Als de maan....
 

Als de zon allang de verre horizon heeft verlaten,
en de maan, als een engel,
over de kwetsbare aarde waakt,
wordt het voor mij bang afwachten,
of de zon weer terug zal schijnen,
en de nacht uit mijn hart zal verdwijnen.

Als de maan mij vergezelt
tot aan het eerst morgenlicht,
de enge stemmen verjaagt in mijn hoofd,
en het pad bij iedere stap voor mij verlicht,
tot ik weer alleen kan verder gaan,
dan weet ik weer,
waar ik in dit leven zal staan.

Als de maan afscheid neemt op het einde van de nacht,
zijn moeilijke taak heeft volbracht,
en de aarde weer wakker wordt,
van de eerste zonnestralen,
rolt er weer een traan over mijn gezicht,
want dan besef ik weer,
dit is het einde niet van de moeilijke dagen.

Erg mooi!! :) beste werk tot nu toe vind ik. Echt mooi.. (y)

danku danku :p

Ja, mooi gedicht. Ten eerste vanwege je stijl, is bij deze niet standaard. Verder gewoon mooi en goed verwoord. T loopt fijn..

dankje, :)

Ik vind het wel een mooi gedicht, maar je hebt het wel vaak over de maan en tranen, niet dat het uitmaakt.

tja, idd zoek het vaak in de zelfde richting...
mischien omdat het me dan vaak uit in die gedichten..
weet niet...