She sees no more (gedichtje over dementie)
 

She sees no more

As her children walk out the door
Greatfullness shines in her eyes
How wonderfull this world is
With such nice people inside

But she doesn't see her dying cat
As she closes the front door
She doesn't reconise it at all
And she doesn't care no more

As she feels tired she lays down
Wondering why her bed feels strange
How could she know that the last year
She forgot her bedroom's place?

She talks a bit with that nice man
Who is sitting by her side
Untill she falls asleep at last
Dreaming happilly through the night

But she doesn't see her husband cry
Everytime she askes his name
She doesn't know of yesterday
For today is just the same

Zo, kheb kippevel... heerlijk melancholiek http://forum.scholieren.com/smile.gif

Heel mooi en goed ook verwoord!!...
*vraagje*: hoe kom je er zo op om over dit onderwerp een gedicht te maken??(ken je in je nabije omgeving iemand die met deze "ziekte" te kampen heeft?

liefsxxxxmariamne

dank jullie wel!

ik weet niet wat ik met die ziekte 'heb' (als je het zo kan noemen). Ik ken niemand met die ziekte, niet eens vaag... maar ik heb wel altijd veel intresse gehad in de belevingswereld van die mensen en nu mijn oma in een revalidatie centrum zit, loop ik regelmatig een oud vrouwtje met die ziekte tegen het lijf...

ik weet niet... het is zo ongrijpbaar, zo onvoorstelbaar... dat is het denk ik
xxx

Ik wilde ff zeggen dat ik 't een heel mooi gedichtje vind, al is de werkelijkheid vaak lang niet even mooi als het gedichtje!!!
Ik werk zelf met demente mensen en ik weet hoe moeilijk het inderdaad voor de familie is.. Alleen vind ik het jammer dat er vaak vergeten lijkt te worden hoe moeilijk het voor de mensen zelf is... Veel mensen denken dat die alles wat ze meemaken vergeten en dus helemaal niet beseffen dat ze ziek zijn. Dat is misschien wel zo, maar feit is wel dat deze mensen elke morgen in een 'vreemd' bed wakker worden, dat ze elke dag met 'vreemde' mensen (zien elke dag dezelfde) in een woonkamer zitten, elke dag door een 'vreemde' naar het toilet geholpen worden en bij een 'vreemde' moeten blijven eten. Dit is echt heel triest natuurlijk.... Maar gelukkig staan er ook veel mooie dingen tegenover, dat maakt het werk leuk om te blijven doen...

idd
prachtig dat je over zoiets moelijks
zoiets prachtigs kan schrijven
ik heb veel respect voor die mensen
want als ik zo zou zijn
zou ik morgen al een einde er aan gemaakt hebben

xxx
sylvana

ik geloof je zomaar, onvoorwaardelijk... mijn gedichtje gaat, denk ik, een beetje uit van mijn oma, die een tijdje een soort tijdelijke dementie had (door een val geloof ik), die erg gelukkig was omdat iedereen zo aardig was tegen haar
xxx