kkkk
 

High

Bedankt dat ik mijn hart bij jullie kan luchten!
Ik probeer positief te blijven en in oplossingen te denken.

Misschien kan je bij de huisarts of vertrouwenspersoon op school ook eens je hart luchten. Zij hoeven echt niet direct in te grijpen, maar misschien hebben ze wel tips om er goed mee om te gaan.

Om er met een vertrouwenspersoon van school over te gaan praten , wil ik best doen
Alleen hebben ze wel vermeld dat als ze de situatie ernstig vinden,zullen ingrijpen.
Ik vind dat "ingrijpen" zo'n eng idee,mijn ouders zullen zich echt kapot gaan schrikken als ze weten dat ik vind dat zij mij mishandelen,vooral mijn moeder denk ik.
Zij doet alles goed in haar ogen,en is er zich echt niet bewust van dat ze mij soms slecht behandel.
Ik ben ook bang dat mijn ouders dan op school de mishandeling goed gaan praten,en goed gedrag gaan faken.
Mijn ouders zijn echt geen praters (ook geen luisteraars trouwens) ik denk ook dat mijn vader heel woedend gaat worden op school, en van mening is dat school zich niet met zijn gedrag moet gaan bemoeien,en dat dat hun zaken niet zijn.
En stel dat de school hulp gaat regelen,mijn ouders zullen dat sowieso afgaan wijzen.
Want er is in hun ogen niks mis met hen,ze hebben echt dat inzicht niet.
Ook gaat mijn moeder zeggen; TS, ik heb zoveel voor je gekocht en alles voor je gedaan en dan ga je slechte dingen over mij vertellen op school?

Hulp willen ze niet,sowieso geen gezinstherapie.
Er komen meer spanningen als weten hoe slecht ik over hen denk.

(Ookal weet ik diep in mijn hart dat angst illusie is)

Maar wat is jou persoonlijke mening over mijn situatie?
Vind je het meevallen? Of echt zware mishandeling?
Vind je dit normaal?

Het is geen zware mishandeling maar zeker ook geen normale manier waarop ouders met hun kinderen zouden moeten omgaan. Heb je er al met een vertrouwenspersoon van school over gesproken? Je schrijft namelijk dat ze gaan ingrijpen als ze de situatie ernstig genoeg vinden.

Ik vind het wel lastig een mening te hebben hierover, ik kom ook niet bepaald uit het "perfecte gezin" (als je meer wil weten mag je een PM sturen, maar ik zet het liever niet zo online). Ik heb hun gedrag nooit gezien als mishandeling, maar bij een avond Over de Streep met mijn jeugdgroep kwam ik er wel achter dat sommige dingen echt niet normaal waren.

Zelf heb ik afgelopen jaar gezien dat mensen in hun patronen zo vastgeroest kunnen raken dat ze hun eigen negatieve gedrag niet eens meer zien. Voor hen is het dan natuurlijk geworden om zich op die manier te gedragen richting bijvoorbeeld gezinsleden. Is dat mishandeling?

Voor mij heeft het heel erg geholpen om mijn verhaal richting mijn moeder op te schrijven. Niet als beschuldiging, maar gewoon om voor jezelf ook duidelijk te krijgen wat je echt dwars zit. Ik heb mijn brief overigens nooit echt aan mijn moeder laten lezen.

Disclaimer: ik heb geen opleiding hier in, dit van mijn eigen ervaring en familie reünies etc.

Ik heb wel eens gezinnen gezien waar het er zo aan toe gaat, dominant maar afwezige vader, machteloze moeder en kinderen die zich schamen voor hun ouders. Het ironische is dat de zonen erg veel op de vader gaan lijken naarmate ze ouder worden en dat de dochters eveneens zich gedragen als de moeder. Met gedrag heb ik het natuurlijk over je wereldbeeld zoals standpunten op sekses en educatie, maar ook hoe je bepaald gedrag interpreteert. Jij bijvoorbeeld interpreteert het gedrag van jouw moeder, betreft de gokverslaving, als naïef. Besef dat je hier waarschijnlijk hetzelfde standpunt aanneemt als je vader. Hetzelfde kan tegelijkertijd gezegd worden over jou, jij weet van de verslaving af maar laat niks merken, jij bent op dezelfde manier naïef als je moeder. Terwijl jij weet dat die naïviteit niks te maken heeft met je denkvermogen. Zo kan jouw moeder meer in ontkenning* zitten dan in mentaal onvermogen.

Wat ik heel erg mis in de gesprekken zijn vragen zoals, waarom? of serieus? Dit zijn namelijk cues voor zelfreflectie, wordt dit nooit hardop gevraagd dan dreigen dezelfde gesprekken steeds weer voor te komen. Daarbij is het belangrijk om te weten dat gedrag een expressie is van emotie, de relatie tussen de twee staat op losse schroeven en kan totaal anders zijn per persoon. Als je moeder boos op je wordt dan is het dus of vanwege je gedrag of de emotie daarachter. Dus als je wil begrijpen waar een probleem ligt dan check eerst of jouw gedrag redelijk is, is jouw emotie redelijk dan is haar emotie redelijk en tot slot is haar gedrag redelijk.

Maar het lijkt er vooral op dat jouw vader problemen heeft en dat de rest van het gezin daaronder lijdt.

Verder lijkt je moeder in VB4 eerder tegen je vader te praten dan tegen jouw.

*Ontkenning is hier niet het beweren van het omgekeerde maar het vermijden van het onderwerp in zijn geheel, ook in gedachte.

De meeste ouders die hun kinderen mishandelen, doen dat uit onmacht, niet omdat ze hun kinderen opzettelijk pijn willen doen (lichamelijk of psychisch). Dus ik zou niet bij voorbaat al stellen dat je ouders geen hulp zullen accepteren. Ze zijn misschien te trots om er zelf om te vragen, maar ze zullen ongetwijfeld het beste willen voor jou en je broertje en zusje. Zeker omdat je zegt dat 60% van hun gedrag wél lief is.
In ieder geval, als jij het idee hebt dat het niet klopt dan heb je alle recht van de wereld om hulp te zoeken. Dat kan op school, of bij je huisarts, of misschien zelfs bij familie (ooms/tantes).

Wat wil je zelf eigenlijk? Heb je vooral emotionele behoeftes (bijvoorbeeld je hart luchten, horen dat mensen 't met je eens zijn, begrip en warmte krijgen) of meer praktische behoeftes (bijvoorbeeld dat iemand ervoor zorgt dat bepaald gedrag ophoudt, advies krijgen over hoe je met specifieke situaties kunt omgaan, een plaats hebben waar je heen kunt als je 't thuis echt niet meer trekt)?

Praktische

Je zou ook de Kindertelefoon kunnen bellen. Dat is gratis en komt niet terug op de telefoonrekening. Daar kun je (anoniem) je verhaal doen en zij kunnen je advies geven over wat je kan doen. Daar komen geen praktische maatregelen van, maar dan kun je het er in ieder geval met iemand over hebben die jou de keuze geeft wat je ermee wil doen.

http://www.kindertelefoon.nl

Je kan ook met ze chatten, zie ik.

echt 'mishandeling' zou ik het niet noemen, maar normaal is de situatie ook niet helemaal. Wat ik je zou aanraden te doen is naar de huisarts of psycholoog gaan of misschien een leraar die je goed kan vertrouwen. Die zullen je zeker verder op weg helpen.
ik vind het gedrag van je ouders wel ongepast en daar moet iets aan gedaan worden. Er zijn genoeg mensen die open staan voor een gesprek om naar je te luisteren, waar je je hart bij kan luchten.

Je kunt ook een soort van dagboek bijhouden en aan je ouders geven! (Dat heb ik gedaan) met elke dag goede en minder goede punten van jezelf en hen

En misschien je gevoelens erbij. Dan begrijpen ze je beter

Ik vind mishandeling wat overdreven. Onderaan je bericht bevestigde je wel wat ik eigenlijk al dacht na het voorbeeld over je vader die zijn spelletje verloor. Hij heeft het vroeger moeilijker gehad dan jij het nu hebt, heeft zichzelf waarschijnlijk ook voorgenomen om niet zoals zijn vader te worden en jou echt te mishandelen, maar wil daarnaast ook wel een beetje zijn verloren jeugd inhalen. DAt denk ik tenminste aangezien hij nog veel gamed en op zzijn leeftijd nog steeds anderen de schuld geeft als hij verliest (Tenzij het FIFA was, dan ligt het ook echt altijd aan anderen!).
Misschien hebben ze jou juist ook wel een beetje beschermd opgevoed vanwege hun verleden? Aangezien jij zulke incidentjes al onder mishandeling schaart?

Ik denk dat je wat meer begrip mag hebben voor je moeder die alles moet doen, en in die eigenaardige gevallen wat opstandiger mag zijn of gewoon wat vaker aan je ouders vragen waarom ze iets zeggen/doen zodat ze er zelf over na gaan denken en jij hen niet hoeft voor te schrijven hoe ze zich zouden moeten gedragen.

Vind je het dan niet een beetje psychische mishandeling?
Hij geeft mij echt een beangstigend gevoel dat ie keihard zijn game console op de grond gooit.
Ook is het niet gezellig thuis als mijn zusje niet eens wat mag zeggen tegen mij als hij gamet omdat ze anders de schuld krijg van hem dat ze verloor,en dan gelijk naar bed moet.
Ook vind ik dat hij niet het goede voorbeeld geef.
Als je verliest met een spelletje hoef je toch niet gelijk zo agressief te doen door met je game console te gooien, en je kind (onterecht) de schuld te geven van je verlies?
En keihard schreeuwen: "kleed je maar om en ga naar bed!"
Ik vind dit beangstigend,niet gezellig, dit is toch geen liefdevolle sfeer?

Ik zit nog steeds "vast" met dit "probleem"; ik durf er niet met een vertrouwenspersoon over te praten want ik vind het eng als mijn "agressieve vader" op zijn gedrag word "aangesproken.
Ook denk ik dat mijn ouders het niet leuk gaan vinden als ze horen dat ik het thuis verschrikkelijk vind
Ook ben ik bang als er geen goede hulp word aangeboden, want mijn ouders kunnen hun in mijn ogen "foute gedrag" niet zelf oplossen,omdat ze zelf geen/niet genoeg inzicht hebben in hoe het WEL hoort.

Met mijn gedrag gaat het trouwens ook niet echt goed heb ik het gevoel.
Ik pieker er hier op school best veel over,mijn gedachtes dwalen dan ook telkens af.
Ik trek me vaak terug, ik weet niet hoe ik me moet gedragen of wat ik moet zeggen/doen.
Ook vind ik het onzinnig als mensen op gaan zeggen van: "kijk dit is mijn nieuwe ...."
Dan heb ik zoiets van? Ja wat boeit dat nou weer? Waarom moet je dat kwijt?
En DAN vraag ik mezelf weer af; wrm toon ik geforceerd interesse? En niet ECHT uit mezelf? Komt dit door mijn vader? Neem ik dat van hem over etc.?

Ik voel me alleen,zelfs ik het bijzijn van anderen.
Ik heb in de klas 1 goede vriendin,verder een vriendengroepje die niet meer met me omgaan zonder mij wat redenen te hebben gegeven.
Mijn goede vriendin heeft ook niet echt iemand anders op school,en samen staan we (gelukkig) sterk.

Maar toch, ik voel me zo alleen en niet verbonden met anderen mensen.
Ik vind ze allemaal aardig,maar toch voel ik gewoon geen "klik" met ze.
Diep in mijn hart zelfs niet met mijn enige goede vriendin.

Ik vind oppervlakkige praatjes over school of vakantie of anderen mensen(voor de rest geen andere onderwerpen) maken met mensen die mij niet of nauwelijks kennen geweldig.
Dus in dit geval mensen uit anderen klassen,of met mensen waarin ik in het begin van het jaar mee zit.

Na een tijdje raken die oppervlakkige praatjes saai,en weet ik niet waar ik het anders over moet hebben(want dat zijn mijn enige interesses op psychologie en religie na).

Ik vind echte vriendschappen hebben daarom ook zo moeilijk,ik weet niet hoe ik het moet onderhouden,ik wil niet dat ze weten hoe ik echt ben. (Iemand die liever niet wilt dat er mensen bij haar thuis komen afspreken,omdat al 4 (zelfs mijn oma) mensen hebben gezegd over mijn huis dat mijn inrichting sfeerloos is doordat er geen schilderij/foto thuis hangt,en omdat alle muren wit zijn geverfd.
Ook heb ik het liever niet omdat ik het gênant vind om uit te leggen dat mijn ouders na schooltijd liggen te slapen in bed,of ben ik bang dat ze in het bijzijn van een vriendin tegen elkaar gaan schreeuwen(wat eerder is gebeurd).
Ik heb tegen mijn ma gezegd van "kan ik mijn muur verven want iedereen vind het sfeerloos" , zij zei van "ja heb schijt aan wat anderen vinden,je hoeft niet gelijk te gelijk te gaan luisteren"

Ik vraag me vaak af: wat is er mis met mij? Ben ik te stil? Te onzeker? Slechte non-verbale houding? Sociaal wat minder? Te veel piekeren? Of gewoon introvert?

Ik ben benieuwd naar je verhaal. Pm?

Ik vind het eng om zomaar aan mijn ouders te laten zien dat ik vind dat ze mij niet goed behandelen.

Bedankt voor je advies,naar een leraar gaan is altijd een optie,maar hoe zit dat dan met een psycholoog?
Daar heb je toch 1)toestemming van je ouders
2)geld
Voor nodig?

En een huisarts? Is die verplicht om dingen geheim te houden en niet op te slaan in mijn archief als ik dat niet wil? (Ben 14 jaar)

Al in het verleden vaker gedaan.
Heb "zelfs" vorig jaar aan mijn mentor verteld over mijn thuis.
Ze verwees me door naar iemand die er meer van wist,en zij zou er dan met mijn ouders een gesprek over gaan gouden.
Hierbij haakte ik af uit angst die ik nu nog steeds heb.

Nop,nog niet gedaan.
Heb wel vorig jaar met mijn mentor erover gesproken.
(Zie laatste post)

Nu ik het nog een keer lees lijkt het toch wel op mishandeling inderdaad, voornamelijk het dreigen met te slaan, en het feit dat het al een paar keer is gebeurd zet die dreiging wel kracht bij.
Hoe vaak dreigen ze hier eigenlijk mee?
Hebben jullie dagelijks/wekelijks ruzie met je ouders? (jij en je zusje)
hebben je ouders vaak ruzie met elkaar of vooral samen tegen jullie?
Hebben ze vaak kritiek op jou? Ga je dan in het verweer of laat je dat gewoon zeggen? Is er discussie mogelijk of moet je gewoon doen wat ze zeggen? (als je vraagt waarom je sokken uitmoeten bijvoorbeeld?)

De huisarts mag in ieder geval niets tegen je ouders zeggen als jij dat niet wil, tenzij er heel zwaarwegend gevaar is voor jou (bijvoorbeeld als ze je anders doodslaan, maar dat doen ze natuurlijk niet)

Ze dreigen er alleen mee als wij iets doen wat in hun ogen irritant of niet goed is.
Daarom trek ik me terug en ik ben ik dus altijd stil,en dus bedreigen ze me niet (vaak).
Mijn zusje daarentegen vraagt/zeurt heel vaak door,dus krijgt ze vaak te horen van: "als je nu niet stopt met zeuren dan sla ik je echt"
Mijn zusje en ik hebben (bijna) geen ruzies met mijn ouders.
Wel hebben mijn ouders regelmatig schreeuwende gesprekken met elkaar over geld(problemen) door mijn vaders gokverslaving.
Bij mijn vader is er geen discussie mogelijk,dit zegt hij zelf ook letterlijk,bij mijn moeder wel.
Soms ga ik in verweer,en hier kan mijn vader totaal niet tegen,zijn reactie is dan afhankelijk van zijn bui.
Het ergste is dat hij mij bij mijn keel heeft gegrepen(dit is een lang verhaal,mocht je geïnteresseerd zijn,dan type ik het uit) in het kort: omdat mijn vader heeft gezegd dat de vloertegel erg nat is en ik zei dat het maar een beetje nat is.
Hier heeft hij later wel zijn excuses voor aangeboden en gezegd dat dat heel fout van hem was,en dat hij het nooit meer zou doen maar dat het niet had hoeven gebeuren als ik geen "grote bek" zou hebben.
Hij zei er ook nog bij dat hij zich nou eenmaal niet kan beheersen bij een "grote bek" en dat ik er met niemand over moet gaan praten omdat ik dan uit huis wordt gezet wegens mishandeling.

Bedankt!
Lijkt het jou beter om "het" te vertellen aan een vertrouwenspersoon op school of aan mijn huisarts? Wie heeft er meer verstand van mishandeling? Het lijkt mij een huisarts,die heeft immers 9 jaar lang gestudeerd aan de uni.
En als ik deze info heb verteld aan mijn huisarts,hoe gaat hij mijn dan verder helpen zonder dat mijn ouders erbij betrokken zijn?
Komen mijn ouders er niet via de huisarts achter komen dat ik met hem een gesprek heb gehad?
En hoe plan ik zo'n gesprek met de huisarts?
Gwn het nr van de huisarts opbellen en zeggen van:"Huisarts,ik zou graag een geheimhoudingsgesprek met u willen houden?"
Want via de normale administratie lijkt me niet verstandig,dan weten die mensen dat ik een geheim gesprek wil houden met mijn huisarts.

Het is het beste om het te vertellen aan de persoon waar jij je het meest op je gemak voelt. Je huisarts kan je bijvoorbeeld helpen met gesprekken over de situatie thuis, zodat je in ieder geval een beetje van die spanning kwijt kan. Een echte oplossing voor het probleem komt natuurlijk pas als iemand met je ouders gaat praten, en ook dat kan je huisarts voor je regelen (als jij er aan toe bent óf als het domweg te gevaarlijk wordt thuis).

Overigens heeft je vader ongelijk als hij zegt dat je gelijk uit huis geplaatst wordt wegens mishandeling, dat gebeurt haast nooit. Alle instanties die gezinnen begeleiden willen juist dat kinderen zo lang mogelijk thuis blijven en in jouw geval zal je zeker niet zomaar uit huis geplaatst worden.

De huisarts (en iedereen die daar werkt) heeft sowieso geheimhoudingsplicht en aangezien je ouder bent dan 12 jaar mag je gewoon in je eentje een afspraak maken. Als je de praktijk belt dan krijg je waarschijnlijk de assistente aan de lijn, en die vertel je gewoon dat je een afspraak wilt maken met de huisarts. soms vragen ze ook waarom je een afspraak nodig hebt, en dan vertel je gewoon dat het psychisch niet goed met je gaat en dat je daar met je huisarts over wil praten. Dat moet genoeg zijn.
Als je dan de afspraak hebt met de huisarts begin je met dat je problemen hebt thuis, en dat je niet wilt dat je ouders van deze afspraak afweten. Dat is duidelijk genoeg, en dan kun je daarna rustig de situatie met hem bespreken. Je huisarts weet vervolgens wel wat je kunt doen, en ook wat de opties precies zijn.
Van zo'n afspraak met de huisarts komt er nooit iets bij je ouders terecht, het wordt namelijk gewoon vergoed door de verzekering. en er komen geen rekeningen of andere brieven over.

Bedankt! Ik vind dit echt een duidelijk advies!
Ik heb dus eigenlijk niks om bang over te zijn,want mijn huisarts houdt het geheim voor iedereen zolang ik het wil?! En geeft me zelfs advies.
Komt het regelmatig voor dat pubers rond de 14 alleen op bezoek komen bij de huisarts?
Heb dat namelijk nog nooit gezien.

*ik las net via de Rijksoverheid overheid dat een dokter zijn geheimhouding mag doorbreken ALS kindermishandeling anders niet opgelost kan worden?

Dus ik heb toch geen 100% garantie dat de huisarts het verteld zonder dat ik het wil?

Ik word natuurlijk niet doodgeslagen door mijn ouders, maar ben wel 1x bij mijn nek gegrepen:

Je hebt zeker niets om bang voor te zijn. Je huisarts mag zijn geheimhoudingsplicht alleen doorbreken als dat van levensbelang is voor jou.
En tja, wat noem je vaak? Ik denk niet dat er bij iedere huisarts elke dag iemand van jouw leeftijd in z'n eentje komt, maar het is absoluut niet raar en je huisarts hoort je gewoon te behandelen als ieder ander.

Ouders die een kind bij de keel grijpen....
Ouders die dreigen met geweld....
Ouders die niet tegen "een grote bek" kunnen, en hun gedrag goed praten met als excuus:"moet jij maar geen grote bek hebben"...

Mijn mening is dat jij op zijn minst in een gebrekkige gezinssituatie zit, zeker met een vader die een gokprobleem heeft.
Het is hier makkelijk praten voor mij, maar volgens mij moet jij gewoon je zusje bij haar lurven grijpen, en maken dat je daar wegkomt. En niet eerder terugkomen dan wanneer je ouders hulp accepteren van beroepsmensen.

Het is niet dat ik hun gedrag goed praat,maar ik twijfel nog steeds over dat mijn gezinssituatie wel zo gebrekkig is omdat dat "bij de keel gegrepen" slechts 1x is gebeurd+mijn vader heeft zijn excuses ervoor aangeboden.
Het zijn steeds "korte momenten" en dan zijn ze weer "oke",met "oke" bedoel ik:laten ze me met rust en houdt mijn moeder gezellige praatjes met me.

Ik twijfel dus steeds.
Ze zijn voor 60% oke,en voor 40 verschrikkelijk

Maar een ding is zeker: ik ga een afspraak maken met de huisarts,want ik zit echt niet lekker in mijn vel!