meisje
 

Ze was het blauwe maanmeisje
Die nooit meer lacht nog huilt
Die andere altijd de weg wees
Die eeuwig achter haar eigen schaduw schuilt
Ze toonde haar schoonheid
Ze stond altijd en eeuwig voor je klaar
Maar niemand die haar leiden heeft bevrijd
In haar zilveren ogen las je haar intense verdriet
In der handen lag een wereld
Die ze op een dag zo achter haar liet
Haar glimlach was de zon
Haar tranen de regen
Haar ziel was de liefde
De sleutel naar degene die haar bevrijden kon
Ze wacht op haar ziel
Die haar is ontnomen
Op de dag dat ze in een oneindige eenzame duisternis viel

wat een mooi gedicht! wel beetje triest...