Dit briefje kreeg ik van van mijn beste vriendinnetje, hoe kan ik haar helpen?
 

Deze vakantie ben ik met m'n beste vriendinnetje op vakantie geweest.. Naar aanleiding daarvan kreeg ik een plotseling ene brief van dr. Ze durfde me het niet face to face te vertellen, maar wou wel graag dat ik tenminste wist waarom ze af en toe zo naar tegen me deed.
Ik zal het belangerijkste stuk hier even neer zetten..

Het was m'n eigen stomme schuld. Al twee dagen lang hield ik de boot af, ookal zag ik best wel wat in 'm. Maar nee, ik vond het gewoon een té groot cliché. Op vakantie, aanpappen met de lokale bevolking, en dan ook nog eens met één die een vriendin had in het buitenland.
Op een avond ben ik tóch gezwicht. Het was fout, maar daarom extra aantrekkelijk. Ik ging in op zijn gebedel: "Can I have one kiss please, I'm serious with you".
De manier waarop hij zoende was heel ruw, bedreigend en beangstigend. Ik had meteen spijt van mijn actie. Toen hij handtastelijk werd heb ik hem van me afgeduwd en ben ik terug gegaan naar ons groepje.
Aangezien ik niet van plan was om iets aan jullie te vertellen over het voorval, probeerde ik een beetje afstand te bewaren, wat vrij moeilijk ging aangezien hij steeds om me heen hing. Het was ook m'n eigen schuld, ik had hem hoop gegeven. "Maar hij doet zo eng," gaf ik mezelf een alibi. Maar steeds als ik hem afwees werd hij kwaad, waarop al zijn enge body-builder-achtige vriendjes mij creepy aan gingen staren. Gelukkig zat hij een minuut later al weer bij me te slijmen, en dan gaf ik weer een beetje toe, puur om mezelf te 'beschermen'; ik vond hem serieus eng..
De discotheek grensde aan het strand en op een gegeven moment begon hij erop aan te dringen dat we moesten praten over dat serieuze iets tussen ons. God mag weten waar hij het over had. De enige reden dat ik mee ben gegaan was om hem duidelijk te maken dat het een vergissing was, dat ik het niet zo ver had moeten laten komen, dat het me speet en dat hij het maar moest vergeten.
Opeens stonden we op een donker verlaten stuk, ik wou er weg, ik wou niet alleen met hem daar zijn.. Hij vroeg of er iets was? Of ik me niet op m'n gemak bij hem voelde? Ik besloot me niet te laten kennen, niet te laten merken dat ik bang was voor hem. Opeens begon hij me weer te zoenen. Ik liep naar achteren, probeerde me los te wreken, maar hij liep gewoon mee. Als zoenend stouwde hij me tegen een muur. Hij was weer even ruw en hard als eerder die avond, ik probeerde 'm van me af te duwen, maar hij hield me in een of andere houdgreep en was veel sterker dan ik. Ik kon gewoon niet weg komen. Na een tijdje durfde ik me ook niet meer te verzetten en ben ik maar een beetje mee gaan doen, ik was zó bang voor hem...

Vandaag had ik om 8:20 een afspraak bij de dokter. Toen ze de wachtkamer in kwam lopen en m'n naam zei zonk de moed me in de schoenen. Ik zou gewoon zeggen wat er was gebeurd op vakantie en dat ik een SOA test wou laten doen. Niet in details treden, gewoon zakelijk houden. Maar de vrouw die me een hand gaf keek me zo koud en onvriendelijk aan dat ik me spontaan ongemakelijk ging voelen. Moest ik zometeen aan háár gaan vertellen wat me was overkomen? Moest ik aan haar gaan vertellen waarom ik de nacht erop huilend had door gebracht en me de rest van de vakantie zorgen had gemaakt over allerlei enge ziektes en zwangerschappen?
"Vertelt u maar.." In een paniekaanval begon ik haar te vertellen dat ik voor twee dingen kwam.. De eerste betrof de moedervlekken op mijn arm, een spontane ingeving. Ze leek weinig geïnteresseerd en vroeg wat het tweede probleem was. Opeens begon ik te stotteren en voelde ik de tranen in m'n ogen branden. Een moment van herbeleving. Ik kon het er gewoon niet normaal uit brengen, uiteindelijk vertelde ik half huilend over de aanranding en dat ik me wou laten testen. Ze keek me serieus aan alsof ik gek was..

Wat moet ik hier nou mee? Ik heb geprobeerd er met haar over te praten, maar ze houdt steeds de boot af. Ze vindt dat ze zich aan zou stellen als ze er langer op door zou gaan, als nodig. Dat briefje was dan dus nodig, gewoon, om mij te vertellen wat er toen gaande was, maar verder heeft ze niks nodig, zegt ze.

Ligt het nou aan mij? Blaas ik het te veel op? Of zit zij gewoon in een wegstop-fase? Ik heb hier totaal geen ervaring mee, dus alle meningen zijn welkom.

jezus wat erg ! ik zou haar gewoon duidelijk maken dat ze altijd naar je toe kan komen en erover praten maar haar vooral niet te veel pushen. Laat haar het eerst zelf maar een beetje verwerken. Wees gewoon lief tegen haar en hopelijk komt ze er dan vanzelf wel weer mee. sterkte !!

:(
Ik denk dat ze zich schaamt, omdat ze zelf ook een btje heeft toegegeven.
Als ze niet wil praten, maak haar dan duidelijk dat je er voor haar bent, dat je haar wilt steunen etc.
Das t enige wak kan zeggen..
*knuff*

wat je kan doen, is haar steunen.. vooral veel steunen.. met haar praten als zen het moewjlijk heeft.. maar blijf vooral oowk de leuwke dingen doen... maar help haar oowk door haar te adviseren professionele hulp te zoeken en ga met haar meej als zij daar behoefte aan heeft.. egt superveel kan je niet voor haar doen, maar ik begijp daty je behoorlijk schrok...

veel sterkte...

Je hebt het over dat je vriendin zegt dat ze zich teveel aan zou stellen, maar dat kan toch niet. Dit is gewoon heel erg wat er is gebeurt dus daar mag ze zich best wel zo onder voelen. Je moet inderdaad laten blijken dat je er voor haar bent en dat zei er niks aan kon doen. Hij is gewoon te ver gegaan.
sterkte *kusje* Linda

Hier ben ik het wel mee eens. Als ze echt niet wil praten (is soms moeilijk) kun je haar ook een brief terug schrijven, misschien vindt zij het ook makkelijker om jou dan weer een brief terug te schrijven ipv er met je over te praten?

ik denk dat het het beste is om haar eerst een brief terug te schrijven.
ze moet het eerst zelf nog verwerken, dan pas kan ze erover praten denkik..

Oow wat erg :(

Mijn beste vriendin is verkracht. Ze heeft het er vreselijk moeilijk mee.
Na veel, heel erg veel schrijven is ze zover gekomen dat we samen hulp zijn gaan zoeken.

Het valt niet mee om er altijd voor haar te zijn als je zelf problemen hebt.
Het is zwaar wat je te horen krijgt en je moet er mee om kunnen gaan.

Je kan me er altijd over mailen.

Groeten, Michaëla.

ik denk idd eerst schrijven, het id om iemand onder ogen te komen die het verhaal kent is beschamend...

als ze er klaar voor is om contact met je op te nemen zal ze dat waarschijnlijk zelf doen...

maar eerst en brief terug...

Sorry dat ik deze topic weer naar boven haal, maar om weer een hele nieuwe te starten is ook zoiets...

Nou, iig, we zijn nu dus zo'n 3 maanden verder en ze zit nog steeds sporadisch hele nachten te huilen. Laatst met die wereld aids dag was het helemaal erg. Die soa test was gelukkig goed, er was niks aan de hand, maar ze durft absoluut geen aids test te doen. Niet dat ze iets verwacht, maar gewoon omdat ze het niet aan kan om te horen dat ze hiv zou hebben eventueel ofzo. Naast al die emotionele herinneringen is dat echt te veel voor dr.
Wat ik goed begrijp, ik zou ook niet zo'n test durven doen. Vind het al goed van dr dat ze meteen na de vakantie alleen naar de dokter is gegaan voor zo'n soa test (y) En nouja, die steun van die dokter van dr was natuurlijk ook een beetje nihil.

Ze vindt overigens nog steeds dat ze zich aanstelt.. Haar ouders weten van niks, terwijl ze een goede band met haar moeder heeft, maar naar haar eigen zeggen gaat die het dan "zo overdrijven en opblazen" wat ze nu zelf eigk al te veel zou doen... Waar ik het dus niet mee eens ben. (n)
Je merkt het trouwens niet aan haar, ze kropt het volgens mij veel te veel op en 's nachts komt het dan allemaal los... Dan zit ze in haar eentje in haar bed te huilen. Dat beeld kan ik echt niet aan, dat mijn lieve vriendinnetje al haar verdriet alleen zit t verwerken... :(

Wat moet ik hier nou mee?

Allereerst alweer gewoon laten merken er ten alle tijden voor haar te zijn. Mijn beste vriendin is ook aangerand en dat is al twee jaar terug. En ik WEET dat ze het er op momenten nog steeds moeilijk mee heeft. Maar ze heeft wel meer dingen waar ze moeite mee heeft. Ik kan haar niet dwingen er over te praten. Ik kan slechts soms doorvragen. Maar ik doe dat ook niet meer. Ik laat op alle manieren die ik kan zien mezelf zorgen te maken en duidelijk te maken dat als ze het nodig heeft ze altijd bij me terecht kan. En dat weet ze nu (als ze ergens mee zit ben ik de eerste die het weet). Maar soms bel ik en dan klinkt ze de eerste 2 zinnen alsof ze net heeft gehuild. En dat doet mij pijn. Maar houd moed en laat haar NOOIT zitten. Maar ga haar ook niks dwingen en forceer niks.

Ik denk dat het enige wat je kan doen voor haar is haar laten weten dat je er altijd voor haar bent. Ik denk dat de meeste mensen wel uit ervaring weten dat het prettig is om te weten dat je altijd naar iemand toe kan als je ergens ontzettend mee zit.


En daar moet je denk ik goed mee oppassen. Wat ik bedoel is: denk ook aan jezelf. Want nu zit je je zorgen te maken over haar en te denken of er niet iets is wat je voor haar kan doen (en dat ken ik ook wel uit ervaring) maar je moet goed op jezelf letten zodat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Want ik was net ook ff bezig wat ik weleens doe om eens allemaal oude topics door te gaan lezen en ik merk bij mezelf dat mn stemming dan soms vrij snel negatiever word, dus dan ga ik weer wat anders doen.

Want het is natuurlijk heel normaal dat je je zorgen maakt enzo als het niet goed gaat met iemand waar je om geeft, maar geen van jullie beiden is erbij gebaat als jij er aan onderdoor gaat. En hiermee bedoel ik dus niet iets te zeggen van: laat er maar gewoon vallen.

Misschien heeft ze toch professionele hulp nodig, praat er eens over met haar. Het lijkt mij ook beter als haar moeder het weet, praat er over met haar. Als het niet alleen durft te zeggen kun je voorstellen dat jullie met z'n 3-en erover praten.
Ik kan me voorstellen dat het jou ook te veel aan het worden is om er steeds aan te denken dat ze zichtzelf in slaap huilt. Ze moet beseffen dat het niet haar schuld is over wat er gebeurd is.

Ik denk, dat je veel voor haar betekend, anders had ze je het nooit 'verteld'/geschreven. Hou er rekening mee dat ze jou vertrouwd. En dus ook erop vertrouwd dat je het niet zomaar aan iedereen doorverteld. Blijf op haar in praten dat ze toch met een professioneel iemand te praten, het klinkt gemakkelijk..maar dat is het niet. Ook is het voor jouzelf vast belangrijk om een grens te trekken, dat je er niet altijd voor haar kan zijn, en dat je haar niet altijd helpen kan, al zou je dat misschien zo graag willen. Blijf realistisch.


Sterkte!

Ze zit in de wegstop fase.
Je zei dat ze steeds de boot afhield.
Misschien vindt ze een persoonlijk gesprek te confronterend. Probeer het eens met email ofzo. Dan kan je haar vragen wat je wil vragen en eventueel dingen zeggen en voor haar zal het misschien een stuk minder bedreigend zijn omdat ze dan beter over haar woorden na kan denken.
Verder vond ik professionele hulp een goed idee.

*wens haar sterkte*

Ga de volgende keer in elk geval met haar mee naar zo'n test of de uitslag en laat blijken dat je het heel erg waardeert dat ze eerlijk is geweest en zoiets verteld heeft, want dat lijkt me best moeilijk. Ga wat leuks met haar doen. Misschien komt het dan vanzelf wel.

Ten eerste: ontiegelijk goed verwoord... wat een slimme meid!
Vreselijk voor haar... veel sterkte jullie allebei -hug-

:mad: En moge de betreffende meneer zijn ballen afgehakt worden :(

Anyway : never give up, steun haar voor 200%, gewoon doen.

damn wat slecht van die "dokter" van haar zeg...raapt ze alle moed bij elkaar om zich te laten testen en dan krijg je zon *reactie shit hier kan ik echt heel kwaar om worden! :mad:
waarschijnlijk denkt zij nu dat ze het wel alleen verder afkan misschien mede door de kille reactie van haar dokter...maar ik denk dat je echt moet laten merken dat het echt niet haar schuld is ook al heeft ze een beetje toegegeven... nee is nee... klaar! en steun haar gewoon zoveel mogelijk! sterkte ermee!

Dat lijkt mij ook ja... ga met haar mee om zo'n test te doen.... desnoods kun jij misschien de uitslag voor haar ophalen ofzo, maar het lijkt me wel belangrijk dat ze een aidstest doet.
Zou het geen mogelijkheid zijn voor jouw vriendin om die jongen aan te klagen? Of is dat echt te moeilijk voor haar?

Nou succes met alles! :( t is echt een vreselijk verhaal.

um dat ze huilbuien heeft hoort erbij dat is om het te verwerken. maar een aids test is spannend maar als dat wil doen er word bloed afgenomen en als ze de uitslag wil ophalen dan zou ik iemand meenemen. voor steun.

Aanklagen gaat niet, want het is op vakantie gebeurd.. :( en die aidstest.. we hadden het er laatst over.. ze ziet de voordelen er niet van. Hiv is immers ongeneesbaar, of je het nou wel of niet weet, dood ga je toch wel.. Ik ben inmiddels op inet aan het zoeken of dat écht zo is, want ik hoorde ergens dat je er wél wat aan kan doen... weet 't alleen niet zeker of dat ook echt klopt...

Een jaar of 8 geleden was er sprake dat men het kon 'verhitten'. Maar ik denk dat de cellen e.d. in je lichaam ook aangetast worden dan..

ik heb op tv ooit gezien dat je lichaam t zelf kan genezen, maar dat er in 1 lichaam 1 cel is,ls die in werking wordt gestelt dat ie t geneest, ik hoorde t steeds vaker, nu schijnen ze te weten welke cel t is en proberen ze er extra cellen te maken d.m.v clonen meen ik

Maar als ze aangerand is heeft ze niks aan die aidstest want dan kan ze t niet hebben

jawel hoor, helaas hefet hij ook geprobeerd hara te verkrachten, maar dat is niet gelukt.. als je begrijpt wat ik bedoel...

Dan zijn er altijd nog HIV remmers, waardoor de kans dat ze daadwerkelijk aids krijgt een stuk kleiner is en ze dus langer zal leven. Bovendien lijkt die onzekerheid of ze het nou wel of niet heeft me nou ook niet geweldig.
Als ze weet of ze het heeft komt ze wat dat betreft in ieder geval ook niet meer voor verassingen te staan en kan ze misschien die verkrachting makkelijker verwerken.
*weethetookniet*

ja ik snap t maar als er geen contact is geweest op dat gebied kan ze t niet hebben

Damn, wat vreselijk! Ik zou echt in tranen uitbarsten als ik zo'n brief zou krijgen van een van m'n vriendinnen.... Ik moet er niet aan denken zeg..

Ik zou naar haar toe gaan en haar een dikke knuffel geven en haar laten merken dat je er voor haar bent. Misschien is ze er nog niet aan toe om er over te praten. Als ze er wel aan toe is laat ze dat denk ik vanzelf wel merken...

Maar als ik jou was zou ik gewoon laten merken dat jij er wel voor haar bent!