Mijn eerste gedicht
 

In een hoekje van de kamer, staat een meisje en ze lacht
ze lacht naar de mensen, mij vind ze irritant
Misschien heeft ze gelijk, heb ik haar glimlach niet verdiend
Zij beschouwd mij niet, maar ik haar wel als mijn beste vriend

Kil zijn de nachten
Donker zijn de dagen
Pijn doet de gedachte
dat ik faalde, niet kon doen wat zij verwachtte

Ik ben zoals ik ben, niet zoals ik was
een schim van mezelf, aangepast
Gedreven in het nauw, de wanhoop nabij
zoek ik een excuus, om bij jou te mogen zijn

Jij die mij liever ziet gaan als komen
en wanneer ik wegga, mij niet missen zal
Jij die mij de vreugde brengt, mij telkens weer de harde waarheid schenkt
Jij die blijft streven naar je dromen, en deze verwezenlijken zal
Jij die mij niet wil kennen, en mijn naam als Satan spelt
Jij die mij het liefst negeerde, en ik die huil wanneer jij ongelukkig bent

Aardig. Misschien heenpasen, voor de lol?

Mooi hoor.

Al is het gegeven ietwat eentonig. Het hoofddoel van de tekst had in heel wat minder zinnen duidelijk gemaakt kunnen worden.
Verder wel een goeie rijm enzo.

net wat je zegt.. wat eentonig.. valt me nu pas op eerlijk gezegd... thanx