mezelf...
 

Ik wil mezelf niet kennen.
Dat is me veel te zwaar.
Maar het moet om door te gaan.
Dat word wennen.

Ik haat mijn eigen,
Waarom ben ik zo?
Ik deed dat nooit.
Ik wil mezelf wel aan een ketting rijgen.

In de spiegel kijk ik mezelf aan,
Twee ogen gevuld met wanhoop en pijn,
Staren maar mij,
Waarom laten anderen mij niet gewoon gaan?

Zien zij de wanhoop dan niet in mijn ogen?
En de pijn en de angst.
Maar nee, al kijk ik ze recht aan,
Zou ik dan echt niet mogen?

Ik kijk wel eens omhoog,
Daar ergens in een plek van de eeuwige vrede,
En ze schieten met wolken,
In plaats van met een boog.

In een plek waar geen pijn meer is,
Daar wil ik wel wezen,
Maar diep van binnen zegt:
En wat doe je dan met dat gemis?

Je zal je vrienden missen,
Je huis en je dieren.
Je familie en de omgeving waar je bent,
Zo kan ik alleen maar blijven gissen,

Naar die plek die niemand ziet,
En ik zelf ook niet.
Ik kijk weer in die spiegel,
En ziet een groot verdriet…


Dwerghammie

heeeeeel erg mooi hoor!
zo voel ik me nou ook.