Mezelf gesneden, depressief, omdat...
 

HeEy allemaak,

Ik wil hier gewoon even m'n verhaal kwijt, ik weet niet of jullie me kunnen helpen en hoe. Maar ja daar gaat ie

Ik ben een jongen van 15 (Ja zeldzaam geval, heb nog nooit een jongen gezien die snijdt) en zit op het Vwo gymnasium. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb een stiefvader.

Ik begin maar bij het begin, Ik heb een hele goede vriendin (die ik stiekem wel leuk vind:bloos:) die ik al sinds de eerste ken. Een heel aardig en leuk meisje maar vanbinnen was ze depressief. Ze heeft heel diep gesneden en is naar een psycholoog geweest en natuurlijk braaf ja gezegd op alles maar het gaat nu wel goed met haar. Toen ik erachter kwam was ik wel geschokt maar deed er niet veel mee.

Dat was wat achtergrond. Nu komt mijn gedeelte. In de zomervakantie van de eerste naar de tweede kreeg ik een epileptisch insult. We dachten eerst dat het een incident was, dus er werd niets ondernomen. Ik heb m'n moeder toen PTSS bezorgd. Ze had extreme stemmingswisselingen (ik hou het nog klein) en ze moest zelfs even opgenomen worden. Ik voelde me hier heel erg schuldig over ookal kon ik er niets aan doen. Hier begon het eigenlijk al. Toen kwam ik er trouwens ook achter wat een klootzak m'n stiefvader is, hij was er totaal niet voor haar en ook niet voor ons. Sinds die tijd haat ik hem echt en is hij zo erg veranderd. Nu nog steeds maakt hij m'n moeder aan het huilen omdat hij zijn gelijk wil hebben... en ik kan alleen maar machteloos toekijken hoe hij haar agressief maakt en dan voor gek verklaard. :mad:

Toen ben ik begonnen met snijden, waarschijnlijk wist ik het omdat ik het van die vriendin had gezien. M'n ouders zijn erachter gekomen maar ik heb niet verteld waarom. Die vriendin was er helemaal stuk van. Dit hielp ook niet echt heel erg. Ik kreeg uiteindelijk een periode met zelfhaat die soms nog terug komt; om me heen gebeurden slechte dingen. M'n zelfvertrouwen daalde nog verder toen ik erachter kwam dat ik... pff dit is moeilijk, waarschijnlijk bi ben... Ik voelde me nog steeds echt kut.

De rest van de tweede klas ging heel erg goed. Toen ik eenmaal in de derde zat begon de ellende weer. Zonder reden begon ik me weer voor alles schuldig te voelen. Ik vond het mijn verantwoordelijkheid om iedereen blij te houden, ik zette dus heel erg veel druk op mezelf... Ik plande hele scenario's in voor wat er zou gebeuren en was de hele tijd bezig met denken over wat mensen denken over mij. Als ik gewoon door de winkel loop. "Wat een raar hoofd heeft dat kind." "Waarom loopt hij zo raar?". Dat soort dingen. Ook niet plezant en heb ik vaak nog steeds.

Toen gebeurde het weer:facepalm: De vriendin wilde weer gaan snijden. Een paar dagen voor de zomervakantie. Ik heb haar een enorme peptalk gegeven en belaagd met berichtjes. Het leek te helpen maar een paar dagen later appte ze dat ze toch had gesneden.:'( Ik was er kapot van en dat was de druppel. Ik heb net weer gesneden...

Nog een paar dingetjes

Ik zie m'n echte vader om de twee weken
Ik heb 1 keer een suïcidale gedachten gehad.
Ik haal nog wel plezier uit dingen, er gaat alleen ook heel veel fout, abnormaal veel.
Ik heb ook heel veel stress en ben vaak moe, de derde klas ging niet goed qua cijfers
Ik heb concentratieproblemen en korte-termijn geheugenverlies.:
Nog even een extra dingetje: Praten helpt bij mij NIET. Met wie dan ook, hoe dan ook. Ik voel me alleen maar k kutter dan...

Bedankt voor het lezen!:)

Misschien heb je hier wat aan:
Soms helpt het ook om in eerste instantie een soort alternatief te bieden voor de zelfverwonding, waarbij wel een intense esensatie wordt waargenomen, maar er geen beschadigingen worden aangericht. Dit kan bijvoorbeeld door ijsblokjes vast te houden, een koude douche te nemen, elastiekje strak om pols etcetera. Ook het zoeken van alternatieve manieren om af te reageren zoals een boksbal slaan, hard schreeuwen, krassen op papier, wild dansen op harde muziek etcetera kan soms zelfverwonding voorkomen

Maar ook prettigere ervaringen kunnen soms zelfverwonding voorkomen. Een warm bad, lekkere muziek luisteren, iets lekkers eten, een film kijken, of een luisterend oor vinden kunnen de stemming van de jongere ombuigen. Dit kan helpen andere emoties op te roepen. Door veel tijd met de jongere door te brengen kan vaak ook zelfverwonding voorkomen worden. In de eerste plaats omdat iemand zich meestal niet verwond in het bijzijn van een ander. Maar in de tweede plaats, en dat is eigenlijk veel belangrijker, omdat het samen zijn de jongere helpt zich op andere manieren te uiten en omdat de aandacht veel goed doet. Het stimuleren van het onderhouden van sociale contacten kan dan ook helpen.

Met andere woorden: je wijst elk contact met een vertrouwenspersoon (bijv. op school), huisarts of psycholoog bij voorbaat af?

Misschien dat schrijven een optie is? Of tekenen. Zijn allemaal dingen waar je je emoties in kwijt kan.

Ik ben 13 heb ook een vrij lange tijd aan zelfbeschadiging gedaan en verschillende keren overwogen om er een eind aan te maken. Ik herken het gevoel wat je hebt ontzettend goed en hoe vaak mensen ook zeiden dat ik er over moest praten, hield ik het toch liever voor mezelf. Maar nu ben ik al een paar maanden clean en de volgende dingen hebben bij mij geholpen:
Mijn eerste tip is om misschien met die vriendin af te spreken dat jullie het met mekaar niet meer over zelfbeschadiging hebben. Dat klinkt misschien extreem maar ik had acht vrienden die het deden het het houd elkaar instant. Toen het praten over snijden minder werd, werd het snijden bij mezelf ook al wel een stuk minder. Er over praten kan soms namelijk als een soort trigger werken. Als je er behoefte aan hebt om er wel met iemand over te praten kan je iemand opzoeken die je ontzettend goed vertrouwt of via dit soort forums want daar heb ik ook heel veel aan gehad. En ik had ook een docent die ik vertrouwde en me ontzettend goed heeft geholpen. (hij heeft alleen wel m'n ouders ingelicht...)
Zoek een andere uitingsvorm. Bij mij was dit pianospelen, schilderen of schrijven maar dat kan ook iets anders zijn. Als je van sport houdt kan je fanatiek gaan sporten etc.
Wees eerlijk! Hoe moeilijk en confronterend dat soms ook is, wees eerlijk tegen je ouders en betrokkenen. Ze willen je helpen, sta dat toe. Ze houden van je!!
Jij bent vooral bang over hoe mensen over je denken en wat ze van je vinden. maar draai het eens om. Ga eens ontzettend goed letten op de mensen om je heen. Kijk naar het haar van mensen naar hun gezicht of hun kleur schoenen. Vind jij ze raar, gek of lelijk... Nee.... Iedereen is mooi op zijn eigen manier ook jij!!! Zij denken niet anders over jou dan jij over hun!!

P.S De littekens gaan nooit meer weg. Besef dat als het gevoel weer omhoog komt. De onzekerheid die ik heb over mijn littekens wens ik niemand toe. Het is het niet waard!!!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt en dat je probeert om ervan af te komen!! Uiteindelijk bepaal jij hoe je jouw leven wilt leven, en als je nog meer wilt weten moet je me maar even persoonlijk contacten. Want ik wil je maar al te graag helpen!!

Nee dat is het niet, Ik wil het m'n moeder niet aandoen om er met haar over te praten. Ik ben ook bang dat ik die vriendin weer trigger als ik het vertel. M'n stiefvader boeit het niks en m'n docenten... Tja ik ken ze niet heel erg goed/praat nooit met ze (zelfs niet m'n mentor) dus daar vertel ik het liever ook niet aan.

Psycholoog ben ik wel geweest, maar toevallig wisten m'n ouders alles wat ik hem vertelde... yeah Right... dus daar maar gedaan alsof alles goed was.

Het is ook niet het hoofdonderwerp waar we over praten hoor 😂.

Ik heb een beetje moeite met mensen vertrouwen de laatste tijd... Die psycholoog van me was een heel goede vriend eigenlijk, tot ik erachter kwam dat ie gwn alles doorlulde! Hij had beloofd om dat niet te doen dus dat was niet echt leuk. Ik vind het sws moeilijk mensen toe te laten. Weet niet waarom eigenlijk.

Bedankt voor je tips :D ik zal eens iets gaan bedenken

[QUOTE=xxx_love22;34175621
Mijn eerste tip is om misschien met die vriendin af te spreken dat jullie het met mekaar niet meer over zelfbeschadiging hebben. Dat klinkt misschien extreem maar ik had acht vrienden die het deden het het houd elkaar instant. Toen het praten over snijden minder werd, werd het snijden bij mezelf ook al wel een stuk minder. Er over praten kan soms namelijk als een soort trigger werken.
[/QUOTE]

Het is ook niet het hoofdonderwerp waar we over praten hoor 😂.

Ik heb een beetje moeite met mensen vertrouwen de laatste tijd... Die psycholoog van me was een heel goede vriend eigenlijk, tot ik erachter kwam dat ie gwn alles doorlulde! Hij had beloofd om dat niet te doen dus dat was niet echt leuk. Ik vind het sws moeilijk mensen toe te laten. Weet niet waarom eigenlijk.

Bedankt voor je tips :D ik zal eens iets gaan bedenken

Kan je er eens met je vader over praten?

Hee, ik voel mezelf erg rot. ik weet niet waarom wat ik heb fantaschtische vrienden en een leuke klas, maar soms voel ik me ech gewon depri,,, vandaan was ik een film aan het kijken en het was echt een goede film, alleen havewegen de film kreeg ik tranen on mn ogen. Heel opeens. en opeens ging ik denken aan dat ik nooit een "vriendje" zou krijgen. totaal niet waar maar ik weet niet waarom... ik heb zelfs gegoogles hoe ik mezelf moest snijden. dit begint echt verkeert te gaan... tips zijn heel erg welkom. let niet op mn spelling, heb geen zin om er op te letten nu. ps. niet zeggen dat het mischien door de puberteit komt.. dat weet ik. maar het voelt echt niet zo