Het valt me op dat er vaak heel vijandig wordt gereageerd (niet door jou hoor, maar dat lees ik vaak) als mensen staren, maar ik denk dat dat ergens best normaal is. Natuurlijk kun je wel proberen om zo subtiel mogelijk te kijken, maar dat mensen kijken als ze iets opmerkelijks zien is niet echt te vermijden.

Ik begrijp trouwens wel dat het heel vervelend is als veel mensen naar je kijken, maar ik denk dat je er weinig aan doet, ik begrijp het van beide kanten wel.

Zelf probeer ik zo normaal mogelijk te doen, maar ik wil niet schijnheilig doen: ik staar zelf vast ook wel eens. Ik heb een keer ingevallen op een peuterspeelzaal waar een meisje zat met een Down-syndroom. Ik heb toen de vaste leidster apart genomen en gewoon gevraagd of ik met haar net zo om kon gaan als met de andere kinderen en dat ging prima. Ze vond het goed dat ik het vroeg, want ze zei dat heel veel mensen maar wat deden en haar heel apart gingen behandelen, terwijl dat niet de bedoeling was.

Meestal glimlach ik naar ze, maar dat doe ik tegen bijna alle mensen die me aankijken als ik naar ze kijk.
Als ik echt een rothumeur heb, kijk ik niemand aan, dus ook gehandicapten niet.

ik behandel ze niet anders dan anderen. ja als ik met geestelijk gehandicapten praat ga ik toch vaak praten alsof ik tegen een kind praat, maar ik ga niet heel raar kijken ofzo. Ik vind het ook helemaal niet raar. Vlakbij mijn huis is een gehandicapten tehuis en ik denk dat ik er daarom ook wel een beetje aan gewend ben.

Ik behandel ze denk ik zoals andere personen, door mijn opleiding kom ik erg vaak met deze mensen in contact.
Ik ben wel van het principe dat ik ze geen hulp geef zonder dat ze daar om vragen(als ze iertoe in staat zijn..), het is me vaak moeilijk, maar het is beter voor hen.

Huh? Dus jij lacht zomaar naar mensen die langs je voorbijgaan?? Leuk zicht moet dat zijn.

Ja hier thuis kwam een paar jaar geleden een man die zijn gehandicapte dochter meenam en net als iedreen gaf ik haar een ahnd, ik vond dat toen heel eng, dat meisje was een jaar of twintig toen. Wel kon ik heel goed opschieten meet een meisje dat ooit op een feest was en geestelijk gehandicapt, maar die was een paar jaar jonger dan ik, en dat is denk ik toch wat makkelijker.

EN ja als ik op straat zo iemand tegen kom, ach, ik denk er niet meer zo hard over na, hoe meer je er over nadenkt, hoe vreemder je gaat reageren op die mensen denk ik.

ik doe gewoon normaal tegen ze ...maar ja ze zijn wel funny.
een keer zat in de wachtkamer bij m,n dokter zat er ook zo,n gast en die zag er nogal funny uit , en op zulke momenten kan het wel is voorkomen dan ik niet meer bij kom

Er is nog een categorie gehandicapten die tot dusver nog niet in dit topic is vermeld, namelijk de sociaal gehandicapten, een categorie waar ik, omdat ik moeilijk contact met anderen maak, ook toe behoor. Ik kwam er zelf pas in 1990 achter dat er zoiets als een sociale handicap bestaat toen mij werd aangeraden om werk te zoeken in het kader van de sociale werkvoorziening. Tot die tijd heb ik mijzelf nooit als gehandicapt beschouwd. Ik ben weliswaar slechtziend en dus brildragend, maar ik beschouw dat zelf meer als een bijkomstigheid dan een handicap.
Doordat ik zelf gehandicapt ben is het voor mij gemakkelijker om met gehandicapten om te gaan dan voor iemand die niet gehandicapt is. Ik zie bij mij op het werk (de sociale werkvoorziening Atlant Groep in Helmond) veel gehandicapten, en voor mij is dat iets wat heel normaal is. Voor diegenen die zich in het bijzijn van iemand met een handicap geen goede houding weten te geven heb ik maar één advies: blijf jezelf en doe gewoon. Een gehandicapte is per slot van rekening ook maar een normaal mens, ongeacht zijn of haar handicap.

-met lichamelijk gehandicapten gewoon, is toch nix mis mee
-met geestelijk gehandicapten euhm weet ik ni goed, ik ga gewoon mee als ze wat tegen me zeggen ofzo. ik voel me iig niet gemakkelijk bij zo iemand, daar zit ik wel nbtje mee maar het is niet anders

Niet veel anders dan met normale mensen.

Ik kan rekening houden met de uitingen van een bepaalde aandoening (ook psychisch, overigens), maar zodra iemand het als excuus gaat gebruiken om op een bepaalde manier te handelen trek ik een grens.

Een bejaarde vrouw help ik graag het met oversteken, maar als een phyromaan zijn aandoening gaat gebruiken als goedkeuring voor het in de brand zetten van dingen verliest die persoon alle respect bij mij. Hetzelfde overigens bij mensen in een rolstoel die dat voornaamlijk heel zielig voor zichzelf vinden en verwachten van iedereen dat ze hem/haar maar helpt.

Zelfde als met normale mensen, alleen ik denk dat ik wel ga doorvragen over wat er aan ze mankeert.

Kan ik niet zo goed tegen, ik heb daar te weinig geduld voor. Ik hou niet van sloom gedoe, ik wil effectief zijn. Terwijl ik in mijn naaste omgeving elke dag met een gehandicapt persoon om ga, m'n vader dus.

Hangt ook van me bui af. Ik kan vanuit mezelf spontaan hulp aanbieden maar ik kan ook net doen of ik niks hoor en snel doorlopen. Dat laatste vooral als ik haast heb, en meestal heb ik dat aangezien ik niet van onnodig wachten en dat soort gezeik houdt :)

Iedereen heeft wel ergens een mankement, de een meer of de ander. Ik stel me soms wel de vraag bij zwaar gehandicapten (zowel geestelijk als lichaamlijk): hoe denkt die persoon, die moet zich toch enerzijds ongelukkig voelen omdat ie anders is dan de rest en heeft dan ook een totaal ander denkvermogen dan ons, dus een leven dat eigenlijk geen leven is? Daarom denk ik dat een zwaar gehandicapt persoon niet op dezelfde manier van een leven kan genieten zoals wij, meer gewone mensen kunnen genieten. Als ik zo iemand tegenkom doe ik normaal, uitlachen zoals sommige pubers doe ik sowieso niet, maar ik zou die wel negeren. Ik heb respect voor zulke mensen (ze worden ook meer met respect behandeld dan vroeger) en gun hen een leven als het onze màar ikzelf zou zo'n kind niet kunnen opvoeden vrees ik. Is het soms niet beter om een zwaar gehandicapte zijn leven te ontzeggen dan hem zoveel leed aan te doen? Dat denk ik ervan..

Het hangt er wel een btje vanaf met wie ik ben..
Als ik alleen ben, durf ik niks te zeggen ofzo, als ik een goeie bui heb, glimlach ik even en loop dan weer door..
Als ik met vrienden ben, loop ik meestal gewoon door, zit meestal niet te kijken ofzow..

als ik een gehandicapt of invalide persoon zie lopen, rijden of wat dan ook, kijk ik gewoon naar hen net zoals ik naar anderen kijk. die mensen worden al vaak genoeg nagestaard en nageroepen. ik vind dat belachelijk en laat die mensen gewoon in hun waarde en loop dus gewoon langs ze heen alsof het mn buurman had kunnen zijn

grtz & more, K.G.

mijn tante is geestelijk gehandicapt en die woont ook in een tehuis met allemaal andere gehandicapten..

we komen er een paar keerper jaar en ik vind het ook leuk om er heen te gaan.. ze zijn vaak hartstikke aardig(de gehandicapten) en je kunt nog lolmet ze beleven ook..

ik ga altijd normaalmet ze om en ik kijk ook nooit naar ze als ze op straat lopen..voor mij zijn ze normale mensen net als ik, dus waarom zou ik ze overdreven gaan aanstaren?

@ Sannetje en Betamethason: (dit niet liullig opvatten, ik ben gewoon nieusgierig) Waarom glimlachen jullie naar gehadicapte mensen?

Ik weet wel dat ik het zelf heel raar vond dat iedereen mij en mn zus (bloempje, die lichamelijk gehandicapt is...) gedag zei, of glimlachten naar ons als we over straat liepen. Want ja, we kennen die mensen helemaal niet.
(als die mensen voorbij gelopen waren vroegen we ook heel vaa aan elkaar: weet jij wie da is? :D)

hoe ga ik zelf om met gehandicapte mensen...
lichamelijk gehandicapte mensen, gewoon, zoals alle andere mensen, ik loop ze gewoon voorbij.
geestelijk gehandicapte mensen, weet ik eigenlijk niet. Volgens mij ook wel gewoon.
sociaal gehandicapte mensen, aan hun zie je eigenlijk niks. lichamelijk en geestelijk gehadicapten zitten vaak in een rolstoel oid, maar sociaal gehadicaten, daarbij heb je niet in de gaten dat ze gehandicapt zijn als je ze op straat tegenkomt

Tja, kweet eigenlijk niet waarom, als ik iemand aankijk, staar ik meestal, en omdat ik best snap dat mensen dat vervelend vinden, glimlach ik even :):o (dat doe ik btw niet alleen bij gehandicapten, bij alle mensen die ik aanstaar eigenlijk :))

waarom zou je niet glimlachen?

Ik glimlach meestal naar de mensen op straat, gewoon, omdat ik dat leuk vind, en vaak krijg je ook nog een glimlach terug :)
Ik word er meestal wel vrolijk van :D

Dit heeft niks met gehandicapt of niet te maken, maar meer met of ik een goed humeur heb.
Ik glimlach niet alleen naar gehandicapten, maar ook naar een niet-gehandicapt iemand die tien meter verder loopt en me aankijkt.
Waarom zou ik naar iemand kijken en een nors gezicht trekken? Het kost even weinig moeite om te glimlachen :)

En daarnaast lijkt het me nogal pijnlijk voor gehandicapte mensen (en ook -in mindere mate misschien- voor anderen) als iemand de andere kant op kijkt als 'ie je ziet...


Dus euhm...tja, gewoon ;)

Ik kijk, maar niet in de negatieve zin. Ik ga ze niet zitten aan/nastaren ofzo. Ik ga ook niet de hele tijd blijven kijken, gewoon even. Ik zou liegen als ik zei van niet. Ik vind het ook niet stom, het komt misschien op hen of de mensen met wie zij zijn stom over maar ik kijk ook zo naar iemand die er bijvoorbeeld bijloopt als ***.

Ik vind ook dat je normaal moet doen, zeker niet lullig, ik bedoel, ze zijn niets minder dan jou. Je kunt best kijken, maar gewoon. Ik vind het ook niet raar dat kinderen aan hun moeder vragen van 'mam, wat doet die meneer gek' dat is toch logisch dat zij dit denken? Iedereen reageert anders, en deze mensen zijn nou ook eenmaal anders. Dat is een feit.

Op de basisschool gingen wij veel met gehandicapte kinderen om. Wij hadden een kinderdagverblijf op loopafstand van onze school en gingen daar regelmatig heen en zij naar ons. Om zo met elkaar in contact te komen en kinderen te laten zien dat het niet stom is en dat deze personen ook heel erg veel plezier kunnen hebben. En wij ook met hun.
Ik vind dit een erg goede zaak, overigens.

Ik glimlach ook altijd naar mensen of ik zeg ze gedag :D

Doe ik bij iedereen, onbekend of bekend :o :p


Ik voel me wel enigzins bezwaard als ik iemand in een rolstoel zie, omdat ik niet wil dat iemand zich klote voelt omdat ik staar/glimlach. Ik kijk nou eenmaal graag mensjes, ongeacht hoe ze eruit zien ofzow..

Heb dus etzelfde als Sannetje :o:p

:) ik werk zelf met verstandelijk gehandicapten.
En als ik buiten aan het wandelen ben met een bewoner zijn er zoveeeeeeeeel mensen die vriendelijk lachen en hallo zeggen(en staren, van de week gingen ik en een collega spiegelen en hun dus ook aanstaren :D:D geniaal!).
Echt onzin vinnik dat!
Loop ik daar alleen zegt niemand iets.
Zelf kijk ik op straat wel hoor, geef ik eerlijk toe.
K ga nie omkijken of staren ofzo, dat niet. Maar ik kijk wel.
K denk dat je het tegenover ouders/begeleiders toch al snel niet goed doet. Of je kijkt niet 'pfffff hij/zij durft nog niet eens te kijken, vind het maar eng!' of je kijkt wel 'pffff nog nooit een gehandicapte gezien ofzo? kijk eens in de spiegel'

Als ik zo iemand zie gaat er meteen door mn kop heen

"je zult het maar hebben, t arme mens"

En meestal als ik een gehandicapte tegen kom, zeg ik vriendelijk goeiendag.

Als mensen daar idioot op reageren is dat meestal uit onwetend heid, of uit angst....

Ik probeer zo normaaal mogelijk te doen, maar toch besteed ik er meer aandacht aan dan aan andere mensen die ik tegenkom op straat.

Tja ik doe gewoon normaal...maar op 1 of andere manier ben ik dan wel altijd heel erg bewust van mijn gedrag.

Hallo,

Ik zit zelf in een rolstoel doordat ik een boziekte heb ( ik breek heel snel wat). Zelf vind ik het heel irritant als mensen mij aanstaren, maar ja ik kijk ook naar mensen die zich vreemd kleden of raar haar hebben. Dus zo vreemd is het niet om naar mensen te kijken. Wel maak ik een opmerking als mensen mij te lang aanstaren.

Groetjes Saskia

Geestelijk minderbegaafden, :rolleyes: , zijn irritant...

Jij bent ook erg irritant, Fean! Geestelijk want lichamelijk ken ik je niet. Je moet niet iedereen over 1 kam scheren, ik vind geestelijk gehandicapten ook niet echt geweldig (maar ze kunnen er niks aan doen). Je moet dus niet zulke onzinnige, domme opmerkingen maken. Ik ga haast denken dat je zelf geestelijk niet goed ben. Trouwens ik heb een botziekte (verkeerd gespeld de laatste keer). De naam is Osteogenesis Imperfecta.

Groetjes Saskia

Heel gewoon net als andere mensen.
Maar dat komt waarschijnlijk ook door dat ik elke week naar een bar ga die speciaal voor gehandicapte is. En daar kom je dan al gauw veel mensen tegen. Sommige zie ik door de weeks ook wel is. En ook mijn vriend is gehandicapt, dus ja.... Dat zegt denk wel genoeg over hoe ik met ze om ga...

Hallo, Saskia,

Ik heb er even mijn Zakwoordenboek der Geneeskunde bij gepakt om eens te kijken wat het precies voor een aandoening is. Volgens de gegevens die ik tegenkwam gaat het om een aangeboren of later optredende broosheid van de botten met als mogelijke oorzaken Engelse ziekte, beenverweking of een erfelijke stoornis in de collageenvorming. Wat is bij jou precies de oorzaak als ik vragen mag?
*Mijn moeder was nierpatiënte (ze is in maart 1994 helaas overleden), vandaar mijn belangstelling voor medische zaken*
In je vorige reply merkte je op dat je het irritant vindt als mensen je aanstaren omdat je in een rolstoel zit. Ik kan me dat goed voorstellen, maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor niet-gehandicapten moeilijk te bevatten is wat het betekent om gehandicapt te zijn, zodat ze zich ten opzichte van een gehandicapte geen houding weten te geven. Zoals ik in mijn eerste reply al aangaf ben ik zelf ook gehandicapt en kom ik op mijn werkplek regelmatig andere gehandicapten tegen zodat het voor mij gemakkelijker is om er mee om te gaan.

normaal

:rolleyes:
alsof dat zo'n intelligente opmerking is,
'ik vind ze niet geweldig' komt nou ook niet erg vriendelijk over,
maar ok

Ik kijk altijd raar (zegt men) maar bij gehandicapten e.d. glimlach ik meestal vriendelijk en zeg dan "hallo" oid

Uhm.. ik bedoelde eigenlijk alleen mongooltjes (kon je ook uit mijn benaming daarvoor opmaken). Mongooltjes denken niet hetzelfde als ik of jij. Zij kunnen ook soms erg -eng- overkomen (vind ik)..dat vind ik dan erg irritant (want mijn moeder daaraantegen ; vindt ze geweldig).. Ze kijken ook zo ENG..totaal niks voor mij!

:o nogal wazig ..maar ach; was macht es :D

ik heb een geestelijk gehandicapten tante en moet daar ook weleens naar de verjaardag van enzo ze is fan van k3 enzo en helemaal gek op bassie en adriaan
als je dan al diemensen daar ziet zitten allemaal doen we wel raar op 1 of andere manier (allemaal geestelijk gehandicapt) voel ik me soms wel wat ongemakkelijk beetje bang voor ze omdat je nooit met ze weet hoe ze reageren of wat ze doen. rare is dat die mensen nooit ergens een probleem van maken hebben geen hekel aan werk ofzo of aan vroeg opstaan ze maken nauwelijks ruzie met elkaar helpen elkaar echt supererg! soms denk ik weleens dat hun beter wel elkaar kunnen omgaan als wij maarja ... :confused:

Ik had eigenlijk verwacht dat sas0105 op die reply zou reageren omdat ik hem aan haar had gericht, maar goed... :confused:
Misschien vind jij wel dat uit jouw benaming op te maken valt dat het om mensen met het syndroom van Down gaat, maar dat was door mij niet uit jouw benaming op te maken. Er zijn namelijk diverse soorten verstandelijke handicaps en het syndroom van Down (ook wel mongolisme genoemd) is er slechts één van. Ik gebruik de term "mongooltje" zelf liever niet omdat het toch een negatieve bijklank heeft, vandaar dat ik liever de officiële medische term gebruik. Ze kunnen voor jou door de vorm van hun gezicht en door hun manier van optreden misschien wel eng op je overkomen, maar ze doen niemand kwaad. Dat ze anders denken en mogelijk anders op bepaalde zaken reageren dan jij en ik is een gevolg van hun verstandelijke handicap. Misschien is het een idee om je eens in de theorie van verstandelijke handicaps te verdiepen om er zo een beter beeld over te krijgen (via de bibliotheek of Internet) zodat het niet meer zo vreemd op je overkomt, want zoals ik in mijn eerste reply ook al aangaf: een gehandicapte is ondanks zijn of haar handicap ook maar een normaal mens. Ik denk dat je moeder, gezien de manier waarop zij met deze gehandicapten omgaat, dat goed heeft begrepen.

Niet generaliseren asjeblieft.
Ok sommige zijn erg vriendelijk, leuk en lief enz enz enz.
Maar zo zijn ze echt niet allemaal of altijd!
Er zijn heel veel verstandelijk gehandicapten met gedragsproblemen.
Ook binnen woningen mogen sommige elkaar niet en laten ze dat duidelijk merken(zie ik op de woning waar ik werk, en hoor ik ook van klasgenoten)
Ook tegenover begeleiding zijn ze echt niet altijd even lief.
Ik wil nu echt niet zeggen dat ze altijd vervelend, en onaangepast en weet ik veel wat zijn.
Maar ik wil wel het beeld van het 'lieve, schattige, vriendelijke, standaard hoog niveau mongooltje(zoals de meerderheid iemand met het Down Syndroom nog noemt)' graag zien verdwijnen.. al zal dat jammergenoeg niet gaan lukken

hmmz.. er zit n doof meisje bij mij in de klas.. t enige wa ik anders doe is aantikke als ik iets aan haar vraag\iets tege haar zeg.. en altijd in haar richting prate.. verder is t redeluk normaal.. eigeluk..
mjah ze is redeluk moeiluk verstaanbaar.. maar daar zijn we na 2 weke al sown beetje aan gewend..

Hmmmmz
Ik kijk niet om
Maar vermijd het niet
Lach misschien een keer vriendelijk naar het persoon dat de rolstoel duwt? Weet ik veel :)

Laatst was ik in de stad,
En viel er een gehandicapte plat op de grond
Begon schuim uit z'n mond enzo.
Dan loop ik NIET zo voorbij zoals veel mensen wel deden.
Dan denken mensen dat de regel: "Niet kijken" nog steeds geld maar dat vind ik een beetje asociaal.
Ik heb hem meegeholpen opgestaan, samen met z'n zus/moeder/vriendin/begeleide weet ik veel wat het was en we hebben daarna samen een ijsje gegeten als beloning:D

Hallo Mathfreak,

Hier een bericht van mij. Ik kan namelijk niet altijd op het internet (hopelijk begrijp je nu waarom ik niet snel kan reageren!)

Maarre ik heb absoluut niks tegen geestelijk gehandicapten. Ik kom zo vaak tegen en met de meeste kan je gewoon praten alleen dan op een andere manier.

Zo dit is mijn verhaal

Groetjes Saskia

ps. Je wilde weten hoe mijn ziekte is ontstaan?? Mijn ziekte is aangeboren al kwamen ze er bij mij pas op mijn 3e achter.


ps2. Waar wonen jullie eigenlijk

Ik probeer zoveel mogelijk normaal te doen, kijk, natuurlijk is het apart, en ik kan me best voorstellen dat mensen naar gehandicapten gaan zitten staren, maar ik kan me nog beter voorstellen dat gehandicapten zo normaal mogelijk behandeld willen worden.

Perpues!

Daar ben ik het nou helemaal mee eens!

Groetjes Saskia

Hallo, Saskia,

Ik heb eveneens geen problemen met verstandelijk gehandicapten of met wat voor gehandicapten dan ook. Bij mij op het werk bij de sociale werkvoorziening in Helmond kom ik voornamelijk mensen met een lichamelijke handicap tegen. De mensen met een verstandelijke handicap werken op een aparte locatie. Ik werk zelf in het hoofdgebouw iin het archief, een werkplek die uitstekend aansluit bij mijn behoefte om in alle rust mijn werkzaamheden te verrichten.
Ik woon zelf in Beek en Donk, wat zo'n 17 km van Eindhoven ligt en wat zo'n 10 km van de sociale werkvoorziening in Helmond ligt. Mocht je meer van me willen weten, dan kun je me bereiken via mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.