Tranen in mijn ogen als ik liefde voel
 

Ik wil weer eens een knuffel, een bff, wat ik vroeger altijd hebt gehad. Ik kon om een knuffel vragen, die kreeg ik altijd, ik kon lekker kletsen in de dekens, het werd maar nooit saai.
Sinds dat ik ging verhuizen was alles veranderd, nu zit ik duizenden km ver weg van haar.
Al drie jaar.
Zij heeft nieuwe vriendinnen, maar ik heb geen vriendin meer waar ik alles mee kan delen.
Ik mis haar zo erg....
En ik heb geen vriendinnen, niks. Nou, als ze me iets wilt vragen dan doen ze lief, als ze niks bij mij te zoeken hebben negeer ze mij alsof ik doorzichtig ben.
Er is maar weinig of zelfs geen liefde meer op school, en geen vriendschap ook nog.
Ik hou van leren, dus het is niet zo onzettend erg dat ik niet meer naar school wil.
Tijdens de les sloof ik me uit, na de les ben ik doorzichtig.
Ik wil weer eens liefde, een bff, net als vroeger, en als ik daaraan moet denken, dan huil ik. Ik vind dit echt niet meer leuk.
Zoals de titel heb ik gezegd dat ik tranen zou krijgen als iemand maar liefde aan me schenkt, maar heel klein beetje kan het al goed maken.
Daardoor ben ik nu erg gevoelig, als iemand zegt: je bent lief. Of ik zien op tv dat iemand aan het knuffelen is of elkaar aan het kussen zijn, krijg ik al gauw tranen.
Ik weet dat dit echt niet normaal is. Veel te gevoelig.
Ik wil echt weer eens een knuffel, iemand die echt met mij kan klikken.
Ik heb het echt nodig.
Ik wil dit ff kwijt, echt.
Wat doe ik nou fout?

Het is helemaal niet gek dat vriendschappen veranderen als je verhuisd. Je ziet elkaar niet zo makkelijk meer en de onderlinge band die je hebt wordt anders. Daarnaast is er grote kans dat vriendschappen sowieso anders worden naarmate je anders wordt, soms groei je simpelweg uit elkaar. Dat is jammer, maar niet het einde van de wereld. Je kunt altijd proberen weer nieuwe vrienden te maken. Bijvoorbeeld op school, of op een club of vereniging. Lukt het je een beetje om contact te leggen met je klasgenoten? Je zit namelijk niet enkel en alleen op school om de lesstof te leren, maar ook om je op sociaal vlak te ontwikkelen, bijvoorbeeld door nieuwe mensen te leren kennen, en te leren samenwerken.

Het lukt allemaal niet echt, ik wil veel maar ik krijg weinig, eerst had ik wel vriendinnen hier, maar ze gaan langzamerhand van mij weg. Dus ik denk dat het aan mij ligt

Wat ging er eerst wel goed, en waaraan merk je dat het nu niet zo lekker meer gaat met die vriendinnen?

Buitenspelen en gym bijv. Als ze teams mogen maken kiezen ze altijd eerst of tweede mij, nu als laatste.
Leren ook, ik wil serius en hun kletsen maar door tijdens het les.
Ik weet soms helemaal niet wat ze aan het doen zijn, ze zien mij gewoon niet meer. Ik ben uit het circeltje gehaald. Dan is het moeilijk om in te komen.