Littekens
 

Rauw doorklieven ze arm en been
Nu kan ik er niet meer omheen
Gedrukt als met een mokerslag
honend boetend met een lach

Iedere dag weer dat gevecht
wanneer ik mijn lijf opnieuw beslecht
Vervloekend, tierend, razend, starend
Radeloos vol zorgen barend

Stilleven op mijn been en arm
geen bloeddruppels meer dik en warm
Mogen over mijn lichaam lopen
Het was voor het laatst
dat zij op de grond dropen

Vonden het licht om opnieuw te helen
jawel, het kan me heel veel schelen
Ik zal stoppen, ja het moet
Want nee, het doet me zelden goed.

Deze maakt me aant huilen...het is zo verdomd herkenbaar dat het pijn doet http://forum.scholieren.com/frown.gif
Ik vindt het een goed gedicht,het loopt lekker brengt de boodschap over...

bedankt dat je dit zegt.... het kost me ongelofelijk veel moeite dit hier neer te zetten. ik kan het voor mezelf moeilijk accepteren, maar nu moet het gewoon....

Tis een http://forum.scholieren.com/frown.gifgevoel... Mooi verwoord dat wel...

(wrom niet op msn?)

Ik denk dat dit soort dingen voor iedereen heel moeilijk zijn te accepteren,ik heb het tot voor kort altijd ontkend..en begin het nu ook pas te accepteren.

Mooi verwoord...

Sterkte met het gevecht...

Ik steun je, ook al kan het nu even alleen op afstand... Maar in gedachten ben ik bij je!

Liefs,
Caroline

Je hebt het heel mooi onder woorden gebracht. Ik zit hier gewoon met tranen in mijn ogen...
Ik zou best commentaar over het gedicht willen geven, maar ik kan zo snel niets vinden.
Liefs

wow, keimooie poem!!! echt heel sterk en met superveel gevoel
veel sterkte met de rest van je reis.
ciao