wanhoop
 

starend naar datgene dat niet bereikt kan worden
reik ik je de hand
met een verwrongen gezicht
en een uitroep van pijn
je neemt ze
maar je knelt ze zo hard dat ik met een schreeuw moet loslaten
je kust ze
maar je bijt tot je bloed voelt
ik
ik lig, verloren, op de koude tegels van de vloer
mijn kleren, doordrenkt met tranen
en ik reik je mijn hand
altijd opnieuw


[Dit bericht is aangepast door zozze (31-03-2002).]

auw... Dit doet gewoon pijn om te lezen. Alleen jammer dat het gedicht niet echt naar voren komt.