Mijn vader
 

Ik weet niet, of dit topic hier thuis hoort..
Maja, dan verplaatsten jullie het maar.

Op het eerste gezicht lijkt mn vader een hele aardig man.
En opzich is het ook niet zo'n slechte vader.
Maar al vanaf zolang ik me kan herinneren haalt hij mij heel erg naar beneden.
Hij zegt dat ik geen eigen mening heb, en toch maar achter iedereen aanloop. Als ik ergens een feestje heb waar ik graag heen wil, zegt ie zulke dingen van ze missen jou toch niet daar.. waarom zou je gaan?! Ben je bang dat je er niet bijhoord als je niet gaat...

Ook als ik afspreek met vriendinnen of vrienden: Dat was zeker niet jou idee?! Terwijl ik juist heel vaak met ideeen kom.
Verder zegt ie dat ik voor iedereen kruip, dat ik niet van me afbijt, over me heen laat lopen. Ik ben toch maar een goede sul.

En zodra ik een vriendje heb, is het helemaal feest. "hij heeft toch zo een ander" "hij denkt toch niet aan je" "hij heeft je niet nodig, of als mn vriendje zonder mij uitgaat, Er zijn daar vast genoeg andere leuke meisjes. Enzenz...

Ik ben hier door erg onzeker geworden... het blijft me constant achtervolgen. Hij laat me niet met rust, ik kwam vanochtend een briefje tegen waarop hij al mijn websites had opgeschreven, die hij kennelijk allemaal heeft opgezocht. (terwijl ik hem niks daarover verteld had)

Ik heb hem ook wel eens verteld dat ik er niet tegen kan dat hij zo doet... maar op 1 of andere manier, lijkt het niet doortedringen. Ook mn moeder ziet het wel... maar die wil liever de vrede bewaren hier thuis..
Ik weet het echt niet meer... wat ik nu moet doen, ik kan er iig niet meer tegen. :(:(

*sugtje* k Snap het ook niet... :(

je weet dat ik er voor jou ben ha meis?

*grote knuv* muis

*smile* uhuh :) En ik voor jou...
*knuft trug*

Hij lijkt je wel te willen overbeschermen. Wat je moet doen is het hem duidelijk maken en als het niet lijkt door te dringen, erop blijven hameren dat hij je verveelt met zijn opmerkingen tot hij het door heeft ofzo. Ik zie niet in wat je anders zou kunnen doen.

Vraag em eens waarom hij die dingen zegt tegen je? Of zeg zelf eens zo'n dingen tegen hem? Om te zien hoe ie zou reageren? En dan zeggen "weet je zelf is hoe leuk dat is"
Ofzo... :confused:

Leuke manier van beschermen dan, ik heb er echt een gigantisch minderwaardigheidscomplex van gekregen :(
Maja, iig bedankt! Ik zal het nog wel een keer proberen duidelijk te maken..

Als ik zoiets tegen hem zeg, krijgen we meteen weer bonje hier. En mn moeder is de laatste tijd al super gestrest, dus voor haar hou ik me een beetje rustig.

Denk dat dat idee om hem hetzelfde te vertellen opzich ook wel goed is....
Als hij bijvoorbeeld naar zijn werk gaat of naar vrienden of famillie dat daar echt niemand op hem zit te wachten. En of hij misschien een moeilijke jeugd heeft gehad om dat hij blijkbaar een beetje contact moeilijkheden heeft....
Gewoon zijn zwakke punten proberen te pakken zoals hij bij jou doet...

Je moeder neetm het niet voor jou op meis... dus zul je dat zelf moeten doen. k Weet wel dat je moeder super haar best doet om het gezellig te houden thuis... maar het probleem ligt niet bij haar,.... dit is tussen je vader en jou... Misschien kun je haar dat duidelijk maken...

Misschien probeert hij je op een bepaalde manier "hard en sterk" te maken door dit soort opmerkingen, maar hij bereikt eerder het tegenovergestelde.

Je zou gewoon een beetje met hem mee kunnen lullen, hem steeds gelijk geven als hij zoiets zegt: "ja weet ik" "klopt helemaal" "als jij het zegt"
Misschien dat de "lol" er voor hem dan een beetje afraakt. Laat je in ieder geval niet op de kast jagen door hem.

tjah sorriej, ik weet niet echt goede raad tegeven, er is 1 meisje die dat thuis ook zo heeft en die is ervandoor gegaan, maar of dat zo'n goede oplossing is:confused:...

iig suc6...

Om eerlijk te zijn denk ik dat je een keer heel erg kwaad moet worden als hij je weer naar beneden haalt, zodat hij bij zich zelf gaat nadenken en misschien tegelijk ook inziet dat je best van je af kan bijten...het zal niet plezierig zijn en er zit natuurlijk een risico aan aangezien ik niet kan inschatten hoe ja vader daarop zal reageren... :(

Ik heb ook al vaak op het punt gestaan om weg te lopen, maar dan begint mijn moeder helemaal te stressen en te huilen :(
Ik kan er niet tegen, dat ik haar hiermee zo'n pijn doe... mijn vader is gewoon een lul, maar mn moeder verdient dit zeker niet.

Ik ben wel eens kwaad geworden, of in tranen uitgebarsten. Zelfs mijn broer, die dus ook zulke opmerkingen krijgt voorgeschoteld, begon te huilen. Maar alleen mijn moeder leek het iets te doen, mijn vader ging gewoon naar bed en slapen...

Dit is in elk geval geen gezonde omgangsvorm. Jouw vader denkt misschien dat het normaal is om op deze manier met je om te gaan, maar dat is zeker niet zo.

Ik neem aan dat je dit al hebt aangekaart bij je vader. Misschien zou je hem een keer een brief kunnen schrijven, of heb je dat ook al geprobeerd? Kennelijk is de communicatie tussen jou en je vader niet helemaal in orde en kan hij maar weinig begrip voor jou opbrengen.

Overigens vind ik dat je er gewoon met je moeder over zou moeten kunnen praten. Misschien is zij wel gestresst en dat is heel vervelend voor haar, maar dat betekent niet dat jij je dan maar moet opofferen en je een situatie moet laten welgevallen die je zelf niet kunt veranderen, alleen omdat je het gevoel hebt dat je je moeder er niet mee kunt lastigvallen. Zij is wel mede verantwoordelijk voor jou, haar moederfunctie kan ze niet eventjes 'afzetten' als ze het druk heeft op andere vlakken. Dus als er niet met je vader te praten is, stap dan wél naar haar toe en als dat ook niet helpt, vraag dan om een andere volwassene in je omgeving (tante, oom, kennis, buurman, buurvrouw) om eens met je vader te praten, want zijn gedrag is absoluut onprettig en heel slecht voor jouw zelfbeeld. Eerlijk gezegd snap ik zijn motivering ook niet helemaal: wil jij jou echt 'harden' zoals al is gezegd of zijn er meer persoonlijke motieven in het spel en zit hij met zichzelf in de knoop?

Wat je in de tussentijd kunt doen is als hij weer zo begint gewoon weglopen. Erover in discussie gaan lijkt mij doelloos, dan maakt hij je alleen maar meer van streek. Als hij jou niet op een normale manier kan benaderen dan hoef jij niet naar hem te luisteren. Zeg gewoon: 'Hier hoef ik niet naar te luisteren' en ga iets anders doen. Normaal aangeven dat je er mee zit werkt kennelijk niet, dus dan moet het maar zo.

Nah dat is echt te grof voor woorden :(

Dr is misschien nog een andere manier...probeer hem als ie weer zo'n opmerking maakt ns een week hem totaal te negeren, niks zeggen strak aankijken dat soort dingen (als je dat nog niet gedaan hebt)...dan gaat ie misschien wel vragen waarom je zo doet en dan kan je misschien wel met m praten...ach ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat je moet doen :(

In dat geval zou ik toch vragen aan een kennis of een familielid om er eens met je vader over te praten. Stap desnoods naar een professioneel vertrouwenspersoon! Dit is echt niet in orde, jouw vader boort jouw zelfvertrouwen compleet de grond in en jouw verdriet doet hem niks. Stap desnoods samen met je broer naar iemand toe, en tot de tijd dat er iets gebeurt, negeer zijn opmerkingen zo veel mogelijk.

Onze familiebanden zijn niet zo sterk, ik zie mijn tantes en ooms nauwelijks. En dan is het een hoi, en een doei. Voel me zeg maar niet op mn gemak bij hun... Ik zou opzich wel samen met mn broer iets kunnen doen, maar dat zou hij niet willen. Okay, hij heeft een hekel aan mn vader.. maar nog meer een hekel aan mij.
Dus tja. Het is allemaal vrij ingewikkeld.... maar bedankt voor alle reacties, dat doet me al heel veel...

Zoek dan een professioneel vertrouwenspersoon, via je huisarts of via iemand op school.

yep ik vind dat ook een goed idee, dan kan je aan iemand je verhaal kwijt, en heb je iemand die naar je luistert en je professioneel advies kan geven..
Wat jou vader doet is namelijk niet echt normaal, en het is nou niet echt dat hij je er weerbaarder voor de samenleving door maakt ofzo :confused: jij wordt hier natuurlijk onzeker van..
Misschien kun je ook samen met je vader hulp zoeken, een soort relatietherapie voor jou en je vader....

Ik weet wel dat als mijn pa zoiets zou doen dat ik enorm tegen hem zou uitvallen, dan maar knallende ruzie...

wat een nare kerel.

Mijn vader zou me waarschijnlijk niet serieus nemen...
Niemand eigenlijk, alleen mn vrienden... Maja, het ziet er na uit.. dat ik dus toch echt naar zo'n vertrouwenspersoon moet gaan.
Ik hoop dat het allemaal een beetje lukt :(
Iig bedankt!

Heel veel succes en sterkte!!
Hopelijk ziet je vader in dat het toch wel ernst is en dat hij eens nadenkt over de gevolgen van zijn gedrag tegenover jou!

Wat een rotstreken van je vader zeg...
En dit is echt geen vorm van beschermen, dit lijkt meer op bewust jou de leuke dingen in je leven afnemen...
Het idee om een keer met zown vertrouwenspersoon te gaan praten is idd een heel goed idee denk ik. Tot die tijd zou ik idd proberen om jezelf wat te beschermen, en de opmerkingen te negeren... gewoon linkeroor in en de rechter weer uit... Dat is heel moeilijk dat weet ik... Of praat gewoon een week niet tegen hem... En ja ik denk dat je dat wel kan maken om hem te negeren... Hij doet namelijk toch ook dingen die totaal niet kunnen.
Dat je moeder er zo onder lijdt is natuurlijk wel heel vervelend. Kan je moeder ook niet een keer met hem praten? Ik weet niet of hij tegen je moeder ook vervelend doet, maar je kunt iig met je broer al een oplossing bedenken, en je bent niet alleen bij die vertrouwenspersoon (als hij meewil). Met z'n tweeen sta je altijd sterker...

Heel veel sterkte ermee :)

Ik ben hem op dit moment ook behoorlijk aan het negeren....
Maar, ook al zou hij er mee stoppen. Ik zou nooit een band met hem kunnen krijgen... daarvoor heeft hij me teveel pijn gedaan.
Bovendien ben ik heel erg bang, dat me dit mn hele leven nog blijft achtervolgen... :(

Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik denk dat het op dit moment al heel wat is als de situatie wat leefbaarder wordt. Ontzettend veel kinderen hebben geen goede band met hun ouders, er zijn geen garanties dat het per se met je eigen ouders klikt, maar het moet op z'n minst wel uit te houden en veilig zijn thuis. Het is al een goed begin dat je er hier over schrijft en dat je misschien iemand zoekt om erover te praten. Zet dat ook door.

Op het moment dat je op een vertrouwenspersoon afstapt breng je toch een balletje aan het rollen dat kan leiden tot verbetering.

Sterkte! Ik hoop dat je het snel doet, want je voelt je zoveel beter als je de stap hebt gezet.

meiss, zoals ik je vader ken is hij ook nog eens erg hypocriet .. nix aan de hand als ik er was .. maar zo kan het ook gewoon zeker niet .. en zoals andere ook al hebben gezegt, ga alsjeblieft naar iemand toe, er zal zoizo prob al wel een vertrouwens persoon op je nieuwe school zitten .. mayb dat je daar mee kan praten .. dat die mayb zelfs adresjes weet voor instituten waar je als het echt moet een paar weekjes kan blijven .. ¤sugt¤ ik zou echt willen dat ik je meer kon helpen .. en vooral ook snel! .. ¤knuf