einde of niet van mijn relatie :(
 

Hallo

Ik heb een relatie van ong 7 maanden, maar nu hebben we erge problemen.
Ik zie haar nog steeds doodgraag en wil haar echt niet verliezen.

De eerste 4 maanden waren egt top in onze relatie, geen problemen. Zelfs geen ruzie.
Maar 1ste probleem dat we hadden begon toen, ze ging wel eens iets drinken met vriendinnen en ik werd nooit mee gevraagd door haar (wel zijn we eens samen uit geweest maar daar was geen enkele vriendin van haar goede vriendengroep). Ik vond dit egt raar dat ze niet de behoefte had om mij officieel (ik kende de meisjes al wel maar niet via mijn vriendin) voor te stellen in haar vrienden groep. Maar kon hier die moment egt nog goed mee leven. Ik dacht dat ze dit gewoon niet goed durfde ofzo, dat is toch altij een beetje spannend, ni?

Maar toen ik bij mezelf in de familie problemen had werd ik prikkelbaar. Om even te zeggen dat ik met mijn nicht en neef ben gebroken in de familie dat wil zeggen dat de problemen groot zijn. Maar omdat ik prikkelbaar werd, heb ik op bepaalde momenten als mijn vriendin haar af spraak niet na kwam (op vlak van uitgaan, ze zei dat ze kwam, maar kwam dan niet omdat haar vrienden niet meegingen) of ze nodigde mij weer niet uit om mee te gaan drinken met haar vriendinnen. Dit deed mij die momenten heel veel pijn kan ik jullie zeggen. Ik zag dit van haar als een afwijzing.

Maar nu denk ik dat het te maken heeft met haar laag zelfvertrouwen. Ten opzicht van mij durfde ze alles te zeggen maar ten op zicht van haar vriendinnen heb ik gevoel dat ze niets durft te ondernemen. Ze wil zelfs voldoen aan de verwachtingen van haar vrienden al zonder dat die vrienden maar iets hebben gezegd.

Maar nu verder, 2 weken terug wilde mijn vriendin dan egt met mij breken. DIt kwam omdat ik haar had verdedigd(vond ik) tegenover haar zus maar op een fysieke manier (niet da ik haar heb geslagen maar ik ben zowizo te ver gegaan). Ik weet dat ik dat nooit had mogen doen tegenover haar zus maar achter altijd spijt zeker. toen is mijn vriendin over heel onze relatie beginnen denken en ziet ze niets beters meer dan te stoppen met onze relatie. Maar uiteindelijk is dit nog niet egt gebeurt, ze wil eerst een pauze om te zien dat we geen overhaaste beslissingen nemen.

Nu ik daar allemaal over terug denk, denk ik: dat ik bij mijn vriendin oplossingen voor mijn problemen met mijn familie ben gaan zoeken maar heb deze daar niet gevonden maar in plaats daarvan kreeg ik het deksel op de neus omdat ik per se wou dat ze moest inzien dat ik mee moest naar haar vriendengroep. En ook heb ik daar te lang over doorgedramd en had ik mij niet mogen moeien met haar zus. Maar ik wou haar enkel helpen ten opzichte van haar zus en wou enkel dat ik mijn vriendin nog dichter bij kreeg.

Ik wil echt nog verder met mijn vriendin, we hebben nu 3 dagen niet met elkaar gecommuniceerd.

nu mij vragen:
En denken jullie ook dat mijn vriendin mij niet vroeg met haar vriendinnen omwille van laag zelfvertrouwen? kan dat?
Zelf heb ik nu het gevoel dat ik haar na mijn familieproblemen heb willen controleren omdat ik haar niet wilde loslaten, kan dat ook?
En ik wil mijn vriendin houden, iemand tips hoe ik dit best aanpak?

Het is best raar dat je vriendin jou niet aan haar vriendinnen wil voorstellen. Schaamt ze zich voor jou? Dat zou toch niet horen in een relatie? Weten haar vriendinnen überhaupt wel dat jullie een relatie hebben?

Misschien is het een goed idee, om, net zoals je hier gedaan hebt, jouw kant van het verhaal op te schrijven. Als soort brief naar je vriendin. Je kunt altijd nog besluiten deze nooit aan haar te sturen of geven, maar het helpt jou wel je gedachten helder te krijgen. Wat mis je, wat zou je anders gedaan willen hebben, wat zit je nog steeds niet lekker?

Natuurlijk kan jij vinden dat je te veel hebt doorgedramd met het meegaan met vriendinnen, maar dit heeft twee kanten. Jij hebt misschien erover gezeurd, maar het is vanuit je vriendin ook een vreemde houding. Een paar meidenavonden zonder vriendje zijn prima, maar na 7 maanden nog niet een keer met jou en andere vrienden afspreken is wel heel raar.

haar vrienden weten egt wel dat wij een relatie hebben.
Wat ik nog altijd niet begrijp is waarom dat ze mij noit heeft meegenomen?
Ik denk uit angst omdat ze vroeger al eens is buiten gesloten en die angst zorgt er voor dat ze niks wil veranderen dat goed is denk ik
Als dit zo is, is dat haar probleem maar ik weet het zelf niet.
we hebben hier veel over gebabbeld natuurlijk en ze zei zelf uiteindelijk voor onze pauze dat ze mij had moeten voorstellen allen kwam dit besef wel laat ni?

Ik moet zeggen dat we in het begin van onze relatie bijna altijd alleen waren. Nooit met vrienden ofzo. ikzelf had dan examens en ik was ziek geweest waaardoor ik na voetbal wedstrijden liever op zetel lag dan dat ik uitging. Maar na enige tijd wilde ik tog wel een stapje in de wereld gaan zetten en vroeg ik aan mijn vriendin als ze kon om mee uit te gaan. dat deed ze wel, ze is meerdere keren met mij uitgeweest. maar ik denk dat ik maar 1 of 2 keer met haar en haar vrienden iets ben gaan drinken of uit geweest:(

Omdat een vriendinnenavondje zonder vriendjes is. Als ik met mijn vrienden uitga zou mijn vriendin best meemogen maar sommige mensen gaan liever zonder. Als je dan gaat aandringen beperk je haar vrijheid gewoon en dat is een behoorlijke afknapper.

maar is dit nu niet raar dat mijn vriendin mij niet officieel heeft willen voorstellen? zelfs niet 1 keer?
Want dit is het geen dat nog een beetje aan mij knaagt, want ik zou haar aan iedereen willen voorstellen die ik ken :p is dit niet normaler?
Of zijn wij op dit vlak gewoon tegenpolen?

Ze klinkt niet.echt als een gezellig persoon. Misshien moet je.toch 'pauze' nemen en dan kijken of je zonder haar kunt.

Maar is iemand ni gezellig omdat ik niet mee word gevraagd?
Want op andere momenten is heel gezellig hoor, we kunnen egt van elkaar genieten.

Uiteindelijk is het wel fijn als je ook met elkaars vrienden kunt opschieten. Dat hoeft niet bij het uitgaan, maar kan ook met verjaardagen en andere activiteiten heel prettig zijn.

ja weet, maar hoe maak ik haaar dit duidelijk zonder haar het gevoel te geven dat ze dan haar vrijheid verliest? Want is dat nu haar probleem?
Want ik had eerder het gevoel dat ze egt handelde naar de verwachtingen van haar omgeving toen ik hier met haar over babbelde?
Ze zei altijd dat ze dit ze dit zelf wel leuk zou vinden maar een vriendinnenavond was hier niet de plaats voor.

Waarom niet een keer een avondje organiseren met zowel vrienden als vriendinnen van haar (of van jullie)?

Ik vind dit een zeer goed idee, doe ik nog graag ook (iets organiseren).
maar hopen dat het goed komt, anders zal het er niet meer van komen :(
Ik weet egt niet hoe ik nu moet handelen.
We hadden juist een week pauze (deze is 2 maal onderbroken) maar steeds slecht 5 berichten via sms.
Ik denk dat ze nog extra tijd wil maar onze week pauze is om in principe, moet ik nu vragen of ze terug contact wil of niet?
Want ik ben bang dat ze zelf geen actie durft ondernemen als zij iets wil laten weten?
En hoe moet ik haar overtuigen om zich gewoon open te stellen voor onze liefde, want redeneren (hier mee bedoel ik logica gebruiken) werkt niet heb ik ergens gelezen.
Dus zijn er op dit vlak tips?
Gewoon geduld en hopen dat ze zelf stuurt? Want zij wou zelf na mijn examens nog eens afspreken? of moet ik af en toe toch eens kort van me laten horen?