ongelukkige moeder
 

beste scholieren,

Ik weet niet helemaal waar ik beginnen moet, maar ik ben ten eerste al ergens schuldig aan. Mijn moeder gaat elke week naar een psychologe, daar schrijft ze haar problemen in een boekje. Ik vond het boekje en begon een stukje te lezen. Er stonden vrij heftige dingen in die wel aankwamen en ik heb spijt dat ik het gelezen heb.

Mijn moeder is dus niet gelukkig, ze is boos op me en dat wist ik niet eens. Er stond dat ik haar niet zag, dat ik haar in de steek liet, en dat ze niks voor me was, terwijl er over me zus niks stond. Ik heb helemaal niet het gevoel alsof ik er niet voor haar ben, we hebben nooit ruzie en ik vertel alles aan haar. Ik snap niet waarom ze zich zo voelt. Ze slikt ook anti-depressieva en is alleenstaand.

Ik ga niet vaak met vrienden op stap, maar ze is heel alleen als ik er niet ben. Ik voel me altijd schuldig als ik wegga. al helemaal na wat ik gelezen heb. Mijn moeder is zo afhankelijk van me dat ik niet weg durf te gaan.

Mijn vader is hard gezegt psychoot, ik ben goed met hem maar ik zie hem niet veel omdat hij in opvangtehuizen en inrichtingen zit. Zijn eerste echt erge psychose kreeg hij na mijn geboorte. Hij werd gek en heeft een zelfmoord poging gedaan.

Ik ben dus eigelijk de schuld van het ongeluk in mijn gezin. als ik er niet geweest was, was mijn vader niet gek geworden en was hij nog bij mijn moeder en was ze dus niet zo alleen geweest. het spijt me dat ik geboren ben... ik heb er ook niet om gevraagt.....

Ik hoop dat iemand me kan helpen om mijn moeder gelukkiger te maken, en weet hoe ik er mee om kan gaan. Alvast bedankt

Dit is iets wat ik vaker zie bij moeders die er alleen voor staan. Ze gaan enorm leunen op een van hun kinderen, en hun geluk lijkt geheel daarvan afhankelijk. Zelfs als je niets fout hebt gedaan, neemt ze je nog dingen kwalijk. Jij bent een jongere met je eigen behoefte, en jij kunt er niet altijd voor je moeder zijn. Voor jouw eigen ontwikkeling is het ook goed om soms lekker met vrienden weg te zijn. Het is niet normaal dat het geluk van je moeder jouw verantwoordelijkheid is. Praat jezelf alsjeblieft geen enorm schuldgevoel aan, je moeders geluk is haar eigen verantwoordelijkheid. En zolang jij je als kind normaal gedraagt zou je daar al genoeg bijdrage aan leveren, zonder extra je best te doen of vaker thuis te zijn.

Je bent sowieso niet de schuld van het ongeluk in jullie gezin. Schuld is een gevoel dat ontstaat uit een gedane of juist niet gedane actie. Geboren worden (of niet) is niet een dergelijke actie aangezien je daar zelf geen invloed op had. Dit zeg ik niet om een debat over het woord schuld op te starten, maar in een poging je duidelijk te maken waarom die gevoelens van schuld onterecht (en zelfs zinloos) zijn.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je dat boekje leest. Dat je dat hebt gedaan, is behoorlijk fout. Daar zou je je wel schuldig over moeten voelen. Het is iets persoonlijks en het is belangrijk voor je moeder dat ze er op kan vertrouwen dat niemand ongevraagd dat boekje leest. Interessant genoeg lijk je daar totaal niet mee te zitten. Je maakt je vooral zorgen over wat er in het boekje stond.

Juist omdat je er bijna altijd bent, jullie nooit ruzie hebben en jij alles aan haar vertelt, zal gezien de omstandigheden jij heel belangrijk zijn voor je moeder. Als je dan een keertje zelf iets anders gaat doen, dan kan in de emotie jouw moeder het gevoel hebben dat je haar in de steek laat. Laat je haar dan echt in de steek? Nee, natuurlijk niet. Dat weet je moeder normaal gezien ook wel, maar door de depressie is het lastig is om dat soort inschattingen/gevoelens op een "normale" manier te maken. Daar hoef jij je niet schuldig over te voelen, je moeder moet leren met die gevoelens om te gaan. En zo te lezen is ze daarmee bezig. Dat ze dit over jou zegt is eigenlijk een groot compliment, je bent belangrijk voor haar.

Het is niet aan jou om je moeder gelukkiger te maken. Als je dat kon, had je dat waarschijnlijk al lang gedaan. Wat je concreet kan doen, is je niet druk maken om wat in dat boekje staat. Dat was niet voor jou bedoeld en je moeder is ziek, de ziekte laat haar dit soort dingen zeggen. Negeer het boekje verder, lees het nooit meer, pieker hier niet over. Ben er voor je moeder zoals je er nu al voor haar bent, maar ga niet mee in haar negatieve spiraal. Zelf niet meer weggaan lost helemaal niets op. Je daar schuldig over voelen ook niet. Het enige waar je je schuldig over moet voelen, is het inzien van dat boekje.