Over liefde en pijn.
 

Ik waag weer eens een poging, ik schrijf hier ook eens iets persoonlijks. Ik schrijf namelijk al jaren verhalen over hetzelfde onderwerp: een sterk meisje en een verlegen jongen. Dat is waar al die verhalen op neer komen. Een meisje dat met man en macht probeert door het defense system van de jongen heen te komen, met als afloop meestal een romance o.i.d. Angst en tranen, in combinatie met verlangen en liefde.

Ik heb me altijd geidentificeerd met het meisje. Ik wou het meisje zijn, dat sterk was, dat anderen doorzag, dat boven iemand stond zodat ze iemand kan helpen, die zichzelf opzij zet om een ander liefde te geven. Die geniet van andermans genot. Een lege, sterke persoon.

Vannacht kon ik niet slapen en overdacht wat dingen, totdat ik aan die verhalen dacht. Een opeens had ik het; ik ben niet het meisje.. ik ben de jongen! Een verlegen meisje in mijn geval dus. Stiekem ben ik die persoon, bang, eenzaam, en niemand die ik ooit echt vertrouw. Kompleet met muren waar niemand doorheen komt, maar vooral niet doorheen wil. Het mag zijn dat ik met redelijk veel mensen seks gehad heb, maar geestelijk komt niemand echt ver. Ik wil dolgraag dat iemand niets meer doet dan me beethouden en troosten, maar als iemand het probeert dat laat ik dat niet toe: IK troost anderen, maar zelf huil ik alleen.

Ik ben een mengeling van beide hoofdpersonen in mijn verhalen, zo blijkt dus :s Er bestaat voor mij geen liefde zonder pijn. Als ik een relatie heb met een lieve jongen mis ik soms letterlijk de rot opmerkingen, de wanhoop en de ellende. Het erge is dat ik het nu zelf doorheb :o

Cat

Het verbaast me eerlijk gezegd niet dat je je met beide personen uit je verhalen identificeerd. Het meisje wat je graag wil worden en de jongen die net zoals jij is.
Ik heb ook geleefd zoals jij. Zat zelf ontzettend in de put, maar schoof dat meestal terzijde om anderen te helpen, ook omdat dat me beter deed voelen. Nu heb ik verkering met een meisje, dat op de één of andere manier gewoon door mijn muren heen is gebroken.
Toen ik haar voor het eerst zag voelde ik dat al aan, en zij voelde mij ontzettend goed aan. Zij is de enige persoon die mij in mijn slechtste momenten kan helpen, maar ook de enige waarvan ik wil dat ze helpt.
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat er bij jou op een gegeven moment ook wel zoiets zal gebeuren. Zodra een persoon zeg maar over jouw muren heenkijkt en ziet wat daarachter ligt zal deze een poging wagen om door jouw muren heen te breken. En ik denk dat je dan op dat moment die persoon ook door je geestelijke muur heen zal laten.
Ik hoop het iig wel voor je.

PS Deze vriendin is later pas echt mijn vriendin geworden, dus zo'n persoon hoeft niet persé degene te zijn waar je ook een relatie mee hebt.

Ik had het al eerder door, alleen dit kwam eruit vannacht.

Ik ben allebei.. Bepaalde dingen die die 'jongen' heeft wil ik ook, andere dingen heb ik, net als bij het 'meisje'. Ik wil puur zijn zoals die jongen, voorzichtig en nooit aangeraakt. Ik wil leeg zijn zoals het meisje, zonder een verleden te hebben en zonder iets over mezelf mee te delen; me richten op de ander.

Achter die muren ben ik niets anders dan een misbruikte, upgefuckte slet met een verleden-beerput van hier tot tokio.

Dat snap ik..

Klinkt IMHO ook weer een beetje als een soort muur, maar dat kan aan mij liggen.
In mijn ogen ben ik achter mijn muren niets anders dan een zielig (negatieve zin v/h woord), onwaardig te leven, zinloos jochie.
Of iig, dat was ik, het gaat nu wat beter.

Van het verleden kan je leren, maar je moet er niet in leven.
Ik denk trouwens dat je je eigen waarde beter moet inzien, en dat misschien ook kan als zo'n persoon als bij mij opeens voor je neus staat. *wil iets zeggen, heeft het in z'n kop, maar nog geen idee om het er op papier uit te krijgen*
Eerm.......wat ik denk is, dat als je het echt wil en als je echt de juiste persoon hebt, je wat anders bent dan een "misbruikte upgefuckte slet met een verleden-beerput van hier tot tokio"

Ik ken je niet, en misschien ben ik naïef, maar ik had ook niet meteen het idee dat jij tot in het diepste van je ziel zo bent, maar dat kan ook wel weer aan mij liggen.
Ik denk dat er nog wel iets anders (positievers !!) achter die muren ligt, maarjah, dat is allemaal alleen maar mijn bescheiden mening...

Haj haj :)

Dat doe ik ook niet. Ik zou willen dat anderen mijn verleden zouden kunnen laten voor wat het is. Maar het schrikt ze af. En het tekent me sowieso.

Dit is wie ik ben. Ik kan het zelf wat anders zien, maar het blijft zo.

Ja dat is wel zo. Niets is mooier dan je emoties met iemand te delen, van iemand te kunnen houden, in bescherming genomen worden. Ik laat het alleen niet echt toe.

*Doet koppig*: Toch denk ik dat je niet bent wat je denkt dat je bent. Als je toch van mening blijft dat je in ieder geval een upgefuckte slet etc. bent, dan ben ik van mening dat er alsnog wel méér in je zit.
(heb de neiging in iedereen het positieve te zien, behalve in mezelf, maarjah, boeit verder niet)
Dat je van jezelf accepteert wat je bent is al heel wat, maar dat hoeft niet persé te betekenen dat je niet méér bent, of kan zijn.
Maar nu zeg ik weer wat ik denk en word ik onsamenhangend.

bdw: heb je mail/msn oid?

Ik ben het hier wel mee eens. Trouwens, volgens mij lijkt jouw topic wel een beetje op die van mij, al is die van mij iets algemener (met mijn persoonlijke verhaal). Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar je moet maar kijken. En wanneer spreken we wat af? Of moet je alweer naar school? (L)

Het gaat goed met de mensen hier op het forum :d

+

In hoeverre weten mensen nou echt van je verleden? Is het niet eerder zo dat je bang bent hun alles te vertellen en jezelf te laten zien? Bang bent dat ze het verleden niet kunnen laten voor wat het is?

Bang bent dat ZIJ je echt zien als een "misbruikte upgefuckte slet met een verleden-beerput van hier tot tokio" *?*

Wanneer iemand jou volledig accepteert, inclusief verleden, wat weerhoudt je er dan nog van die emoties met iemand te delen?

*valt in herhaling met iets* Jij kon er niks aan doen, echt niet. Het heeft weinig zin jezelf te verwijten wat er toen gebeurde; je was jong en naief. Je bepaalt zelf wie je NU bent en daar kun je aan werken.

Ja.. blikjevis@hotmail.com.. ik wou jou al teovoegen maar je mail adres is een kruisje..

Sarcast :D

Mn vrienden en vriend weten wel wat.. maar bepaalde dingen, en dan vooral gevoelens, hou ik voor mezelf.

1) Ik wil niet zeiken. 2) Kans is groot dat ze het niet kunnen begrijpen en me verlaten of er een afstand ontstaat

Het feit dat iedereen je kan belazeren. Dat ik bepaalde dingen voor me hou is alleen maar goed. Alleen ik kan het niet toelaten dat iemand me troost, en dat staat me alleen maar in de weg. Soms ben ik gewoon verdrietig (meestal savonds), en dan kan ik niet omschrijven wat er is. En dan lig ik naast mijn vriend in bed die zich waarschijnlijk aan mij irriteert ('ik wil slapen'), en ik kan gewoon niets zeggen.. het lijkt dan net of mn mond is dichtgesnoerd. En dan hoop ik dat hij wat vraagt, of niks zegt en me troost, maar als ik zelf niks zeg dan geef ik het signaal: laat me met rust. En dat gebeurt dan ook, tegen mijn zin in. :s

:p

Ah, dus je 'weet' het niet, maar je verwacht het.

Mjah, veel mensen hebben daar problemen mee. Ze zien dan dat je je rot voelt en voelen zich hier zelf door bedrukt .. ipv dat ze vragen / toenadering zoeken, laten ze je dan met rust.

Ik zou me er waarschijnlijk druk over maken en dan vanzelf beginnen te vragen, al helemaal als het vaker voorkomt. Moet daar wel mee oppassen natuurlijk :)