Snijden of iets breken
 

Hallo, ik ben Marieke
Ik wil echt zo graag mijn arm breken.
Dit is niet voor aandacht! Ik wil mezelf verwonden. Ik wil dit nu toch al een half jaar ofzo. Wat moet ik doen?
Ik heb ook drang om mezelf te snijden maar dat komt door priveredenen dat ik hier niet ga zeggen. Ik kan mezelf wel van het snijden weg houden. Maar mijn arm willen breken blijft echt wel door mijn hoofd spoken. Ik weet dat het ontzettend pijn doet als je iets breekt, maar toch. Ik heb al genoeg aandacht dus ik ben zeker dat ik een aandacht wil. Sorry dat dit zo een lange tekst is :s

Hey Marieke,

Wat een vervelende gedachte, dat je jezelf pijn wilt doen. Heel goed dat je dat niet doet en in plaats daarvan jezelf de vraag stelt waar dit verlangen vandaan komt!
'Aandacht vragen' heeft een heel negatieve connotatie in onze samenleving maar eigenlijk is er niks mis mee: als je je vervelend voelt is het heel logisch dat je hoopt dat iemand het ziet en ernaar vraagt. Als je je arm gebroken hebt, zien mensen dat terwijl niemand die jou niet heel goed kent, ziet of jij van binnen verdrietig bent. Daar hoef je je niet voor te schamen, maar weet wel dat je arm breken, hoewel het van buiten pijn doet, geen innerlijke pijn oplost. Eerlijk tegen mensen zeggen dat je ze nodig hebt en waarom, wel. Kun je goed met je ouders praten of is er een leraar die je echt vertrouwt?
Misschien is het een idee om een keer tegen een van hen te zeggen dat je niet lekker in je vel zit? Of om een brief aan een van hen te schrijven - die hoef je niet eens per se te sturen - en uit te leggen wat je allemaal voelt wat zou kunnen maken dat je jezelf graag pijn zou doen?

Veel sterkte hiermee, ik hoop dat je iets vindt waardoor je je beter voelt!
Liefs Fizzle

Ik heb geen vrienden dat ik kan vertrouwen. Mijn beste vriend heeft clb erbij gehaald en een andere beste vriend zit op lange afstand. De vrienden op mijn huidige school zijn te 'nieuw' om ze te vertrouwen. Ze zijn ook niet mega goed bevriend met mij. En de leerkrachten hebben geen tijd. Met mijn moeder heb ik al geprobeerd mee te praten maar ze begrijpt me niet :'s lastige situatie. Ik weet dat het geen innerlijke pijn oplost. Maar als he ergens dit soort bericht op een forum plaatst zeggen anderen altijd dat je aandacht nodig hebt dan. Vandaar dat ik dat zeg.

Ik denk dat die beste vriend van jou dat niet verkeerd bedoelt heeft, ook al vond jij het geen fijne oplossing, hij wilde je waarschijnlijk vooral helpen. Heb jij hem wel eens verteld dat je dat niet zo'n toffe actie vond?

Begrijpelijk dat het eng is om deze nieuwe mensen gelijk in vertrouwen te nemen, maar soms kan je door het delen van je verhaal juist een hele goede vriendschap beginnen. Door jouw verhaal, of gewoon een simpel geheimpje met iemand te delen bouw je een band op, omdat je indirect aangeeft diegene te vertrouwen. Je hoeft niet in één keer al je problemen bij iemand neer te leggen, maar het zal je verbazen dat vriendschap soms uit een vreemde hoek kan komen.
Zo heb ik zelf laatst een enorm goed gesprek gehad met een jongen die ik al jaren oppervlakkig ken. We hebben uren gepraat en hebben elkaar in die tijd beter leren kennen dan in de vier jaar daarvoor, waarin we elkaar toch vaak genoeg zagen. Het was heel fijn om met hem te praten, hij luisterde heel goed, probeerde mij te helpen en vertelde ook zijn eigen verhaal. Geheel onverwachts, maar ik ben nu heel blij dat ik gewoon eerlijk heb gezegd dat het niet goed met me ging. Anders hadden we nooit dat fijne gesprek gehad!

Op elke school loopt ook wel een vertrouwenspersoon rond en ik gok dat jij ook een mentor hebt. Bij deze personen kan je gewoon terecht, ook als je het druk hebt. Het is belangrijk dat je weer goed in je vel gaat zitten, anders kan dit je schoolprestaties op ten duur flink gaan beïnvloeden. Als een leraar het te druk voor je heeft kan je gerust zeggen dat vervelend vindt, jij zou immers niet om hulp vragen als je het niet echt nodig had. Dan lijkt het mij belangrijk dat een docent, zeker je mentor, tijd voor je vrij maakt.

Lastig dat je moeder je ook niet begrijpt...

Nee, dat heb ik nog niet gezegd. Hij praat ineens niet meer zo veel met me.
Ik zou niet weten wie mijn mentor is :s

Om priveredenen wil je niet praten over snijden maar alleen over breken?


ok.

Met snijden heb ik nu geen problemen, ik doe het ook niet. Ik weet ook waarom ik er soms de neiging voor heb. Dat los ik voor mezelf op.
Maar iets breken blijft door mijn hoofd spoken.

Ik zou zeggen: zet een camera neer voor.een muur. En spring van dat muurtje af op je arm!! Had ik ook gedaan en had toen twee botjes in mijn elleboog gebroken. Ik zou zeggen; als je naar iets verlangt, go for it!!

Ik heb vorig jaar ook mijn arm gebroken ( niet expres) ik kan snappen dat je jezelf wilt verwonden maar de pijn is echt ondraaglijk de eerste week ik had bijjna zelfmoord gepleegd

Of je bent HEEL dom of je zit nog op de basis school

Ik zit al 2 jaar niet meer op de basisschool, er is mij gewoon niet gezegd wie mijn mentor is.

Waarvoor die camera dan?

Ik wil ook proberen te voorkomen dat ik iets ga breken.

Dat het zoveel pijn doet dat iemand overweegt om zelfmoord te plegen lijkt me wel een goede reden om niets te breken!

Ik moet mezelf proberen teen te houden. Ik ben narent bezig geweest met mezelf te laten vallen. Heb heel klein beetje pijn aan rechter elleboog en linker pols. Lukte niet die poging. Maar goed ook denk ik.

Misschien moet je gewoon op een ruwe vechtsport gaan. Doe je nog iets positiefs ook terwijl je kans hebt op breuken (Y)

Om je ei over iets kwijt te kunnen is het natuurlijk fijn als je dat bij een voor jou bekend en vertrouwd persoon kan doen. Maar je kunt natuurlijk ook je verhaal delen met iemand op bijvoorbeeld een forum. Gewoon iemand die je niet kent. Natuurlijk hoeft niet iedereen mee te lezen daarom kun je privé berichten sturen i.p.v. een topic erover te starten. Er zitten op dit forum heel wat mensen die je vast begrijpen en willen helpen. Ook de kindertelefoon is misschien een goede site. En anders misschien een ander familielid als je moeder zoals een neef of nicht?

Ik hou niet zo van vechtsporten, de meeste meisjes niet denk ik :s

Ik heb jarenlang met veel plezier judo gedaan (y)
Ook iets suffs als boksen op de Wii vind ik heerlijk, omdat ik er mijn agressie een beetje in kwijt kan.

Ik heb je topic even verplaatst naar psychologie, aangezien het opzettelijk breken van je arm en snijden allebei onder automutilatie valt.

Impliceer je nou dat judo een vechtsport is?

Om het te filmen. Misschien wil IS of Al-qaida je hebben als zelfmoordterrorrist!!

Oh vervelend. Hoeveel vechtsporten heb je geprobeerd?

Dat is eigenlijk niet grappig.

Ik heb er geen geprobeerd, maar ik haat het al als ik ernaar moet kijken.

Waarom? Je kunt iets breken hoor als je het gaat doen. Zonder gekheid, probeer het eens.

Nee, ik wil het niet. Het kan ook niet.

Wow, wat mist iedereen het punt ineens in die laatste paar posts. Het is niet de bedoeling dat we marieke aan manieren helpen om daadwerkelijk iets te breken, het klinkt vooral alsof ze van die behoefte af wil.

Mensen die zichzelf pijn doen, doen dat vaak omdat het helpt om spanning kwijt te raken, maar dat is natuurlijk niet gezond. Waarschijnlijk gaat jouw behoefte om jezelf pijn te doen pas over als je goed hebt leren omgaan met de privéredenen waar je het eerder over had. In de tussentijd kun je iets anders verzinnen om spanning kwijt te raken op de momenten waarop je jezelf pijn wilt doen. Bijvoorbeeld muziek luisteren, sporten, met een elastiekje tegen je arm petsen, in een kussen schreeuwen, verzin het maar.

Het gaat er natuurlijk om dat je je ergens op kunt af reageren. Als je begint te breken op een vechtsport, zul je er ook wel niet heel erg welkom meer zijn ;)

Maar goed, begrijp ik het goed dat je professionele hulp via/op school hebt geweigerd (clb)? Is dat wel verstandig? :o

Dat is het eigwnlijk wel:P

Nee

Voor jou misschien. Maar ik wil niet dood door die terreur.

Ik wil geen lessen missen, en zij maken het erger dan het is. Ik begin dan automatisch te liegen. De leerkrachten van school kunnen ook gemakkelijk de gesprekken afluisteren daar.

waarschijnlijk maken zij het erger dan het is omdat je tegen ze liegt :herp:

en dan vraag je of het op een plek in school kan waar de leraren dat niet kunnen. en je kan anders altijd nog via bijvoorbeeld de huisarts opzoek gaan naar iemand waar je wel mee kan praten en hulp kan krijgen

Ik lieg juist zodat ze het niet erger kunnen maken.

Hoe maken ze het dan erger voor je?

Hamvraag is nu natuurlijk of de tips die hier op het forum worden gegeven je voldoende helpen. Zo niet, dan zul je toch echt hulp moeten zoeken/accepteren :o

Als ik dan bv zou zeggen dat de sfeer niet zo fijn is thuis, maken zij ervan dat ik thuis weg wil.

Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen.
Dit is een voorbeeld!

Als je merkt dat mensen je verkeerd begrijpen kan je ze corrigeren. Liegen over dit soort dingen zal je waarschijnlijk niet verder helpen, mensen kunnen je niet helpen als ze niet weten waarmee je zit.

Als je bij de mensen waar je eerder hulp van kreeg je niet op je gemak voelt, zoek dan andere mensen. Veel scholen hebben bijvoorbeeld maatschappelijk werkers in dienst, die je goed kunnen begeleiden in de dingen die jij lastig vindt. Simpelweg door naar jou verhaal te luisteren en met jou te bespreken hoe jij je ergens bij voelt en hoe je je ergens bij zou willen voelen.
Anders kan je misschien een keer in gesprek met je huisarts. Die heeft sowieso geheimhoudingsplicht.

Alleen mijn moeder of zus. Mijn zus kan zelf ook niks doen.

Ah zo goed was ik niet op de hoogte. Ik heb zelf begeleiding van een schoolmaatschappelijk werkster via maatschappelijk werk van de gemeente, omdat zij de eerste was die op dat moment beschikbaar was en ik pas net de doelgroep uit gegroeid was ;) Ik ben echt heel erg tevreden over haar (Y)

Haha ja, snap het, maar het leek me sowieso nuttige informatie voor iedereen in dit topic.

Marieke, helaas reageer je niet op veel nuttige dingen die gezegd worden :o Zo heeft Pluis allerlei tips gegeven die je zelf kan doen, heb ik expliciet gevraagd wat je daarvan vindt, heeft Elin voorgesteld een afspraak te maken bij de huisarts, en nog zo wat.

Vrienden, klasgenoten, maatschappelijk werk/clb, je moeder, docenten heb je allemaal al afgewezen voor hulp in vorige posts. Ik zie niet zo goed waar dit topic nu nog heen moet, Marieke :o

Mijn moeder snapt het niet, en geeft voor mij en mijn zus de indruk alsof ze het niet wilt.
Momenteel zijn we opzoek naar een huisarts, de vorige is vorige week op pensioen gegaan.
Wat pluisje zei heb ik ook niet zo veel aan. Muziek luisteren doe ik al letterlijk de hele dag (in de vakantie)
Sporten hebben we geen geld voor.

Geen geld om te sporten? Oké misschien heb je geen geld om bij een vereniging te gaan maar een (half) uurtje hardlopen of wandelen kan al snel. Voor wandelen heb je überhaupt geen speciale spullen nodig terwijl het echt een heerlijke manier is om je hoofd leeg te maken!

Aan wandelen of lopen had ik nog niet gedacht.

Misschien dat je eens moet beginnen met opdrukken, dan maak je stoffen aan en ga jij je mentaal ook wel sterker voelen.

Inderdaad, je hersenen maken dan o.a. endorfine aan, wat je veelal een fijn gevoel geeft na het sporten. Veel mensen ervaren het als een positieve energie, waardoor je er 'weer even tegenaan' kunt.

ik heb clb maar geaccepteerd, maar ik durf niet de hele waarheid te zeggen (ik lieg dus voor een deel).
over de dingen waarbij ik wel de waarheid zeg, voelt het niet dat het helpt. ik ben radeloos.

Probeer toch meer te vertellen... Hoe lastig ook. Dan hebben ze wel meer inzicht in wat je dwars zit en lucht het voor jou misschien ook wel meer op omdat je niet een deel voor jezelf hoeft te houden. Dan kan je gewoon open praten en en daardoor beter geholpen worden.