M'n vriend vertellen dat ik als jongen ben geboren..
 

Hallo iedereen,
Ik loop al een tijdje met iets rond en ben even benieuwd hoe leeftijdsgenoten dit zien. Het zit zo, ik ben op mijn 13e begonnen met een verandering van jongen naar meisje. Toen zat ik op de havo en mijn omgeving wist dus van de verandering. Inmiddels woon ik in een nieuwe stad op kamers, waar ik studeer aan de hogeschool. Ik heb daar veel leuke nieuwe mensen leren kennen, waaronder mijn vriendje en 2 goede vriendinnen. Hun zijn eigenlijk mijn beste vriendinnen. Alleen, ze weten het niet van mij, dat ik dus in het verkeerde lichaam ben geboren. Mijn vriend weet niet beter dan dat ik maagd ben en het daarom rustig aan wil doen, maar de werkelijke reden is dat ik hem eerst dit wil vertellen voordat we seks gaan hebben. Ik heb het geluk dat ik er helemaal uitzie als meisje en ook al de operatie heb gehad. Maar het komt er dus op neer dat ik het hem wel moet gaan vertellen, want ik kan en wil dit ook niet voor me houden. We hebben nu 6 weken een relatie en ik ben tot over mijn oren verliefd op hem en hij is ook op mij. Het voelt gewoon zoooo fijn. Maar ik ben dus ook heel erg bang dat hij me zal afwijzen en dat ik hem kwijtraak. Verder ben ik bang dat ook andere mensen op de opleiding het dan te weten gaan komen over mij, inclusief mijn twee beste vriendinnen. Terwijl het eigenlijk wel goed voelt om nu helemaal als meisje geaccepteerd te worden in de klas en vriendinnengroep zonder dat mensen ervan weten. Ik geniet dus ook van mijn nieuwe leventje, maar ik snap ook dat de hele verandering onderdeel is van wie ik ben en ergens wil ik er ook gewoon graag open over kunnen zijn en niet het gevoel te hebben iets te verbergen. Ik heb nu een paar vragen;
- Hoe kan ik dit het beste tegen mijn vriend vertellen? Als in, timing, plaats, manier waarop..
- Voor de jongens, stel je vriendin zou met dit nieuws komen wat zou je ervan vinden?
- Voor de meisjes, zou je het raar vinden om zoiets te horen over een van je beste vriendinnen? Hoe zou je erop reageren en zou je haar nu anders gaan zien of behandelen? (ik wil niet dat dit de vriendschap negatief veranderd of dat ze ineens dingen over typische meisjesdingen en ongesteldheid enzo niet meer met me delen)..
Ik hoop dat jullie me een beetje kunnen helpen of tips ofzo hebben.

Ik zou er niet veel care om hebben, maar binnen de bredere samenleving ligt dit wel wat gevoeliger. Ik heb geen idee hoe je hem het beste kan vertellen, Dekaloog naamzoek misschien?

Dankje voor je reactie en je tip. Ook wel chill dat het jou niet uit zou maken, hopelijk denken mijn vriendinnen of klasgenoten er ook zo over. Maar het is in de samenleving wel een beetje een taboe nog idd.

Eerlijk gezegd zou ik niet echt weten hoe je hem dit het best zou kunnen vertellen, misschien gewoon als je rustig met zn 2en bent, zeggen dat je het effe ergens over wil hebben en het dan uitleggen. Maar dat weet ik verder niet zo goed. En als ik van een vriendin zou horen dat ze in het verkeerde lichaam is geboren zou ik dat niet raar vinden en ik zou je ook niet anders gaan behandelen. Je vriendinnen kennen jou als vrouw en dat zou ook zo moeten blijven vind ik. Succes iig :)

Het belangrijkste is dat jij nu "jij" bent, en niemand anders neemt jou dat meer af. Als ze je erdoor afwijzen gaat dat echt ontzettend veel pijn doen, maar je weet wel direct wie je echte vrienden zijn (y) Als ze zich van je afkeren dan zijn ze het niet waard om jou in hun leven te hebben. Hah!

Oooh die andere forummer ook naamzoek. Help ik ben je nickname vergeten *O*

Ik vind jullie reacties echt heel fijn! Good to know dat het minder raar is als ik dacht en mss moet ik ook wel gewoon van mezelf accepteren dat ik ben zoals ik ben en dat dat goed is.

En over het vertellen tegen mijn vriend, is het oke gewoon bij hem of bij mij thuis op onze kamers(in bed dus) of beter ergens op een minder intieme en meer neutrale plek, als in bij een date in het openbaar?

Als ik het zou moeten doen, en ik heb echt niet het flauwste idee, dan zou ik het een paar mensen laten weten dat en wanneer ik het hem zou gaan vertellen, zodat ze standby staan en langs kunnen komen als het niet goed zou vallen. Ik zou het om die reden ook bij mij thuis doen. In persoonlijke sfeer. Wees jezelf. Misschien kan je een fotoboek van vroeger laten zien? Zeggen dat je een groot geheim hebt en het wil vertellen maar misschien wel kan laten zien.

Als mijn (denkbeeldige :p) vriendin mij dit zou vertellen, zou het raar zijn om daar mee te zitten. Je bent namelijk ook voor diegene 'gevallen' als het ware zonder dat je die informatie had. Anyway, veel succes en geluk in jullie relatie!

Mij zou niet uitmaken heb niet echt kinderwens en zit in wereldje waar meer mensen dit hebben gehad of bezig zijn

@deadlock: ja ik vind het ook ergens fijn om het thuis te doen. Van die foto's durf ik dan (nog) niet, ik wil juist dat hij naar me kijkt zoals ik nu en de afgelopen jaren eruit zie en niet zoals vroeger. Maar wel bedankt voor de tip!

@BenStrik en @Bikinigek: wel chill dat het jullie niet zou uitmaken en het geen verschil maakt in hoe je haar ziet. En ja mijn vriend heeft op lange termijn wel een kinderwens(ik zelf eigenlijk ook maar ja kan dus helaas niet zwanger worden), dus ik heb geen idee hoe dat dat dan moet, maar ja dat is voor heel veel later...

Hoi Mel!

Leuk dat je 'n vriendje hebt, en wat fijn dat je ouders zo goed zijn omgegaan met je genderdysforie! Maar ik kan me wel voorstellen dat je niet zo goed weet hoe en wanneer je erover kunt vertellen, het is een lastig onderwerp.

Ik zou het zelf niet hebben over 'in het verkeerde lichaam' geboren. Je was immers altijd al een meisje, en het was ook altijd al jouw lichaam. Je hebt nog steeds hetzelfde hart, dezelfde ogen, dezelfde mond. Dat je trans bent betekent dat je lichaam met je aan de haal ging, dus moest je door een medische molen met hormonen en operaties, maar ik zou het geen 'verandering' noemen, meer een oplossing.

Verder kun je eerst een beetje aftasten. Misschien kun je samen een documentaire over mensen met genderdysforie kijken? Of een meme delen van /r/traa, of een stripje van Trans Girl Next Door. Dan weet je gelijk hoe hij reageert. Misschien reageert hij wel heel stom, en dan kun je zeggen 'ik ben ook trans hoor'. Of juist nog even zwijgen en later terugkomen met een informatiepakket. Als hij écht heel stom reageert kun je overwegen het uit te maken, of het te vertellen op een terrasje in plaats van in bed. Maar misschien reageert hij wel juist heel supportive, en dan kun je meteen zeggen dat je het plaatje liet zien omdat je niet wist hoe je moest vertellen dat je ook trans bent.

Qua kinderwens kun je een kindje adopteren of een draagmoeder inschakelen. En misschien zijn er tegen die tijd ook goede technologische oplossingen.

Zet in ieder geval jezelf voorop, niet hem. Een beetje geklutst raken van onverwacht groot nieuws is normaal, of onhandig reageren als je cis bent, maar als hij je echt zou afwijzen dan ben je beter af zonder hem. Het hoort te gaan om jou, niet om je lichaam.

Succes! Laat je ons weten hoe het ging?

:bloos:

@Dekaloog
Verzin je dit gewoon of heb je hiervoor iets geleerd, want dit klinkt echt als supergoed advies!

@Dekaloog,
Hee, ja mijn ouders vonden het geen probleem. Vooral mama reageerde heel goed en papa draaide later ook bij, dat is dus al jaren geen issue meer en heb ik veel geluk mee gehad. Mama had echt zoiets van, oke dikke prima, dochter erbij en helemaal leuk en zolang je maar gelukkig bent.

Ik ben echt blij met je advies! Want wat je zegt is wel echt spot on gwn, ik heb dezelfde ogen, mond, hart etc en ben dezelfde persoon gebleven met eigenlijk hetzelfde lichaam. De hormonen hebben alles gedaan maar dat is eigenlijk ook natuurlijk en de enige operatie was daarbeneden. Ik ga binnenkort het onderwerp maar eens voorzichtig aansnijden, bijv idd iets delen van internet, of een YouTube filmpje wat ik interessant vind of iets op tv en dan kijken hoe hij op dit onderwerp reageert. En dan kijk ik wel verder. Ik blijf het echt suuuuperspannend vinden allemaal, want ik wil hem gwn niet kwijt! Ik ben zo blij met mijn vriendje, hij maakt me echt gelukkig! Oke oke, dat ben ik al wel, maar gwn nog gelukkiger haha!

Ooh en ja ik vraag me ook wel af, net als Ben Strik, hoezo weet je hier zoveel van haha, want het is idd een goed advies! :)

Ha, dankjulliewel. :cool:

Qua advies: ik heb gewoon geluisterd als mensen vertelden over hun eigen ervaringen. De eerste persoon in mijn omgeving die trans was heeft daar ook gelijk best veel over gedeeld, daar heb ik superveel van geleerd en later ben ik zelf meer gaan lezen.

Ik heb niets bijzonders gestudeerd, maar ik heb op de universiteit wel geleerd over machtsverschillen binnen de samenleving, en op de kunstacademie had ik klasgenoten die arm waren, of niet wit, of transgender. Dat heeft mij geholpen met dit soort dingen bij elkaar puzzelen. Het scheelt ook dat ik veel omga met feministen. En verder ben ik zelf agender, maar dat heeft niet zo veel invloed op mij, denk ik!

Ik vind mensen na de transitie altijd zo tastbaar meer zichzelf. :y

Dat klinkt goed!

We zullen voor je duimen. (y)

Het zou mij persoonlijk niet uitmaken maar ik kan me voorstellen dat geen kind met je partner van jezelf een breekpunt kan zijn :o

@Dekaloog
Oke ik snap het! Wel leuk dat je zo geïnteresseerd bent. Agender moest ik zelf even opzoeken haha, ik had er wel eens van gehoord maar wist het niet meer precies.

Anyway ik zal jullie op de hoogte houden! Ik wil er niet te lang mee wachten ook, maar het is en blijft spannend!

@Deadlock
Ja dat zou ik ook zeker begrijpen en voel mij dan ook schuldig ergens al kan ik er niks aan doen verder.

Als hij echt van je houdt zal hij dat wel accepteren, bovendien zijn er andere manieren om een kind te krijgen... Is al een reactie over volgens mij

Ja, het enige wat ik daarover kan zeggen is; lekker niet schuldig voelen ;) Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Jij probeert ook maar gewoon je leven te leven.

Zo simpel is dat niet. Het niet kunnen krijgen van eigen kinderen kan een behoorlijk breekpunt zijn, de alternatieven zijn niet zo simpel en aantrekkelijk (eiceldonatie, draagmoeders etc zijn moeilijk te vinden en kunnen een flink kostenplaatje hebben, adoptie wordt ook steeds moeilijker).
Het kinder thema zie ik nu ik wat ouder wordt wel echt een punt worden om me heen in relaties. Zo lang mensen studeren is het ver van hun bed, weten ze het niet altijd goed etc, maar dat veranderd wel merk ik. Voor mezelf zou het ook een breekpunt geweest zijn, ik wilde in mijn leven heel graag kinderen. Zo zie ik mijn toekomst en daarin is veel van iemand houden niet voldoende. Mocht je jaren bij elkaar zijn en het om wat voor reden niet gaan dan zou ik het een ander verhaal vinden, maar zeker in het begin is het toch een bespreek punt imo.

Ts, succes met het vertellen etc. Goed dat je het doet en het is belangrijk om toch te bespreken. Verder heb ik weinig toe te voegen aan de al gegeven antwoorden. Ik hoop dat het een goed en prettig gesprek wordt.

Ik kan niets garanderen natuurlijk maar ik zou me op mijn 18e echt niet laten weerhouden door wel/geen kinderen. Dat is veel te ver in de toekomst. Hoop ik voor jullie.

Toen ik 18 was zou ik dan wel weer problemen gehad hebben met het idee van iemand in het verkeerde lichaam :o

Ik denk dat de huidige achttienjarigen daar nu wel anders tegenaan kijken.

Alhoewel niet allemaal, natuurlijk, zeker gezien de huidige conservatieve golf.

18 jaar is een vrij onvoorspelbare leeftijd heb ik gemerkt. 18 jarigen BFF's die elkaar de tent uitvochten om wel/geen doodstraf meegemaakt afgelopen mei. Was confusing.