Termen
 

Wat ik daarmee bedoel is benoemingen voor bepaalde 'afwijkingen', 'stoornissen', 'eigenschappen' enz enz enz...

Die termen schijnen namelijk nogal belangrijk te zijn, maar waarom? Als het bijv. slecht met je gaat moet het vaak eerst een naam hebben voordat men begint met behandelen, of is de behandeling ook erg gericht op het vinden van die naam. Verder als het een naam heeft kunnen er bij bepaalde dingen (bijv. eindexamen) verzachtende omstandigheden gelden, terwijl dat niet kan wanneer je probleem geen naam heeft.

Ik had een topic geopend over Hoog Sensitieve Personen, tacidvs vroeg in het topic wat het zou helpen die term te weten, wat er zo belangrijk aan is het een naam te geven?

Daar ging ik over nadenken en ik weet het eigenlijk niet..

Zijn die termen voor jullie van veel waarde? En op welke manier helpt het dan precies? En waarom lijken die termen in de maatschappij toch erg veel uit te maken?

Er zijn ziektebeelden die wat symptomen betreft veel op elkaar lijken, vandaar dat men voor deze ziektebeelden aparte termen gebruikt om ze te onderscheiden. In die zin is het gebruik van termen dus best wel belangrijk. Je kunt iemand pas goed behandelen als je precies weet wat die persoon mankeert. In het geval van een diagnose die op verschillende ziektebeelden betrekking kan hebben (omdat de symptomen zo op elkaar lijken) zal een hulpverlener door middel van een eliminatieproces (vragen naar de symptomen zodat een oorzaak door andere symptomen kan worden uitgesloten) proberen de uiteindelijke diagnose vast te stellen, zodat een geschikte behandelmethode gevonden kan worden.

Maar een term verandert het probleem toch niet? Kijk, bij bepaalde dingen is het misschien belangrijk, in verschil en dergelijke.. en voor de behandelingsmethode..

Maar dan voor acceptatie, waarom accepteren mensen dingen veel makkelijker van elkaar als het een naam heeft? Omdat het dan vatbaarder is of iets dergelijks? Het is eigenlijk iets heel bizars.. Iemand die een driftbui heeft omdat diegene een bepaald ziektbeeld heeft waarbij dat voor komt wordt dit minder kwalijk genomen dan iemand die gewoon een driftbui heeft.. Terwijl zo een driftbui hoe dan ook zal ontstaan omdat daar 'behoefte' naar is..

Bovendien is er het gevaar dat mensen die termen te pas en te onpas gaan gebruiken, zoals depressie, dat woord wordt redelijk snel gebruikt waardoor wanneer het echt aan de orde is er misschien niet altijd even juist op gereageerd zal worden. Zoiets is op een gegeven moment ook een beetje gebeurd met de term ADHD, er werd heel snel geroepen van mijn kind heeft dat of iets dergelijks. Je krijgt dan een beetje hetzelfde effect als van het verhaal van de schapenherder en de wolf (ken je vast wel). Als het echt aan de orde is, wordt het niet meer serieus genomen.

Ik kan hier alleen op reageren waarom het voor mij belangrijk was dat mijn lichamelijke ziekte een naam kreeg. Ik weet niet of je daar ook wat aan hebt? Als het geen naam heeft wordt je door de 'buitenwereld' vaak niet serieus genomen. De dokters kunnen niks vinden en je ziet er toch normaal uit? Stel je dan toch eens niet zo aan, doe gewoon zoals een iemand van jouw leeftijd zou moeten doen. Enz. Enz. Enz. Dat is heel frustrerend wanneer je weet dat je dat nou eenmaal niet altijd kunt. Het is nog frustrerender wanneer je dat heel graag zou willen. Soms ga je dan aan jezelf twijfelen. Wanneer iemand me nu niet gelooft, tja, dan toch niet. Ik weet wat ik heb en als ze dat niet willen geloven? Tja, dan niet. Das dan heel jammer.

Ook met mijn dyslexie was het zo iets. Ik 'deed mijn best niet', 'ik voerde niks uit' enz enz enz. Terwijl ik mijn best juist wel deed. Heel erg zelfs. Het lukte alleen niet. Nu weet ik waardoor het komt. Das voor mezelf fijn, het ligt dus niet aan dat ik niks doe ed. Plus dat het door anderen (en dan met name school) geaccepteerd wordt ed. Al weten ze het nu niet eens. :D

Ja, ik snap de persoonlijke betekenis inmiddels beter..

Maar waarom zijn die termen voor de maatschappij toch zo belangrijk? Waarom wordt je pas gelooft als het een naam heeft, en wordt er niet op je woord vertrouwd dat er iets mis is?

Dit verklaart veel omtrent je houding hier.

als het bv de naam dyslexie krijgt, dan weten de mensen dat die persoon wel écht zijn best doet, het wel écht probeert, maar dat het gewoon niet lukt om andere redenen.
er zijn meer mensen waar het niet lukt omdat ze niet goed hun best doen dan omdat er iets anders aan de hand is.. dus is het aannemelijker om eerst aan te nemen dat er niks aan de hand is.
(je best doen is een relatief begrip, de een vind na een uurtje proberen dat hij/zij zn best heeft gedaan, de ander pas na 3 uur, dus wanneer kan je zeggen dat iemand niet goed zn best doet?)

Je kunt pas begrijpen wat er met iemand aan de hand is als je over een goede omschrijving beschikt. Daarom zijn die termen zo belangrijk. Er kunnen diverse oorzaken zijn dat er iets mis is, en het gaat er juist om dat het lukt om de exacte oorzaak te vinden. Een term verandert het probleem niet, maar helpt wel om het probleem nauwkeurig te omschrijven zodat er ook een juiste behandelmethode voor kan worden gevonden.

Persoonlijk theorietje:

Jongeren 'hebben altijd last van hormoontjes', ze stellen zich almaar aan. Als ze dan een vaag iets hebben, waar niemand iets mee kan, denkt men al snel dat er om aandacht gezeurt wordt.

Een term is gewoon een soort 'snelkoppeling' om een bepaalde verzameling symptomen en ziektebeeld(en) aan te geven. Wanneer iets een naam heeft, wordt het erkend door de medische wetenschap, is er meer over bekend. Het is gewoon uit oogpunt van efficiëntie dat er termen bestaan.

Moet je op scholen eens rondkijken, ieereen zegt 'ik heb dat en dat', wanneer scholen ed daar op af moeten gaan, dan is er geen beginnen meer aan. Er wordt misbruik van gemaakt, das verrot voor degene die echt iets hebben. Maar van de scholen begrijp ik op zich wel. Tis kan alleen wel heel frustrerend zijn.

Ik geloof dat je weer offtopic gaat, dit doet er in deze topic niet toe. Net als voor iedereen geldt ook voor jou de regel dat je reacties over het onderwerp van de topic moeten gaan. (regel 1 van de netiquetteJe moet je aan het onderwerp van de topic houden, oftewel ontopic blijven.)

Toen ik in het eerste jaar van mijn studie las over ADHD - ik had er daarvoor wel van gehoord, maar wist niet precies wat het was - herkende ik daar heel veel in en dan wil je toch weten of je het hebt, althans op dat moment. Het geeft dan gewoon antwoord op heel veel vragen van 'Waarom ben ik zo?', ik had net een heel moeilijke periode achter de rug en het hielp me om dingen te begrijpen over mezelf. Er verandert inderdaad eigenlijk niks aan je situatie, maar toch kun je dan bepaalde dingen voor jezelf verklaren.

Ik zou het in elk geval nooit als een excuus gebruiken. Ik weet van mezelf dat ik me heel goed kan aanpassen en dat wil ik ook. Ik vertel ook helemaal niet aan veel mensen dat ik ADHD heb, het is ook geen geheim, maar het is niet dat ik er te pas en te onpas over begin te praten of dat ik het aan iedereen die ik kende heb verteld. Als het ter sprake komt vertel ik het wel eens, verder niet.

Ik heb er ook wel een tijdje problemen mee gehad, ik wilde mezelf toen heel erg bewijzen. Ik was strenger voor mezelf dan mensen die geen ADHD hadden, ik vond het stom van mezelf dat ik geen twéé studies kon doen, ik kon (kan) immers heel goed leren, alleen heb ik daar de concentratie niet voor en vind ik het moeilijk te regelen - ik heb ook veel tijd nodig voor mezelf. Achteraf denk ik: ik mag blij zijn dat ik gewoon één studie kan doen op de universiteit, genoeg mensen met ADHD kunnen niet eens het normale onderwijstraject doorlopen, laat staan studeren. Maar toch wilde ik op de een of andere manier iets compenseren of laten zien dat ik niet onder deed voor anderen en daarin draafde ik wel eens door, als ik iets niet goed genoeg deed kon ik verschrikkelijk kwaad zijn op mezelf.

Ik heb ook een tijd gehad waarin ik dacht: had ik het eigenlijk wel zo nodig moeten onderzoeken? Ik heb overigens een officiële diagnose gehad, het onderzoek heeft een paar maanden geduurd, het is niet iets wat je zomaar even te horen krijgt.

Op dit moment doe ik er eigenlijk weinig mee, ik ben er niet zo mee bezig. Ik ben nu op een punt aangekomen waarop ik denk: ik weet van mezelf hoe ik ben en wat ik kan, ik maak er het allerbeste van en er komt eigenlijk heel wat van terecht als ik het zo bekijk, ik ben heel tevreden met mezelf en heel vaak nog best kritisch, maar dat kan geen kwaad.

Ik denk dat weten wat je hebt op een bepaald moment gewoon fijn is omdat er dan dingen op z'n plaats vallen - en voor mensen die er in ernstigere mate last van hebben is het sowieso prettig omdat ze dan een passende behandeling (eventueel met medicatie) kunnen vinden.

Ja dat is zeker wel zo.. Maar soms als het gewoon echt duidelijk is dat er een probleem is alleen het heeft geen naam wordt het nog niet serieus genomen.

Een voorbeeld. 2 meisjes vorig jaar in de examenklas. Beiden psychische problemen. Bij de een had het echter de naam anorexia, maar bij de ander was er geen definitieve diagnose. Degene met anorexia heeft haar eindexamen kunnen doordat zij vanwege die term een verzacht programma kon volgen en er allerlei verzachtende omstandigheden waren voor haar. De ander zit nu bij mij in de klas omdat ze helemaal geen examen heeft kunnen doen want dat kon ze toen niet aan, en de verzachtende dingen konden voor haar niet gelden aangezien het geen term had.

Dat is toch belachelijk? Het was overduidelijk dat er problemen zijn bij dat meisje, alleen was er geen dergelijke diagnose die het probleem echt benoemd en dan kan het ineens niet gelden als probleem?

Ik snap dat het zo vastgelegd moet worden voor de wet omdat er anders misbruik van gemaakt zou worden, maar als het toch zo overduidelijk is, waarom kan het dan niet onder het mom van psychische problemen. Je kan dan daarbij ook wel een doktersverklaring en dergelijke krijgen..

Nou ja, ik vind het af en toe raar hoe er aan termen wordt vastgehouden. (Zo was mn franse lerares ineens poeslief en hield ze superveel rekening met me toen er pfeiffer geconstateerd was, maar als ik zeg dat het persoonlijk even niet goed gaat is dat niet goed genoeg en is ze superbot..)

Ik vind ook dat je met een doktersverklaring net zo goed gebruik moet kunnen maken van allerlei regelingen. Ik heb ook gedacht dat dat over het algemeen kon. Maar kan dat ik dat fout heb.

Nja.. ik weet er niet genoeg van af om precies te weten hoe het zat, heb dit van goede vriendinnen van beide meisjes.. dus wie weet lukte het haar wel niet een doktersverklaring te krijgen, maar ik heb begrepen dat dit verband had met het geen naam kunnen geven aan haar probleem..

mja