Vermomming
 

Schuilt achter haar vermomming
Een tere jonge vrouw
Die altijd maar op zoek is
En zich ontplooien wou

Zij houd niet van haar lichaam
Ze kan haar hoofd niet kwijt
Met al haar vele hersenspinsels
Vol losgebroken krijt

Donker gruis valt uit haar wimpers
En bedekt haar hart met stof
Haar ogen, die staan glazig
Niet glanzig maar heel dof

Ze kan het licht niet vinden
Maar enkel het duister dat haar omhult
Haar leven bestaat uit vechten
En haar hart met haat gevuld

Laat het verleden branden
Zij leeft niet in het heden
Toch is het enkel zij
Die haar toekomst kan bekleden

Mooi !!!

Ze moet blijven vechten

*knuf*

Ik vind hem mooi. Waarom? Hij (Kan een gedicht geen 'zij' zijn?) lijkt heel eerlijk. Nah, ik kom er niet uit, sorry.

haha, volgens mij is een gedicht onzijdig http://forum.scholieren.com/confused.gif Ja, het is inderdaad een eerlijk gedicht, het is ook gewoon de waarheid toch? bedankt voor je reactie! liefs Snow

ja, dat vind ik ook, ze moet zeker blijven vechten. hopelijk ziet ze het zelf ook nog in.

Prachtig!...
mooi!...
duidelijk !...
verwoord!
Herkenbaar

liefs

Mariamne

*bloos*
thanks a lot

*bewondering* ik herken het. echt supermooi verwoord...

Goed zo Maai http://forum.scholieren.com/smile.gif