mijn eerste dichachtige ding...lees en huiver...
 

Eigenlijk was het voor mijn eigen gemak,
toen ik zwijgend mijn arm doorstak.
Ik kan het niet helpen,
ik ben gewoon zwak.

Ik kan niet leven met mijn walgelijke ik,
kan niet leven in een lichaam,
waarin ik langzaam stik.
En hoe verwacht je dat ik van iemand hou,
als ik niet een mezelf vertrouw?

Ik wil dit niet,ik haat dit leven,
bij mijn geboorte is me levenslang gegeven.
En het is mijn volste recht,
om te zeggen:

god haat me echt.

beetje luguber, althans de eerste twee zinnen.

verder: tsja, sorry, maar ik vind het niet een heel bijzonder mooi gedicht.

ik vind t wel mooi want ik wil ook geen levenslang