wat moet je met onenigheid/ruzies tussen ouder..
 

et is al jaren aan de gang, het keert steeds terug. Het eeuwige geklaag...elkaar slecht maken..het gaat om kleine dingen die uitdraaien tot grote ruzie. :( en dan is de rust teruggekeert, maar dan is het naeen tijdje weer raak!
Hoe moet ik hiermee omgaan? ik probeer al zoveel mogelijk de deur uit te zijn, maar toch word ik er vaak mee geconfronteerd thuis...maar ik kan nix doen..durf mn mond niet open te doen thuis..echt niet . Herkent iemand dit en hoe gaan jullie ermee om? please ..

:( Ik ken het. En scheiden zat er zelfs ook een keer bijna bij.

Ik doe precies hetzelfde als jij, maar op den duur had ik zelf ook gewoon ruzie enzow. Helemaal de foute manier dus.

Ik herken wat je zegt, ik heb het dus ook. Ik wil bijvoorbeeld liever geen vrienden thuis hebben, en mijn broer en zus denken er net zo over.

Maar ik kan je niet helpen :( Hier is het ook nog steeds zo, ik heb zelf ook geen oplossing :(

heb je misschien msn gael, misschien kunnen we erover praten? als je wi lnatuurlijk

ik had hetzelfde met mn ouders (pa met drankprobleem) en ik wil niet lullig doen, maar de mijne zijn uit mekaar gegaan. En het is er voor mij veel beter op geworden. Veel meer ruimte, vrijheid krijg je. Je voelt geen gespannen sfeer meer enzow. Het is voor mij een grote stap vooruit geweest, hoe raar het ook klinkt.......

Mijn ouders zijn ook gescheiden en ik zou zeggen: het is echt stuk relaxter nu hoor! Heel veel sterkte iig!

ja, ik herken t precies...en t is zoveel erger dan het altijd maar lijkt..
k wil er ook wel over msnen evt...

Ruziemaken is niet vreemd, het gaat erom hoe ze er mee omgaan. Een kind mag best zien dat ouders wel eens ruzie maken, maar ze moeten ook kunnen zien dat ruzies ook weer goedgemaakt kunnen worden. Als je ouders jou alleen confronteren met hun ruzies en je ze nooit een ruzie ziet bijleggen doen ze je tekort. Bovendien is het heel fout van hen om hun kinderen bij de ruzie te betrekken. Klagen tegen je kind over je partner is behoorlijk egoïstisch, een kind moet gewoon kind zijn en is geen gelijke van zijn of haar ouders, geen uitstortbak voor de relatieproblemen, bovendien zijn het beiden je ouders.

Ik zou aankaarten dat je geen zin hebt om bij hun ruzies betrokken te worden, verder kun je er helaas waarschijnlijk weinig aan doen. Het is jammer dat het zo gaat, dat ben ik absoluut met je eens.

Ruzie is dus goed, want dan heb je iets om goed te kunnen maken.

Maar als je als kind je ouders alleen ruzie ziet maken en nooit iets ziet bijleggen, dan mis je als kind wel iets. Je hoeft niet al je onenigheid voor je kind te verbergen en te doen alsof het altijd pais en vree is, dan breng je alleen de boodschap over dat ruziemaken abnormaal is, maar door alleen maar te kiften waar je kind bij is en het nooit goedmaken voor de ogen van je kind geef je ook een incompleet beeld.

Exact. Ruzie is dus goed, of: kan geen kwaad, mits er "goedmaking" volgt.
Zelf ben ik tegen ruzie, omdat het vaak gevloek en geweld met zich meebrengt. En dat vind ik tekens van gebrek aan zelfbeheersing.

Ja, maar je hebt ruzie en je hebt ruzie. Ik denk dat een onenigheid met enige stemverheffing tussen twee ouders in de ogen van een kind al onder ruzie valt (want ik ben het met je eens dat ouders elkaar niet moeten gaan uitschelden of geweld moeten gebruiken voor de ogen van een kind, je hebt wel een voorbeeldfunctie).

Ouders mogen kinderen niet belasten met hun problemen. Leraren mogen hun leerlingen ook niet belasten met de humeurigheid die het gevolg is van hun persoonlijke problemen.

Nee, daarom. Op zich kan het geen kwaad als kinderen weten dat ouders ook wel eens ruzie hebben, ik denk dat ze daar wel wat van leren, maar ze mogen er niet inhoudelijk bij betrokken worden. Wat ik ook heel fout vind, zijn ouders die na hun echtscheiding hun gal over hun ex-partner spuwen in het bijzijn van hun kind.

Ik begrijp allemaal wel dat het heel moeilijk is, maar dat is zo ongeveer het foutste wat je kunt doen en dat geldt ook voor je kind echt betrekken in een ruzie en partij laten kiezen.

1) Gewone ruzie, ja, over het opruimen van de studeerkamer of zo.
2) Ik vind dat niet "heel fout", maar misdadig. Schandalig.
3) Het is wederom een kwestie van zelfbeheersing. En zelfbeheersing vergt oefening.

1) Inderdaad ja, geen ruzies over heel 'volwassen' onderwerpen zoals seksualiteit en dat soort dingen, en ook niet over al te zware onderwerpen, gewoon 'onenigheden'.
2) Dat is het ook ja, maar helaas zijn er veel ouders die in dat soort situaties buiten hun boekje gaan.
3) Dat is ook waar, maar zie 2). Het gebeurt toch, gelukkig zijn mijn ouders niet zo, maar ik weet zeker dat het in een heleboel andere gezinnen wel gebeurt. Je kind is gewoon niet je gelijke, jij bent verantwoordelijk voor je kind en nooit andersom. Maar ja, vertel dat maar eens aan ouders die de fout ingaan, je kunt ouders niet helpen als ze niet geholpen willen worden.

1) Kinderen moeten hun eigen seksualiteit ontdekken. Dat proces mag niet worden verstoord door door woede ingegeven verwrongen oordelen over dat onderwerp van ouders tegen elkaar.
2) Ja. Het wordt tijd dat daar iets tegen wordt gedaan. Ik denk nu aan een soort slachtofferhulp. Want al lijkt het minder erg dan vele andere dingen, het ís wel degelijk erg ingrijpend.
3) Ze moeten op een of andere manier worden gedwongen om geholpen te willen worden.

1) Mee eens.
2) Eigenlijk zou er in het geval van een echtscheiding therapie moeten worden aangeboden aan de partners en ook aan de kinderen, dan zou er een heleboel narigheid voorkomen kunnen worden. Nu is de drempel om het zelf te zoeken misschien hoog, maar als het standaard aangeboden wordt wellicht niet meer.
3) Dat is nogal een moeilijke opgave, ook omdat je van buitenaf vaak niet weet in welke gezinnen dit aan de orde is, naar buiten toe is het niet altijd even goed te merken.

Ik weet wat je bedoeld. Bij mij was het zolang als ik het me kan herinneren vrijwel dagelijks oorlog thuis. Paar keer uit elkaar geweest, maar toch weer bij elkaar gekomen, (pa dwong me zelfs te spioneren op m'n ma een keer)uiteindelijk dan toch de scheiding ingezet (tijdens examenperiode) en nu 3 jaar later is het nog steeds een hel, en op sommige punten zelfs erger geworden.

Hoe ik er mee omga? geen idee, maar merk wel dat het elke dag moeilijker wordt, hoewel de buitenwereld het meestal niet ziet omdat ik zoveel mogelijk doe alsof er niks aan de hand is :(

Veel sterkte ermee in ieder geval

dit vind ik onzin, want dan zou 'een sterfgeval ook goed kunnen zijn, want dan heb je iets om om te kunnen rouwen'

het goede is dat de kinderen kunnen zien dat je het negatieve (de ruzie) kunt omzetten in iets positiefs (als het weer bijgelegd is)

Neej, precies.. Daaruit kan ook agressie komen.. en daar komen de kinderen dan achter... TOLL!

Of ze gaan gooien met spullen en dan gaat het mis en dan springt het glas in de bril van je vader kapot en dan heb je bloed op de grond.

Goedmaken.. tsja.. dat kan dan nog wel ja.. maar dan nog...

Het 'goede' van rouwen is toch ook iets negatiefs omzetten naar iets positiefs; je zet het negatieve (de dood) om naar iets positiefs (rouw, verwerking, het een plaats kunnen geven)

'k denk dat het dan wel de druppel is geweest voor dat moment, 'k vind het wel te ver gaan om met spullen te gaan smijten...vooral als je kind er bij is. :/

Mij lijkt het heel moeilijk voor een kind, omdat het zich vaak zo hulpeloos voelt. Ik bedoel, wat kun je doen als kind? Ja, je kan met iemand praten erover, maar dat moet je ook maar durven. Velen van hen durven dat niet en kroppen het op.
Zélf denk ik dat de school sneller moet ingrijpen als et bijvoorbeeld altijd al een goede leerling is geweest, maar dát jaar, of die maand ineens kl*te cijfers haalt. Dat moet haast wel merkbaar zijn lijkt me. Nou ja, in de praktijk is het anders, blijkbaar.