Scholieren.com forum - Ik weet het allemaal niet meer...

Scholieren.com forum (https://forum.scholieren.com/index.php)

- Psychologie (https://forum.scholieren.com/forumdisplay.php?f=51)

- - Ik weet het allemaal niet meer... (https://forum.scholieren.com/showthread.php?t=1949286)

Ik weet het allemaal niet meer...

Hallo...

Ik weet het allemaal niet meer.... Ik voel me sinds dagen klote en het begint me steeds meer op te vreten... Ik slaap slecht omdat mijn slaapritme totaal verpest is, waardoor ik overdag nog steeds moe ben, heb nauwelijks energie meer en wil niks meer doen.

Mijn slaapritme is helemaal verpest omdat als ik eerder dan half 1 slaap, ik dan om half 4 al wakker wordt en dan niet meer kan slapen. Dit slaapritme heb ik nu al sinds ongeveer 2 jaar, maar sinds zaterdag begin ik hier steeds meer last van te krijgen. Ik ben doodop en heb totaal geen energie meer hierdoor.

Helaas is dit niet het enige probleem wat ik onderhand heb... Ik heb sinds dit jaar last van dat ik me slecht voel, nergens meer zin in heb en me "in een duistere wereld bevind" Ik begin steeds meer mensen te wantrouwen en voel me alleen. Mijn ouders zijn sinds vorig jaar begonnen met scheiden, hierdoor heb ik geen contact meer met mijn familie omdat de meesten ervan mijn vaders kant hebben gekozen. Terwijl die juist ons verwaarloosde en nooit aandacht aan besteedde. Thuis vieren we hierdoor ook al geen sinterklaas, kerst enzovoorts meer. Ik begin me steeds slechter door deze dingen te voelen en heb ook een periode gehad dat ik suïcidaal was door dit allemaal. helaas heb ik al beetje een backstory hiermee....

Gelukkig heb ik dat nu niet meer. Ik wil niet dood maar ik wil ook niet meer in deze pijn en moeilijkheden zitten. Ik kan er thuis niet over praten omdat mijn zus depressie heeft, haarzelf gesneden heeft waardoor ze meerdere keren opgenomen is. Hierdoor wordt ik thuis niet serieus genomen en gaat alle aandacht naar haar. Ik wil mezelf ook niet gaan snijden puur om "ook de aandacht te krijgen". Ik wil dat mezelf en anderen niet aandoen. Ik durf er met anderen verder ook niet over te praten omdat ik niet als de zwakke, zeikende persoon over te komen die steeds zielig doet.
Ik kon vroeger wel met iemand hierover praten. Heel toevallig is dat ook degene die ik leuk vind/gevoelens voor heb. Helaas gaat dit steeds lastiger omdat ik me voor mijn problemen schaam tegenover haar. Ik heb sinds dat ik dat vorige topic (Mijn Verhaal Topic) wel weer wat contact met haar. Alleen durf ik alsnog niet met haar over dit te praten.

Helaas beginnen deze sombere gevoelens nu ook in mijn dromen terug te komen als nachtmerries. Ik heb sinds zaterdag dat ik steeds nachtmerries heb waarin dingen voorkomen zoals: bekenden en vrienden die mij verlaten en haten, persoon waar ik op verliefd ben die niks met mij wil omdat ik (in die nachtmerrie) suïcidaal ben, opgesloten zijn in een huis met ramen waar ik iedereen gezellig bij elkaar zie terwijl ik in een donkere kamer zit. Het vervelendste gedeelte is ook dat ik die persoon waarvoor ik gevoelens heb diezelfde dag wou uitvragen. Is achteraf ook niet gelukt omdat toen ik uiteindelijk de kans had het niet durfde.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik heb geprobeerd mijn slaapritme te fixen door eerder te gaan slapen zonder eerst achter mn laptop en/of smartphone te zitten. Heeft helaas ook niet gewerkt omdat ik alsnog om half 4 wakker wordt. Mn sombere gevoelens worden ook maar niet minder, ook al probeer ik afleiding te zoeken of gezellige dingen te doen.

Weten jullie wat ik kan doen? Ik ben oprecht ten einde raad :s

p.s ik weet dat het topic wat warrig is qua verhaallijn. sorry daarvoor alvast :(

Zou je er wel over durven praten met een professional? Je huisarts of een psycholoog? Het klinkt alsof je wel wat professionele hulp kunt gebruiken.

Zo te horen is je zus niet de enige thuis met een depressie. Dat je jezelf niet snijdt wil niet zeggen dat jij dan maar helemaal gezond moet zijn.

Als je thuis met niemand kunt praten zou ik na de kerst maar eens een afspraak met je huisarts maken als ik jou was. Die kan je helpen om aan hulp te komen. Daar heb je je ouders namelijk niet voor nodig. Heb je al eens geprobeerd met je ouders erover te praten of neem je alleen maar aan dat ze jou niet serieus nemen?

Citaat:

Elin3 schreef: (Bericht 34552353)

Zou je er wel over durven praten met een professional? Je huisarts of een psycholoog? Het klinkt alsof je wel wat professionele hulp kunt gebruiken.

Geen idee. Ik probeer het nu vooral online omdat ik bang ben gezeik te krijgen thuis als ik opeens naar een psycholoog moet. Al helemaal aangezien 1 iemand bij een psycholoog al veel genoeg is, laat staan dan ik ook nog.

Citaat:

Pluis schreef: (Bericht 34552365)

Ik heb eens geprobeerd met mijn moeder over te hebben. Die vond dat ik me niet moest aanstellen en dat ik erover moest ophouden omdat het volgens haar wel mee zou vallen. Daarom praat ik er liever thuis niet meer over.

Je bent 19, toch? Dan hoeft men thuis in principe helemaal niet te weten dat jij naar de huisarts of naar de psycholoog bent geweest.

Zo te horen valt het helemaal niet mee! Jouw leven is op het moment niet makkelijk, met je zus die depressief is, de scheiding van je ouders... Als je dan ook nog eens slecht slaapt komen al die dingen dubbel zo hard binnen. Helemaal niet gek dat je hulp nodig hebt om hier mee om te leren gaan. Waarom zou je zus wel naar de psycholoog mogen, en jij niet? Ga alsjeblieft zo snel mogelijk naar je huisarts. Daar ga je jezelf later zo dankbaar voor zijn. Gun dat jezelf.

Citaat:

Protected22 schreef: (Bericht 34639821)

Hi. Het is nu een flink tijdje verder dus laat ik even een update posten.

Tussen mij en degene die ik leuk vond is het al niks meer geworden. Ik had tijdens valentijnsdag haar een leuk kaartje en chocola gestuurd nadat wat vrienden van me mij dat soort van aangeraden hadden als "laatste poging". Dat was dus het stomste ooit van mij omdat ik dus achteraf (2 maanden later) van een van haar vrienden gehoord heb dat ze die meteen weggegooit had en op snapchat aan iedereen van de studievereniging verteld had dat ik dat gestuurd had waardoor mensen opeens een week na valentijnsdag naar me toe kwamen daarover. En het meisje zelf? Die heeft me tot ongeveer twee maanden geleden de hele tijd ontlopen.
Ik ben sinds april gestopt met de studie omdat mijn resultaten steeds slechter werden. Ik zit nog wel bij de studievereniging. Ongeveer 5 weken geleden hadden we een studiereis met de studievereniging naar Kroatië. En ja... daar liep het vanaf de eerste avond al slecht. Twee kamergenoten van me hadden ruzie (stelletje). Meisje ging vreemd met een jongen en ja, dat vriendje was er kapot van.

De specifieke details laat ik even buitenwegen omdat ik sinds kort gemerkt heb dat iemand die ik ken ook hier op dit forum zit... Kan wel in het kort zeggen dat er wat dingen zijn gebeurd die me echt hebben geraakt.

De rest van de studiereis heb ik de hele tijd met die twee avonden in mijn hoofd gezeten omdat ik er verder met niemand over durfte te praten. De enigen waar ik er misschien over kon praten waren die vriendin van me en de jongen waarvan de vriendin vreemd ging. Maar ik durfte dat niet aan omdat ik niet als probleem wil overkomen voor hun. Ik heb wel 1x het er over gehad toen ik in het lokale parkje zat in de nacht en ze beiden naar me toe kwamen. Maar naat dat eigenlijk bijna nooit. Ik merk wel dat ik sinds die studiereis steeds meer neigingen heb om m'n eigen normen en waarden te breken door bijv te drinken, energy drank gebruik en zelfs sinds toen de verleiding voelde om te gaan roken. Ik ben gelukkig niet gaan roken daar en nu ik terug ben. alcohol en energydrank gebruiken daarintegen wel. Ben nu ongeveer een maand terug van die studiereis maar sinds die reis voel ik me steeds slechter. Ik heb dromen/nachtmerries over die twee avonden, beelden ervan komen soms opeens terug overdag. Ik fiets sinds dat ik terug ben dagelijks om thuis te ontsnappen. Een week of twee geleden hadden we een borrel van de studievereniging en daar waren ook veel mensen van de studiereis. Ook de twee die ruzie hadden de eerste avond vanwege dat vreemdgaan. En exact waar ik al bang voor was gebeurde.. Ze kregen weer ruzie, net zoals die eerste avond. Omdat ik het later niet meer aankon was ik weggegaan van de borrel zonder iets te zeggen en weggefietst naar huis. Nouja bijna huis want ik voelde me zo erg klote door datgene dat ik zelf tegen een boom ben gaan aanslaan totdat mn hand begon te trillen en mn knokkels beetje begonnen te bloeden. Ik moest gewoon het ergens op uiten en ik kwam net langs een parkje….

En ja ik weet dat Elin3 me aangeraden had om naar een huisarts te gaan hierover of naar een psycholoog. Maar iets in me houd me steeds tegen om dat te doen. Wel praat ik over wat er gebeurd is daar tijdens die studiereis met een vriendin van me en over hoe het met me gaat. Maar naar een huisarts of psycholoog gaan hierover lukt me om een of andere reden niet. Iets in mijzelf houd me er steeds tegen.

Dus als ik het goed begrijp laat je je leven verpesten door een meisje. Die meisje vertelde dat je een roosje en chocola stuurde en vertelde het tegen iedereen. Dus toen vroegen jongens/meisjes waarom dit etc. Sowieso is zij niks waard voor je. Je gevoelens kapot maken door dit. Ik zou sowieso geen care geven aan haar, want blijkbaar boeit ze geen ene kut over jou.

En dat de hele maand in je hoofd?

Als het erg is geworden wissel van een andere hbo-school of a.u.b. ga eens naar de psycholoog. Ik weet dat de eerste keer eng is.

Het kan ook zijn dat er achter dit verhaal meer zit.