Soms weet ik het gewoon niet meer...
 

Sinds een paar maanden heb ik echt vreemde buien. Ik begin spontaan te huilen, eet heel veel of juist weinig en niks kan me opvrolijken. Ik voel me dan echt depressief en zie de zin van het leven niet meer zo in.. :( Deze verschijnselen komen alleen voor als ik alleen ben en dan vooral wanneer ik me echt verveel of wanneer er iets vervelends is gebeurd die dag.
Gelukkig heb ik een lieve vriend, maar die kan (en mag) ook niet altijd bij me zijn. En ik heb ook geen zin om hem steeds lastig te vallen met mijn 'buien', want als hij dan vraagt wat er precies aan de hand is kan ik daar geen antwoord op geven. Hij trekt dan ook vaak de schuld naar zichzelf toe, terwijl hij er helemaal niets mee te maken heeft!!
Misschien klinkt dit een beetje als een zeurverhaal maar ik heb zoiets nog nooit eerder in mijn leven meegemaakt en moet het toch kwijt, ik ben soms echt bang...

hoort mischien een beetje bij de leeftijd

aanwijsbare oorzaak?

Misschien dat ik veel dingen niet mag die anderen wel mogen. Ik ben nogal jaloers ingesteld, zit daar ook erg mee:(

Ik denk dat als je tegen je vriend zegt dat je je niet goed voelt, dat het écht niet aan hem ligt, hij er geen problemen mee heeft jou 'op te vrolijken'. Of misschien heb je een lieve brief of gedicht van hem die\dat je kan lezen, helpt bij mij altijd.

Hmz.. klinkt misschien echt heel erg stom dit, maar het heeft heel waarschijnlijk te maken met je leeftijd.. Je bent op een leeftijd dat je ja, volwassener wordt, je ouders meer gaat loslaten (wat zij dus nog niet zo trug doen terwijl jij daar ms wel behoefte aan hebt), je verandert, groeit op, hormonen doen flink mee enz enz enz..

Al deze dingen kunnen stemminswisselingen en die buien veroorzaken en die periode gaat ook vanzelf weer over. Daar heb jij op dit moment echter niet zoveel aan natuurlijk.

Ik adviseer je om op die momenten af en toe die bui maar lekker toe te laten, huil flink, huur een zielige film ofzo als goed excuus om ff je tranen de vrije loop te laten.. Dat soort dingen, wees ff lekker zielig, verwen jezelf, maar stel wel ook je grenzen.. na je zielig gevoeld te hebben is het tijd weer verder te gaan met leven enzo.. Op andere momenten kun je ook afleiding zoeken, als je je zo voelt ga een lekker stuk fietsen of een wandeling maken, bel een vriendin op en hou een heerlijke meidenavond.. dat soort dingen.. Je kan zelf op zo'n moment het beste bepalen wat je nodig hebt..

Verder nog een vraagje? Denk es na, hangt het misschien enigzins samen met ongesteld zijn of de periode voor het ongesteld worden? Ik heb hier namelijk ook heel erg last van, al wordt het met de jaren steeds minder..

algemene tip: schrijf het van je af. Hou een soort dagboek bij ofzo. Enne, ik herken best veel in je verhaal, dus je bent niet de enige. mzzl