NOg 1 over VerTrouwenspersonen
 

Ik ben van plan om contact te zoeken met een vertrouwenspersoon... en ik stel me dan welleen s voor hoe dat is...en hoe ik moet beginnen......
Ik weet ook niet of ik wel durf...ik ben bang dat ik op het laatst niet meer durf...of toch niet alles vertel ofso..:S

Heeft iemand tips?

Ergens prive afspreken.
Bedenkt 1 zin waarmee je jouw probleem zo goed mogelijk omschrijft. Zodra je die zin hebt uit gesproken weet je vertrouwenspersoon wat er door je heen gaat en zal hij je hopelijk begrijpen als je een beetje emotioneel overkomt.

BEdankt...maar ik ben zo bang dat ik nmiet mee ruit me woorden kom...of dat ik wegloop ofso...
kweet niet...ik ben best bang

Misschien eerst een afspraak maken, zonder echt los te laten waar het allemaal over gaat. Dan hoef je niet gelijk veel te zeggen, maar zit je er eigenlijk dus al wel aan vast.
Als je eenmaal begint lukt het best wel denk ik, het is moeilijk om het eruit te gooien, maar het lucht ook op.
Als het goed is zal zo'n vertrouwenspersoon je ook ondertussen zoveel mogelijk gerust stellen enzo, dat het wat makkelijker is om te praten.

Het is moeilijk om tegen een vreemd iemand al je problemen los te laten. Ik neem aan dat jouw vertrouwens persoon iemand met ervaring is en weet wat hij met jouw problemen moet doen en hoe hij met jouw in gesprek gaat. Ik heb bijv. een psycholoog toegewezen gekregen. Ik vind het fijn om met iemand te praten die wel een heldere kijk op de dingen heeft. Iemand die weet waar hij over praat. Na het praten over problemen lucht het altijd op.

Succes, groeten

Rob.

Zij mag toch niet zonder mijn toestemming met mijn ouders praten? Want ik wil niet dat mijn ouders het wteen

Daar was laatst ookal een discussie over. Ik geloof niet dat een vertrouwenspersoon echt zwijgplicht heeft, maar als je vraagt of hij/zij het niet aan je ouders wil vertellen zal hij/zij dat moeten respecteren. Tenzij je natuurlijk aankondigd dat je zelfmoord gaat plegen oid, dan zal hij/zij wel in moeten grijpen. Maar zolang er geen goede reden voor is zullen ze het niet doen.

Misschien helpt het om van te voren dat je met haar hebt afgesproken een stukje te schrijven over wat je dwars zit oid. Zo heb je voor het gesprek al goed erover na gedacht wat je wilt zeggen. En je heb tijdens het gesprek steun aan je eigen tekst.
Als je erg bang bent om bepaalde dingen te vertellen dan kun je ook een brief aan haar/hem schrijven en die laten lezen zodat je een hoop dingen niet meer hoeft te vertellen. en op die manier weet die persoon ook goed hoe hij/zij met jou moet beginnen.
Succes!!!!

Kuzzzz

Ik denk ook wel dat dat helpt!proberen je gevoelens op te schrijven, en datgene wat je dwars zit. Of je neemt een vriend/vriendin mee, dat kan ook helpen..ik zou het iig wel proberen, et lucht altijd op ! succes

Je kunt het misschien met een goede vriend over praten, ik weet niet wat het probleem is, maar een goede vriend helpt altijd wel.


groeten


the conquer

ik heb het mijn vriendin wel verteld...maar ik heb wel het gevoel alsof ik het alleen moet doen...

Bdankt voor de tips iedereen...

Ik zie er ook tegeop hoe ik een afspraak moet maken:S ohh men...ik ben echt bang dat ikd at niet durf allemaal niet...en dat ze het tegen mijn ouders zegt ofso

ik heb er wel goede ervaringen mee.

Volgens mij hebben vertrouwenspersonen ook wel geleerd hoe ze je moeten begrijpen als je met een zwaar verward en emotioneel verhaal komt. Dus ik zou er niet tegenop zien. Gewoon afspraak maken, er bij zeggen dat je niet wilt dat je ouders het weten en dan bij afspraak gewoon proberen te vertellen. Lukt dus wel.

okee...ik doe het wel na een week school ofso...want gelijk nad e vakantie dat staat ook weer zo stom...

hey ik weet niet of je al bent gegaan
maar iedereen zit wel zo mooi te zeggen van
dat je dat moet gaan doen maar ik heb er nog steeds een slechte ervaring mee ik heb dan een vertrouwens persoon van school maar die zeggen het ook tegen andere leraren en ik wordt er steeds op aangesproken waar al mijn klas genoten bij zitten en ik vind het heel moeilijk om daar over te praten en dan ben ik de hele dag gigantisch depressief dus denk goed na voordat je dat gaat doen ga anders naar iemand met een zwijg plicht ik hoop dat je er wat aan hebt maar goed je kunt zelf beslissen wat je doet maar weet waar je aan begint
over dat je bang was om niet uit je woorden te komen is niet erg hun hebben alletijd maar als je een goede vertrouwens persoon hebt stelt ze jou vragen en vertel je haar gewoon hoe jij erover denkt en wat je probleem is
veel sterkte er mee en hoop wat van je te horen

normaal gesproken mogen volgens mij vertrouwenseprsonen het niet tegen anderen zeggen, of ze willen graga extr ainformatie erover hebben en dat ze aan leraren vragen om extra op te letten hoe je reageerd op dingen volgens mij. maar het is wel vervelend, dat jij er dan midden in de kals mee geconfronteerd wordt, dat is een beetje onbeschoft en asociaal eigenlijk.
Maar ik zal ff bij het eigenlijke probleem houden, ik weet ook niet of je al geweest bent, maar zoniet, als je de stap nog niet hebt kunnen zetten, misschien dan nog wat tips, misschien dat als je dan de eerste keer dat je bij die persoon bent, dat je het eerst gewoon over de standaard dingen hebt, en dat je dan zegt dat je er nog moeilijk over kunt praten en dat je de persoon dan je brief die je gemaakt hebt waar het instaat geeft, en dat je zegt dat je de volgende dag of week wel terug komt....?
Maar dan loop je eigenlijk weg voor het probleem, dus ik dnek dat je toch moet proberen om genoeg moed te krijgen en dan op een vertrouwenspersoon moet afstappen en zeggen van. Ik heb een probleem, ik vind het moeilijk om erover te praten, dus ik zal niet gelijk alles vertellen maar....
Ik heb er geen ervaring mee maar dit is denk ik hoe ik het zal doen....
nou succes er in elk geval mee!
hopefully....

BEdankt...voor jullie reactyies..

ik ben nog niet geweest....ik durf niet...

*knuffol*
Okay, ik heb ook al heel erg lang beloofd aan iemand dat ik zou gaan, maar heb het ook nog steeds niet gedaan :o
Kuzzzz

Kwil wel ...heel graag zelf...maar..ik weet niet...alsk haar zie dan word ik helemala zenuw8tig enso...ik durf geen afspraak te maken enso

Sorry dat ik deze topic weer naar boven haal...maark ga voor deze vraag ook niet weer een nieuwe topic maken...

ik kwam haar (de vtpersoon) van daag tegen in de gang...Mijn adem begon helemaal raar te doen jonge....:S

Ik heb het gevoeld at ik moet gaan...maar ik durf niet...IEHH

zo moeilijk dit....

Nou iemand tips?

sorry dat ik zo zeur...
Veel liefs, mij

Ik heb zelf ook een vertrouwingspersoon...maar oficeel is ze geen vertrouwingspersoon....
Als je moeite hebt het te vertellen kan je het misschien op schrijven (dan kan je een briefje geven op het moment als je dicht slaat)
en meestal zijn mensen al bij dat je naar ze toegaat dan dat je alleen met je problemen blijft lopen.....
Veel succes...

en als je nog vragen aan me hebt....Je kan ze altijd stellen

Phoebe

Vraagje: waarom heb je behoefte aan een vertrouwenspersoon? Wat is je probleem?

Op dit forum ben je redelijk anoniem, maar als je het toch nog niet durft kun je het eventueel E-Mailen naar mij (pim@scholieren.com).

De reden waarom ik dit vraag, is omdat je er niet echt mee lijkt te zitten. Als ik ernaast zit moet je mij verbeteren hoor.

ik heb iemand nodig die me begrijpt....

het probleem heeft iets met aanranding te maken...
en ja ik zit er wel mee...

...Bedankt voor de tip Phoebe!

Waarom denk je dat een vertrouwenspersoon daarbij kan helpen? Kunnen je ouders je bijvoorbeeld niet helpen?
Ik neem aan dat je ouders daarvan op de hoogte zijn. Als je het ze niet vertelt hebt, raad ik je aan dat alsnog te doen. Daarvoor zijn je ouders, om je op te vangen als je het zelf niet redt. Zo kun je bijvoorbeeld ook nog niet voor een eigen huis zorgen, dus doen zij dat voor je. Je hoeft je echt niet te schamen, want jij kon er toch niets aan doen?

Overigens is het de normale procedure dat je tijdens dat je aangifte hebt gedaan van aanranding (en dat heb je gedaan mag ik hopen), je psychische bijstand krijgt aangeboden via slachtofferhulp.

Anyway, als je dat niet durft kan ik mijn gedachten er misschien ook een keer over laten gaan. Volledig onafhanklijk, objectief en anoniem. Begin eens met de werkelijke omschrijving van het probleem. Waar loop je écht tegenaan?

Ik heb het mijn ouders niet vteld. Dat ben ik ook niet van plan. zehebben al genoeg aan hun hoofd...

ik heb ook geen aangifte gedaan...kheb geen bewijs..(twas een jaar geleden:S

Ik denk dat het toch goed is om het ook aan je ouders te vertellen. Het kan dan misschien wel zo zijn dat ze naar jouw idee al genoeg aan hun hoofd hebben, maar het is wel zo dat je al een jaar met iets rondloopt dat je nog niet hebt kunnen verwerken omdat je er tot nu toe nog nooit over hebt gepraat, en dat is niet goed. Een aanranding is iets heel ingrijpends en het is heel belangrijk dat je dat kunt verwerken. Als je hierover graag met die vertrouwenspersoon zou willen praten (en ik raad je zelfs aan om dat te doen), maar als je het te moeilijk vindt om dat rechtstreeks te doen, kun je wat er is gebeurd ook op papier zetten en het haar laten lezen om zo het gesprek op gang te brengen.
Het is jammer dat je indertijd geen aangifte hebt gedaan, want het betekent dat degene die jou heeft aangerand daardoor de gelegenheid heeft gehad om ook andere slachtoffers te maken, iets wat ik overigens niet hoop, maar wat helaas wel mogelijk is.
Het is heel goed mogelijk dat je ouders erg zullen schrikken als je ze zou vertellen wat er een jaar geleden met je is gebeurd, maar waar het mij om gaat is dat je steun krijgt van anderen om alsnog te kunnen verwerken wat er met je is gebeurd.

Geloof me...mijn ouders kunnen dit er echt niet bij hebben....
Tot een tijdje geleden kon ik er heel goed mee leven met het idee aangerand te zijn ofso...het kliinkt mischien heel raar...maar het is zo..

maar sinds een tijdje... denk ik er echt zoveel ove rna......

telkens gebeurt er iets dat alle herinneringen weer omhoog haalt...:S

Als je het beter vindt om dit niet aan je ouders te vertellen is dat jouw beslissing. Wel raad ik je aan om het alsnog aan andderen te vertellen. Zoals je zelf al aangeeft komen er regelmatig herinneringen aan wat er toen met je is gebeurd bij je naar boven, een teken dat je het nog steeds niet hebt verwerkt. Blijf er niet langer mee rondlopen, maar zorg ervoor dat je hulp krijgt zodat je alsnog de gelegenheid hebt om het te kunnen verwerken. Ik heb zelf een Belgische mailvriendin van 37 die op haar twaalfde door haar broer en vrienden van haar broer is misbruikt en nu nog steeds met een onverwerkt trauma rondloopt omdat ze er nooit over heeft gepraat.

Ik heb het onderhand al tegen mijn beste vriendin verteld...het luchte erg op...maar ik heb niet echt het gevoel alsof ze me kan helpen...ik weet niet...het lijkt of zij er liever niet over praat ofzo...
Ik heb besloten dat ik maandag dinsdag of woensdag naar de vertrouwesnspersoon moet gaan....

IK GA HET DOEN...

Natuurlijk kan je beste vriendin je niet helpen. Het is niet reëel om van iemand van 14 te verwachten dat ze jou bij dit soort problemen kan helpen.
Je ouders kunnen dat WEL.

Ik kan het mijn ouders niet vertellen :( ECHT NIET....


weetje wat zo irritant is: telkens als k op school ben dan denk ik er meestal niet zo veel aan....dan heb ik veel afleiding...maar savonds als ik alleen ben....dan kom t alles naar boven...maar ik kan niet huilen:S Helemaal niet meer...Heel vreemd...


Veel liefs,

mij

Je bent alleen maar bezig met het verzinnen van redenen om iets niet te doen. Verzin eens redenen om het wel te doen.