Verhuizen
 

Hoi allemaal,

mijn ouders zijn wel een beetje uitgekeken op deze buurt en willen dus iets anders. Dat wordt verhuizen. Leuk! denken sommigen. Maar zo voelt het niet voor mij. Hier wonen bijna al mijn vrienden en alles is lekker dichtbij (zelfs de Mac :) ). Ik wil echt niet gaan verhuizen. En ook al weet ik nog niet helemaal waar we gaan wonen, ik kan mijn ouders er echt niet van overtuigen dat ik het echt heel k*t vind. Ze zeggen dingen van: Ahjoh, je maakt vast wel nieuwe vrienden! Ik ben niet het type persoon dat makkelijk op anderen afstapt, en als helemaal niet als ik ze niet ken. En mijn ouders houden ook van rust, dus we gaan wss in een dorp wonen. Nou, dat wil ik al helemaal niet. Ik ben een echt Stadsmens geworden omdat ik sinds baby af aan al in een stad heb gewoond. Overtuigen gaat hem dus niet worden. Ik ben dan ook zo bot om te zeggen van: Nou dan help ik niet met verhuizen en ik ga echt geen contacten zoeken daar.
Conclusie : Ik zit er dus mee. Heeft iemand tips hiervoor? Want ik heb dus echt geen zin

Je bent te jong om op jezelf te gaan wonen, neem ik aan. Dus rest je maar één ding; schikken. Niet helpen met verhuizen is naast niet te doen een kleuterinstelling. Met geen contacten zoeken c.q. aangaan heb je alleen jezelf. Moraal van het verhaal: stel je volwassen op en maak er wat van. Bovendien, een enthousiaste houding levert je ook manipulatief meer op (sturen op een bepaalde plaats of huis) -- zinloos of niet, je vangt meer met honing dan azijn.

Daar heb je inderdaad een punt. Hoe stom ik het ook vind. En ik zat al te denken: Ik ben nu 16. Over 2 jaar heb ik Gymnasium afgerond en ga ik waarschijnlijk uit huis om ergens te gaan studeren. Erg enthousiast kan ik echter niet zijn als ik alle goeie dingen (zoals vrienden enz) moet achterlaten

Als je over twee jaar toch het huis al uit gaat om ergens te gaan studeren, laat je toch ook je oude buurt en vrienden achter? Nu gebeurt het alleen twee jaar eerder. En wie weet duurt het nog even voor je ouders hun huis hebben verkocht/iets nieuws hebben gevonden en duurt die overgang nog maar een jaar. Ik snap dat het niet leuk is, maar probeer het een beetje te relativeren.

Je kunt ook zeggen dat je het echt niet leuk vindt, maar alsnog helpen. Daarbij loop je je gevoel niet voorbij, heb je een redelijk volwassen houding en kun je zelf wel ideeen opperen voor als het echt moet.

Hey,
Ik heb ook precies hetzelfde probleem; ik ben 16 jaar, heb veel goede vriend(inn)en, gymnasium enz en ga verhuizen van een dorpje naar de stad. Ik heb daar echt geen zin in, omdat ik niet erg sociaal ben. Dus nieuwe vrienden maken gaat nogal erg moeilijk. De reden van de verhuizing is nieuw werk van mijn ouders, dus de verhuizing cancelen is ook geen optie.
Toch hoop ik op het beste wat er kan gebeuren en hoop ik dat niet allen ik, maar ook jij je thuis gaat voelen, waar je ook heengaat. Als je met iemand erover wilt praten, je mag me altijd een privebericht sturen (:

Groetjes Feysand.

Het leven zit vol met veranderingen, raak er maar aan gewend dat je er niet altijd invloed op hebt. Richt je op de positieve dingen van de verandering, dat is je belangrijkste levensles.