Sands of time
 

Winds whisper across the silent dunes,
On the beach, scattering vibrant tunes,
The harmonies of old times heard,
Every breath and every word.

The rune of life in nature's notes,
Subtle music the world's old quotes,
From a child's fancies to a flower's sway,
All of the history is found at this bay.

Melodies sweet, thumbed by seraphim,
from heavens above, hummed by cherubim,
Not all was dulcet - as mortality goes,
In the hills, the sorrow of grief still echoes.

The sun shines down on this sacred place,
Shifting shadows on the sand’s frozen face,
In this bay, reminiscence preserved in dunes,
The sands composing potent memoir tunes.

hoe verzin je het? ik vind het geweldig!

Wat ongelofelijk mooi http://forum.scholieren.com/smile.gif Jqammer dat dat strand zo val zal liggen met een geschiedenis gedomineerd door verdriet http://forum.scholieren.com/frown.gif

De zinnetjes sprongen 1 voor 1 gewoon in mn hoofd en danste naar de goeie volgorde en t resultaat is dus dit http://forum.scholieren.com/smile.gif

Misschien dat de wind het zand ooit doet omkeren...

Of de zee alles verzwelgt en geheel van alle pijn ontdaan op een ongerept wit strand aan een onbevaren oceaan achterlaat....

Ik vond het mooi http://forum.scholieren.com/smile.gif
Jij kan echt dansen op papier http://forum.scholieren.com/smile.gif

Of misschien de pijn achter gelaten worden,en op een nieuw strand begonnen worden,waar niet elke zandkorrel verdriet met zich meedraagt en de wind pijnlijke herrinderingen doet opwaaien. http://forum.scholieren.com/smile.gif

http://forum.scholieren.com/redface.gif...dank je wel http://forum.scholieren.com/smile.gif

Al de incomplete, scherpe, pijnlijke zandkorreltjes zouden ook weer tot een harmonieus geheel aan elkaar gelijmd kunnen worden. De hoopvolle berg vervuld van liefde die nog nimmer is aangeraakt laat staan versleten door teleurstelling http://forum.scholieren.com/wink.gif

Het opbouwen van die berg doet pijn,de door pijn geslepen korrels zand snijden door hart en ziel,tranen zullen de korrels een voor 1 doen wegspoelen waarna de wind een pijnlijke kale vlakte streelt.

Maar onder die vlakte ligt nog steeds de aarde, met een vurig hart vol verandering en mogelijkheden. En zij hoeft maar even echt beroerd te worden om een vulkaan als de behemoth te geworden die een geheel nieuwe wereld doet ontstaan. Een wereld waarin leven mogelijk is?

Een leven met nieuwe kansen,puur zand...vrij van pijn,vrij van verdriet.
Hete lava gevuld met liefde,dromen en hoop..
De weg naar deze lava is heet maar zal ooit belopen moeten worden..

De weg is lang en zwaar, maar ligt zich duidelijk voor mij uit te strekken. Tussen de zwart basalten klinkers gloeit de warme lava, een spoor naar ergens, maar ik zie het einde niet. Ik twijfel, ik durf niet alleen...

Het einde verschuilt zich achter een rookgordijn wat de toekomst filterd van pijn.
OOk houdt het gordijn de mensen tegen,,mensen die bang zijn voor de toekomst.
Voor deze weg sta je niet alleen,meer mensen laten het scherpe zand achter hun om nooit meer terug te keren...pak de hand van de gene naast je,samen zullen jullie de hete lava betreden,samen beginnen jullie aan een leven gezuivert van pijn...nog maar een paar stappen verwijdert.

wow super mooi gedicht... super

senk joe lara http://forum.scholieren.com/smile.gif

Maar blind in de verwarring herken je de schimmen om je heen niet. Je weet, ergens staat iemand die het pad kaarsrecht en van monochromatisch wit zal maken, die de rook tot koele doorzichtige donzen dekens zal doen oplossen, weer water door het snijdende zand zal doen stromen, het zelfs tot een zachte, gladde rivierbedding zal maken, die de sterren uit de hemel haalt en deze als zilveren meeuwen weer vrijlaat, maar ze zijn allemaal eender in het donker....

De moed die je ooit had om naar sommigen toe te lopen leverde je slechts wegrennende dromen op, of een uitgestrekte hand die een dolk van ijs verborg en de hoop zinkt weg, verlaat je blote voeten en kleurt de grond bloedrood... Wormen kronkelen zich er omhoog en gillend ren je weer verder, weg van het pad, weg van de schimmen, zoekend naar een ravijn dat alles kan bevatten..

Aan het ravijn gekomen staar je naar nog verder naar buiten... Staren daar aan de andere kant van het ravijn groene ogen terug? Weerkaatst de donder zijn geluid in een snik en imiteert de bliksem een traan?

Slechts een paar stappen van vertrouwen over een ravijn van wanhoop...

wow....dit is echt zwaar...zow mooi,daar kan ik niet op verder gaan hoor dan verpruts ik het hele stuk http://forum.scholieren.com/frown.gif

Ik win! http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

*saved de hele boel*