het masker
 

nog gapend
van de slaap
sta je op,
en kiest een masker uit,
om op te zetten
en je ware gezicht te bedekken.
om je vrienden te misleiden,
je gunt ze geen blik,
in je hart,
laat ze niets zien,
van je ware “ik”

na het tandenpoetsen,
veeg je je tranen af,
smeert secondelijm op je gezicht,
bedekt het met een masker,
ontrekt je ogen aan het licht.

en s’avonds als je weer gaat slapen
zet je eindelijk dat masker af,
je huilt je zelf in slaap,
omdat niemand merkt,
dat niet jij overdag leeft,
maar een masker,
een masker vol leugens,
een masker zonder pijn,
een masker dat lacht
dat masker vind het leven fijn.
maar jij huilt je in slaap,
om de volgende ochtend
opnieuw een masker uit te zoeken,
en vast te plakken op je gevoel,
en dat je onttrekt aan het echte leven.

hmmmm raaaaaar gedichie, maja

maar wel zoals ik me nou voel!! mooi neergezet...

sorry ik heb effe in een brok in mijn keel jij hebt mijn leven in een gedicht geschreven hoe het was toen ik ook een masker had maar ik ben er af al lijkt het als of ik hem af en toe weer op wil doen maar dan dwing ik mezelf het niet te doen
super mooi gedicht
xxxx
sylvana

[Dit bericht is aangepast door misspretty (13-12-2001).]

Als gedicht vind ik 'm niet geweldig, maar het gevoel is heel sprekend...

Liefs,
Caroline

ik hoop dat je dit nog leest, maar hij is supermooi. Hij doet me denken aan een heel mooi boek dat ik heb gelezen. Mag ik het gebruiken voor mijn boekverslag?
Ga zo door!!

jeps

tuurlijk mag je het gebruiken voor je boekverslag. succes er mee