Blind voor fantasie
 

Vallende sterren in het maanwater
zwemmend door het licht van de zee
Schimmen dwalen door het duister
en twee elfjes zingen, verscholen in een blad
elkaars klaagzang treurig mee

Schaduwen suizen langs ritselende bladeren
vallend in de angstaanjagende nacht
Een eenhoorn schrikt wakker
door een ijzige gil in de verte, zeer kort
maar volledig onverwacht

Geheimen van het bos lossen op in het niets
ze gaan rakelings langs je leven, je bestaan
De mensen worden blind voor fantasie...
Prachtige beelden, dromen, gedachten, zullen hierdoor
wellicht nooit meer kunnen bestaan

k heb btw al een tijd geen gedichten meer geschreven, en daar dit eens n heel ander soort gedicht van mezelf is hoop ik dat er ook n reactie opkomt.....

ik vind m mooi. het geeft aan hoe mensen, als ze ouder worden, hun kindsheid verliezen. maar een weinig kennen de kunst van het behouden van die kinderlijke blik op het leven. en degene die dat doen, daar ben ik jaloers op.

Thx, das inderdaad precies wat ik ermee wil vertellen....

ik ben het met de vorige reacties eens!
super
*mij beetje jaloers :p *

Ja mooi dichtje.(vorm, ritme, inhoud) Sprookjesachtig. Lief en goed verwoord. 'T spreekt me wel aan. s wat anders