Heeft dit nut?
 

Ik zit nu al een tijd bijde riagg in therapie..en k heb het altijd al fijn gevonden om mn verhalen kwijt te kunnen, maar wat heb ikeraan als ik toch zelf doe wat ik wil? daarmee bedoel ik...ik wil voorlopig niet van het krassen afkomen, waarom weetik niet , maar het voelt vertrouwd. De thuissituatie is soms niet te houden en dan voel ik me er soms kut door. Dan heb ik oo kweer drang ..en ook vaak zonder reden. Dit vertel ik dan ook wel aan m npsych. maar watheeft het voor nut als ik er toch gewoon mee doorga ? als ik nie van plan ben te stoppe? Heeft het dan nog wel nut om naar een psych te gaan?

Jah.
Die psychiater zal jou misschien eerst aanhoren, maar hij gaat je later vertellen dat je niet hoeft te snijden. En als 't komt door de thuissituatie zullen ze proberen die ook op te lossen. Je kan alleen niet verwachten dat 't allemaal heel snel gebeurt.
(alhoewel, mij willen ze er in 5 keer vanaf helpen..)

Ik denk dat het juist omdat je het nog gewoon 'wil', moet blijven gaan. Het is immers niet goed als je die ideeën blijft hebben.
Je gaat er immers heen om er te léren er van af te komen.

euh...............voor jou voelde het toch fijn om je verhaal lekker kwijt te kunnen? mee doorgaan dus!!

en dat je nu nog krast is -precies zoals jij zelf al zegt- een gewoonte.
Zoiets verdwijnt niet van de ene op de anders dag hoor...dat moet slijten, geef het tijd........en ondertussen alles wat in je opkomt eruit gooien

succes!!

Een beter begin begint bij jezelf.

Én dat begin heb je al gemaakt, anders was je nooit met de psych gaan praten erover.

Idd.

Snijden voelt nu nog veilig, omdat er nog teveel problemen achter zitten. Straks, als die problemen weg of iig minder zijn, dan wil je misschien wel stoppen, dan is snijden in eens niet meer veilig. Snijden is een vlucht van de werkelijkheid, die je nu kennelijk nog nodig hebt. En daarom ga je naar die psych en moet je dus ook blijven gaan.

Sterkte.

Ik ken iemand die te horen kreeg dat als ze doorging dat de psych haar medicijnen ging geven, daar was ze wel bang voor...

Voor je gevoel is krassen misschien wel fijn, maar daarmee 'verdrwijnen' de problemen niet, je ondrukt ze alleen, en je verwerkt ze ook niet. Want vroeg of laat ga je er toch weer aandenken, en weer gaan krassen omdat je denkt dat het toen ook 'hielp', maar het helpt dus uiteindelijk helemaal niets.

Tevens is lichamelijke pijn makkelijker te verdragen dan mentale. En dat maakt de drang naar krassen alleen maar groter.

Fout dus, zo wil jij toch niet door het leven gaan? Ook al denk je dat je er anderen geen pijn mee doet. Ik denk overigens dat dat een onjuist conclusie is die je dan trekt, omdat ik zeker weet dat mensen die om jou geven, ook met jou mee willen leven, en je daardoor op de beste manier [misschien wel 'voor hun beste manier'] bij willen staan.
Mijn advies zou zijn...gun mensen de tijd om jou beter te leren kennen, wees niet bang om open te staan voor anderen (en zeker niet voor diegenen die jou graag willen helpen, en die naar je willen luisteren), en probeer van hen te leren, vraag hoe zij omgaan met een 'klote gevoel'.
En wat zij doen dat hun weer gelukkig maakt. Of in iedergeval, dat het leven meer zinvoller maakt voor hen. Ik ben er van overtuigd dat het leven niet zinvoller, en fijner kan zijn als je je krast/snijdt of iets aan doet. Dit soort negative gedachtes kun je niet bestrijden door negatieve dingen te doen. Dat is mijn mening, ik hoop dat je er iets mee kunt.


-Black Crow King-