Neerwaarts ipv voorwaarts
 

Hoi iedereen. Ik heb wat te vertellen dat van m'n hart moet. Al jaren gaat alles slecht in m'n leven. Dat begon al sinds het prille begin van mijn nutteloze leven. Ik heb geen levenslust meer en alles lijkt gewoon negatief voor mij. Al van toen ik klein was, was ik een lastpost, ik loog veel om kleine dingen om niet gestraft te worden. Als ik een snoepje genomen had en mijn ouders vroegen of ik dat had gedaan, dan loog ik meteen. Nu is het veel minder, nu lieg ik enkel tegen mijn familie om mezelf extra tijd te geven. Vrienden Enzo Ben ik voornamelijk eerlijk tegen.

Ik denk dat alles begon neerwaarts te gaan toen ik 15 was, na de dood van mijn moeder. Dan deed ik geen moeite meer in school, verloor mijn schoolvrienden zonder reden enzo. Ben er wel door geraakt zonder te zittenblijven, maar met veel moeite en problemen. Dan naar het hoger, dat heb ik niet afgemaakt en heb het verzwegen tegen mijn familie, om ruzie te vermijden. Toen was ik ook niet gemotiveerd om te werken. Uiteindelijk kwam er een vrouw in mijn leven en besloot om te gaan werken om dan weer te studeren in september. Ik stopte uiteindelijk om ander en beter werk te hebben Zij heeft een serieuze depressie en had het dan gedaan gemaakt om daar door te raken. Na enkele ruzies is ze ook boos op mij.

Dat brengt ons bij nu. Ik al een half jaar niet gewerkt, gedemotiveerd, en nu sinds de breuk zit ik nog dieper in de put. Ik vond plots nog een sprankeltje hoop en besloot om terug te werken en dan terug te studeren. Ik solluciteerde, maar het werk bleek minder aangenaam te zijn dan volgens de vacature. Ondertussen had ik wel al laten weten aan mijn familie dat ik werk had. Dus ik verzweeg opnieuw dat ik de Job niet had aanvaard. Dit omdat ik binnenkort beter werk zal hebben, mij. Logica was dat ze er niet gingen achterkomen.

Blijkt net dat mijn broer mij heeft gecontroleerd en belde naar de baas van waar ik de Job niet van had aanvaard. Dus nu is mijn familie boos op mij. Ik legde uit dat ik ander werk ging hebben, maar dat begrijpen ze niet.

Alles gaat neerwaarts bij mij. Kan iemand me motiveren, tips geven, ideeën, enz om mijn leven terug op orde te krijgen? Dit op professioneel vlak, relatie met mijn familie en met mijn ex. Hoe los ik dit op?

Welke stappen heb je al genomen in de richting van professionele hulp? Een ouder verliezen en andere omstandigheden kunnen flinke impact op je leven hebben en soms kan een hulpverlener je weer goed op weg helpen.

Door het overlijden van mijn moeder en het bijna overbelast raken door alle praktische zaken die op me af kwamen verloor ik ook veel motivatie en plezier in het leven. Ik ben hiermee naar mijn huisarts gegaan en zij heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Samen met mijn psychologe ben ik aan mezelf gaan werken, en ik zie nu al een hoop verbetering. Ik denk dat ik zonder haar hulp niet nu al weer op dit punt had kunnen staan betreft mijn persoonlijke ontwikkeling.

Op m'n 15e verloor ik mijn moeder op m'n 18e mijn vader. Ik woon dus samen met mijn broer en zus, mn andere broer is ouder en woont in het huis naast het mijne. Wat me het meest dwars zit, is mijn ex vriendin, die zag/ziet me enorm graag. Ik wil haar niet teleurstellen. Maar aangezien de ruzie tss ons, Ben ik alle motivatie kwijt. Ik denk ook niet dat ik een psycholoog nodig heb. Maar iets positiefs in m'n leven dat me pusht

Waarom zou je afleiding blijven zoeken i.p.v. jezelf op te gaan bouwen, eventueel met hulp? Hulp klinkt heel "eng" of groot, maar je hoeft echt niet gek te zijn als je naar een psycholoog of andere hulpverlener gaat ;) Een hulpverlener kan je juist helpen om alles weer op een rijtje te krijgen en zo ook weer ruimte te maken voor positieve gedachten.

Je moet eens gaan nadenken over dingen waar jij plezier en voldoening uithaalt, en kijken of je daar veranderingen in kunt aanbrengen.

Iedereen moet in z'n leven werken, en werk is niet altijd leuk. Maar toch doen we het, omdat het brood op de plank brengt en met het geld dat je ermee verdient kun je iets leuks van je leven maken. Dus welke baan wil je later hebben? Heb je daar nu de juiste papieren voor of moet je een opleiding volgen? Als je een opleiding nodig hebt, ga er dan voor, en haak niet af als het moeilijk wordt. Juist doorzetten als het moeilijk is maakt dat iets voldoening geeft (zo, dat heb ik toch maar mooi gedaan).

Je familie wil waarschijnlijk ook alleen maar dat je gelukkig bent en iets maakt van je leven. Als je liegt en nuttig werk weggooit, dan gaan ze dat inderdaad niet begrijpen of goedkeuren. Maar je kunt hen ook om advies vragen he? Jouw broers en zus zitten in hetzelfde schuitje, en ze kennen je ook nog eens goed. Heb je ze al eens gevraagd wat zij zouden doen als ze in jouw schoenen stonden?

Verder is het heel moeilijk om een fijne relatie te hebben met iemand die depressief is. Zo iemand ziet gewoon echt niets leuks in het leven zolang ze nog depressief is. Zolang zij daarvoor behandeld wordt, en jij laat weten dat je er voor haar wilt zijn als ze het moeilijk heeft, kun je niet veel meer doen. Pas als ze eruit is komen de lol en de romantiek terug. Tot die tijd kun je ook eens aan haar vragen waar zij denkt dat ze het meest aan heeft (gezelschap, bepaalde activiteiten, etc)

Dat begrijp ik, spijtig genoeg heb ik enkel slechte ervaringen met gesprekken met mijn familie. Die draaien enkel uit op meer kritiek en ruzie. Het is alsof ze gewoon niet luisteren. En mijn ex vriendin wil me niet in haar leven, ze ziet het ook niet zitten om erover te praten. Hoewel ik dat wel nodig heb aangezien het sinds de breuk nog erger bergafwaarts gaat dan voorheen.

Als je niet met familie kunt praten en niet met je ex, zijn er dan nog andere mensen in je omgeving waar je wel je verhaal, zorgen en frustraties mee kunt delen?

Ik zit in een beetje in hetzelfde schuitje. Ben op dit moment ook werkloos en heb vaak discussie's met mijn vader.
Mijn vrienden weten van mijn situatie en zeggen dat ik "professionele hulp" nodig heb. Ik ben ook vaak zwart denkend en ben een smerige klootzak. Ik vind het prima zo, ik wil geen hulp. Maar als je je "beter wilt voelen" of "gelukkig zijn" dan is het beter dat je "professionele hulp" zoekt.

Waarom vind je je situatie prima, terwijl je wel herkent dat je vaak negatief bent en jezelf als klootzak bestempelt?

Omdat ik er geen probleem mee heb hoe ik ben. This is how I am!

Dus jij wil je niet beter voelen of gelukkig zijn?

Je hebt er wel een probleem mee, anders zou je dat verhaal niet komen vertellen. Je zou graag willen dat je het naast je neer kon leggen alsof het je niets kon schelen, dat is wat anders.
Het zwakste argument en de grootste dooddoener ever is wel het zinnetje 'zo ben ik nou eenmaal'. Wat je daarmee eigenlijk zegt is dat je een slachtoffer bent van hoe jij bent, alsof je daar geen controle over hebt, en bovendien dat je geen enkele verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Het betekent ook dat het een voldongen feit is dat je zo bent, zonder enige mogelijkheid om te veranderen.

Ik zou je aanraden om een baan te gaan zoeken. Dat leidt in elk geval een X aantal uur per week af en het geeft een doel, eigenwaarde en geld. Geld dat met de eigen handen verdiend is, is meer waard dan de hele tijd op de zak en faciliteiten van je ouders leven. Mensen worden vanzelf depressief als ze de hele dag niets doen en/of willen omdat ze niets wezenlijks bijdragen en teveel tijd hebben om alles te overdenken.
Als je je na een paar maanden werken nog steeds zo slecht voelt kun je alsnog overwegen om in therapie te gaan. Maar ik zou in eerste instantie denken dat een leeg bestaan zorgt voor een vol hoofd.

Boring!!!

What's the point & who cares?

Ach, de klassieke nog hardere 'I don't care' troef inzetten, hoe harder jij hier komt roepen dat het je niet boeit, hoe meer het hier overkomt hoe erg je ermee zit, het is maar dat je het weet. Ik kan je niets anders dan veel sterkte wensen met de hopeloze houding/slachtofferrol die je je graag aanmeet.

Zullen we ons weer richten op TS, die wel geholpen wil worden? Het staat blackbrair vrij om zelf een topic aan te maken om over zijn persoonlijk welzijn te praten.