He, who was myself..
 

HE, WHO WAS MYSELF
His smile that was my happiness
Seems only to appear
By the slightest change
Of moods

And his raven black hair
That was my strength
Is already getting used to
Not having fingers through it

His arms and hands,
that were my protection,
Are growing colder
And itchy from being useless

And his eyes
Oh, they were my life
But he turned them away from me
And left me as a dead girl

-.-Love

UP

Love

Hmm...
mooi
ik zou eens met die persoon gaan praten

Ik vind het een verhaal. Er is geen enkele vorm van echt dichten, en poezie ook niet echt, te letterlijk, geen aparte vergelijkingen... Sowwy http://forum.scholieren.com/frown.gif

Het gevoel is wel sad, maar ik ken het ook niet echt op deze manier...

niet mee eens..
er wordt ingegaan op verschillende aspecten van de relatie/hem.

Dichten in verhaalvorm kan.

WTF is dan nog het verschil tussen poezie en proza?

Het mag van mij wel hoor, maar het doet me niks...