Ik doe aan automutilatie, hoe kom ik hier vanaf?
 

Hoi allemaal,

Goed, ik zal beginnen bij het begin. Ik doe aan automutilatie. Voor degene die niet weten wat het is, automutilatie is een net woord voor jezelf snijden, zelfbeschadiging, of een ander synoniem die daarop lijkt.

Ik snijd nu al een 2/3 jaar, de reden dat ik ben begonnen met snijden is vrij simpel: het ging niet goed thuis. Mn ouders zijn op mn 7e gaan scheiden, ik ben op mn 11e verkracht, misbruikt en mishandeld door mn vader en ik ben mn stiefvader/stiefbroertjes verloren. Toen ik 13 was begon ik af en toe met een paar krasjes. Ik ben momenteel bijna 18 lentes jong, en ik snijd mezelf nogsteeds. Heftige, diepe sneeën, die ook redelijk vaak ontsteken. Soms is het zelfs zo erg dat ik mn eigen bot kan zien, na het snijden.

Ik wil hier eigenlijk wel eens vanaf. Het geeft littekens, waarvoor ik mezelf schaam, ik kan bijvoorbeeld niet meer zwemmen, op zonvakanties of korte mouwen in de zomer dragen. Het brengt zoveel nadelen met zich mee.

Ik heb al meerdere dingen geprobeerd. Zo ben ik (nogsteeds) cliënt bij een psycholoog, om te praten over dit alles, en over de verkrachting, etcetera. Ik heb Emdr gehad, Emdr staat voor: Eye Movement Desensitization and Reprocessing, dit is kort gezegd een therapie voor mensen die een trauma of verlies te verwerken hebben. Daarnaast heb ik meerdere malen de vlinder methode of beter bekent als the butterfly method uitgeprobeerd. Helaas werkt dit ook niet...

Ik zou heel graag van het snijden af willen komen, heeft iemand tips?
Ik hoop dat iemand hier wat vanaf weet, en vragen zijn altijd welkom!
Bedankt alvast!

Groetjes,
- Anna

poeh, wat n heftig verhaal zeg! tsjaa ik heb t nog nooit meegemaakt maar k ga toch proberen een tip te geven. denk aan de mensen die je dierbaar zijn zoals je familieleden met wie je nog wel een goede connectie hebt of je vrienden. Je kunt het hen toch niet aandoen jezelf zo erg te snijden en dat je strak misschien wel doodbloed? of stel je voor dat bijvoorbeeld je arm, die waar je dus in snijdt de arm van bvb je beste vriendin is, je kan toch ook niet zomaar in haar arm snijden? ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Wat is de vlinder methode?

Zie http://www.psyblog.nl/2015/04/14/rec...leden-voorbij/ onder het kopje Zelf proberen.

Heftig, Anna. Goed dat je bij een psycholoog bent. Blijf dit vooral doen. Kan je het jezelf snijden ook goed met hem/haar bespreken?

Ik heb ook een jaar of tien aan automutilatie gedaan. Begonnen rond m'n negende, gestopt rond m'n negentiende.

Het is heel knap en goed dat je zo veel dingen probeert om 'beter' te worden. Bovendien klink je slim, zelf-reflectief en geduldig. Zo te horen komt 't uiteindelijk helemaal goed met jou. Maar op dit moment gaat het helemaal niet goed, en dat is logisch, want wat jij hebt meegemaakt duurt vele jaren om volledig te verwerken. Bovendien is automutilatie verslavend, dus 't blijft je vasthouden, zelfs als het beter gaat.

Ik zou het daarom in kleine stapjes aanpakken. Blij zijn met iedere dag dat je niet snijdt. Proberen om veel kleine sneetjes te maken in plaats van tot op het bot gaan. Focussen op je wonden verzorgen, desnoods met iets wat pijn doet (zoals alcohol). Misschien verschillende types zelfdestructief gedrag met elkaar afwisselen, zodat je nergens volledig afhankelijk van wordt.

Triggers elimineren kan ook helpen. Noteer in een boekje wanneer je 't hardst/diepst snijdt en probeer de oorzaken te achterhalen. Dan kun je daarna die dingen proberen te vermijden.

Als dat allemaal goed gaat kun je langzaam toewerken naar opbouwende dingen. Hardlopen, muziek maken, iets kapotscheuren, een wandeling in de kou. Iets tekenen of schrijven op je huid, zodat je een reden hebt om niet te snijden. Later kun je er zelfs een tatoeage overheen laten zetten.

Daarnaast kun je zoeken naar manieren om jezelf comfortabel te maken. Uiteindelijk snijden mensen omdat hun leven zo zwaar is dat zelfdestructie prettig voelt. Dus sta stil bij wat je fijn vindt, al is 't zoiets doms als series kijken of in bed liggen, en spendeer daar tijd aan.

Tot slot: jij hebt controle over jouw leven. Als jij iets wilt, dan kun je dat gewoon krijgen. Denk na over wat jij wil bereiken in het leven, en werk naar die doelen toe.

Ik wil je ten eerste mededelen dat ik het heel kut is hoe jouw leven is gegaan, maar er kan nog zoveel moois komen. Vind een leuk vriendje en ga een leuk en gezond leven lijden! Ik heb niet iets mee gemaakt dat zo heftig was, maar weet dat jij niet de enigste bent en dat wij hier allemaal zijn om jou te helpen. Leer van jezelf te houden en ga eerst doen wat JIJ wilt en leuk vind. Veel sterkte

Een vriendje is geen garantie voor een leuk (en gezond) leven. Die verantwoordelijkheid ligt bij jezelf. Natuurlijk helpen sociale contacten daarbij en is het fijn om iemand te hebben waar je op terug kunt vallen. Maar een relatie is geen tovermiddel. Als je zonder relatie niet gelukkig leert zijn is dat in een relatie nog net zo lastig...

Ik bedoel meer dat je hij je dan mischien weer blij maakt ofzo

Dat werkt inderdaad wel een tijdje, zolang je verliefd bent bijvoorbeeld, of de relatie kan je afleiden. Maar het is geen wondermiddel. Sommige mensen denken "Als ik een relatie heb, dan ben ik gelukkig", maar zo werkt het helaas op lange termijn niet. Je hebt immers nog steeds die issues en je zet ook nog eens heel veel druk op je partner. Weer blij worden kost tijd, je hebt er misschien professionele hulp bij nodig om dingen te verwerken, etc.

Ik snap wat je bedoelt maar mensen voelen zich dan wel zo, ik bedoel super gelukkig enz

Ik hoop heel erg voor je dat alles goed komt!!!! Maar ik denk dat het helpt om afleiding te gaan zoeken. Zoek een vriendin of misschien beter een vriend(Je hoeft niet gelijk een relatie te hebben ) Maar hoe kut jongens soms kunnen zijn... zijn ze soms toch gewldig vooral als je met zulke problemen zit. Ik ehb zelf heel vaak het gevoel gehad dat jongens me meer begrepen dan meiden.(Ik weet dat niet ieder jongen zo is maar ja) ga eens wat leuk doe met andere. Ik begrijp dat je je schaamt maar je moet toch verder als je zo blijft zitten helpt het niet echt niet.


En nog even, Als er iets is kan je me altijd pm'en. Soms is het makkelijker om met mensen te praten over persoonlijke dingen als je hun niet kent dan dat je hun wel kent

Sterkte

Thanks a lot! Super bedankt voor alle berichtjes, ik ga er zeker mee aan de slag! <3

Hey, ik heb zelf ook problemen gehad met automutilatie.
Het is mij gelukt om er mee te stoppen. Ik bennal bijna een jaar zonder(of hoe dat heet)

Het was voor mij erg moeilijk om te stoppen. Wat voor mij heeft geholpen is dat ik naar mijn moeder moest gaan (kan ook iemand anders zijn die je vertrouwd zoals een goede vriendin) als ik de neiging voelde om mezelf te snijden. Dit heeft voor mij erg geholpen.

Wat voor mij ook geholpen heeft is dat mijn vader een gitaar versterker voor mij heeft gekocht (het moet iets zijn wat je al heel lang wilt, waar je echt iets voor over hebt) en als ik mezelf zou snijden dan zou mij vader de versterker verkopen en was ik hem kwijt. Dit heeft mij geholpen om minder impulsief te denken als ik de neiging om te sneiden.
Als ik de neiging had dacht ik namelijk vaak dat het toch niet meer uitmaakte, mijn armen er toch al lelijk waren en een paar littekens extra niet uitmaakte, enz...
Dit zorgde er dus voor dat ik een rede had om niet te snijden, want dan was ik de versterker kwijt.

Toen ik al een langere tijd niet meer gesneden had dacht ik na over de zomer wanneer ik de neiging had om te sneiden. Mijn littekens waaren namelijk al minder zichtbaar en ik wilde gaan proberen om met lekker weer ook echt een korte mouwem shirt aan te trekken. Maar als je nieuwe wonden zou hebben dacht kon dat niet (zo dacht ik na) dus dit motiveerde me om niet te snijden omdat ik wikde proberen om geen vesten te dragen.

Ik hoop dat ik je kan helpen met deze tips . Deze dingen hebben mij namelijk geholpen om er vanaf te komen.
Je moet niet stoppen met snijden voor een ander, je moet het echt voor je zelf doen. En daarbij heb je gewoon extra motivatie nodig waneer alles tegenzit.
Ook moet je niet gaan denken dat het jou schuld is/dat je je aanstelt, want dat is niet zo.
Er is namelijk een reden waarom je dit doet, als je je goed voelt dan zou je het namelijk niet doen.
Ik zei altijd snijden is niet het probleem, het probleem is de reden waarom je het doet.
Het is dus ook erg belangrijk dat je je eerst beter gaat voelen voordat je probeert te stoppen, dan is de kans namelijk het grootst dat het lukt :)

Ah thanks! Met mn moeder erover praten is geen optie, helaas. Ik word namelijk ook mishandeld door mn moeder.

Ik zou met een leraar gaan praten, of met de kindertelefoon, de politie, iemand die je kan helpen om thuis weg te komen of die er voor zorgen dat je ouders je niet meer mishandelen.

Is het trouwens ook automutilatie als je jezelf met opzet heel hard knijpt om bijvoorbeeld rustig te worden? Moet je daar dan ook hulp voor zoeken of niet, omdat het niet uit de hand loopt?

Ja, dat kan ook een vorm van automutilatie zijn. Inderdaad minder "gevaarlijk", maar wel een signaal dat jij ergens mee zit. Ga op zoek naar de oorzaak (eventueel met hulp) en probeer daar wat aan te doen. Misschien word je van een ademhalingsoefening ook wel rustig, of is er iets waar je mee kunt leren omgaan zodat je minder snel de behoefte voelt om te knijpen.

Nou dat is geen vorm van automutilatie natuurlijk. Mutilatie is schade, geen pijnprikkel. Dat automutilatie dat doel heeft (pijnprikkel) doet daar verder niets aan af. Ik denk dat het inderdaad verstandig is om eens met iemand te gaan praten omdat het misschien een waarschuwing voor erger kan zijn. Maar dat is mijn gok want zoveel weet ik er niet meer van.

Misschien knijp ik harder dan de gemiddelde persoon :bloos: Knijpen kan best tot nare blauwe plekken of zelfs bloed en littekens leiden...

Littekens is wel verminking. Maar als het geen permanente sporen achterlaat is het natuurlijk geen verminking / mutilatie.

Als hier een cliënt is die zichzelf slaat en hier blauwe plekken aan over houdt (wat dus geen permanente sporen achterlaat), wordt er zeker wel gesproken over automutilatie.

Ik heb geleerd dat automutilatie het zichzelf bewust verwonden/pijn doen is, en dat dat niet samen hangt met wel of geen blijvende schade er aan over houden. :o

Maarrrrr dat is weer een heel andere discussie :herp:

Ik heb hetzelfde probleem,
Ik denk dat het vanzelf over moet gaan.

altijd hoop ik ook dat als ik eenmaal klaar ben van school dat het langzaam beter zal worden.

blijf geloven in jezelf!