stelling: een geheimpje of van iedereen?
 

ik had pas een kleine discussie met mijn beste vriend. over hoe wij onze gedichten zagen tov de rest van de wereld.
hij vond dat je/een gedicht van iedereen is en dat iedereen ook recht heeft om het te lezen en dat het voor iedereen een eigen speciale betekenis kan hebben/heeft. het is volgens hem iets wat al bestond en wat jij alleen nog maar op hoefde te schrijven.
met dat laatste ben ik het enigsinds eens, maar ik heb altijd zoiets gehad, dat een gedicht een speciale combinatie is van woorden, die ìk heb gevonden. het is dus mijn geheimpje. en zodra ik besluit om het aan iedereen, of gewoon iemand te laten lezen, geef ik dus eigenlijk iets heel kostbaars weg. het is een kadootje waarbij je je kwetsbaar stelt, want als er mensen zijn die het niet begrijpen (waarvan je graag wilt dat ze het wèl begrijpen), komt het er eigenlijk op neer dat ze jòu niet begrijpen. of ligt dat nou aan mij?
spit it out!

Dat ligt aan je eigen instelling...ik heb graag dat mensnen mijn werk lezen al heeft het me jaren gekost om het zo ver te laten komen....Mijn boek bv, waar veel mensne nieuwsgierig naar zijn vind ik weer te moeilijk en persoonlijk om te laten lezen...mooie van gedichten is dat je je gevoel erin kunt leggen en mensen het toch heel anders kunnen begrijpen dan je bedoeld had...daarom ben ik ook niet bang...alsnog blijft het wel iets persoonlijks...