Te laat...
 

mijn ziel, zo schreeuwend om jouw liefde
terwijl ik die zelf heb weggeduwd
mijn hart, zo badend in de leegte
die ik voor mezelf heb gecreëerd

omdat dat ik liever luisterde naar mijn ouders
en ik geen andere uitweg meer zag
ik weet dat het nu te laat is
omdat jij mij altijd al meer gaf

maar ik weet niet langer meer of het juist was
en of ik zonder jou leven kan
heb niet veel mensen die om mij geven
en nu jij, verdwenen, het maakt me zo bang

en al het andere wat ik tegen je zei
je had gelijk, ook dat ligt aan mij
omdat ik niet goed meer wist wie ik nou was
en waar ik in godsnaam beginnen moest

maar nu, ik ben mezelf kwijt
verloren in een wirwar van twijfel
van wanhoop, spijt en eenzaamheid
lievie, is het echt te laat?