KID kind, hoe denk jij erover?
 

Mja, k heb vandaag gehoord dat mijn buurvrouw dus een spermadonor heeft gebruikt om zwanger te worden.
Ze kon geen kinderen krijgen, haar man was onvruchtbaar.
Ze hebben er over gedacht om een kind te adopteren, maar doordat dat vaak ontzettend lang duurt, wilde ze dus een donor vader.
Ik heb daar over nagedacht, en vind het eigenliijk wel een beetje, mja, raar. Ik bedoel, als het van jongs af aan verteld word (niet op je 14e erachter komen oid), lijkt het me toch wel een raar gevoel.. En nog erger lijkt t me om er laat achter te komen.. Krijg je dan geen drang om je vader te zoeken oid?
En ja, je biologische vader, je weet niet wie hij is, lijkt me knap vervelend eigenlijk.
Mja, wat denk jij erover? En heeft iemand hier ervaring mee?

Als ik op dit moment ( dus hoe ik er op dit moment over denk, want dat kan morgen weer anders zijn )...erover nadenk, vind ik het eigenlijk knap egoistisch, leuk voor de moeder hoor die graag een kind wil hebben en de drang ertoe heeft, maar idd dat kind zelf dan?!...
Een kind heeft liefde nodig ja dat weten we allemaal wel, maar als het kind te horen krijgt dat hij geboren is uit een bakje sperma:eek:...

Naja, ik zou me er niet lekker over voelen als ik het zelf voorstel...

Ik denk dat als ik zelf zo'n kind zou zijn dat ik liever niet zou weten dat m'n vader niet mijn ECHTE vader was...

Ja, dat dacht ik eerst ook, maar als je t nou bekijkt voor die ouders..
Stel dat je al heel lang een kind wil, en t lukt niet omdat je man onvruchtbaar is, en je wilt niet adopteren, omdat het zolang duurt.(ja je kan een probleemkind binnen n jaar in huis nemen, I know, maar tis niet voor eeuwig)
Dan ga je dus info vragen etc, kom je tot de conclusie dat je wel een spermadonor kan gebruiken..
Ik bedoel, die moeder zal toch ook verdriet hebben dat ze geen lkind kan krijgen??
Maar ik ben het ook weer eens met wat jij zei :S

Eigenlijk is het gewoon een te moeilijke zaak, ik bedoel, de ouders zijn zielig omdat ze geen kinderen kunnen krijgen en het kind is zielig omdat deze niet weet uit welk potje het komt...

Hoe je het ook draait of keert, er zal dan altijd wel een zielig persoontje overblijven...

Ach ik weet wel wie mijn vader is.... ( die man die me dagelijks achter de computer wegschreeud)

Soms ook knap vervelend :rolleyes:

'k weet niet...wanneer je ouders daar voor kiezen ben je iig erg gewenst, want zo iets doe je niet zo maar... Ik weet niet hoe ik er zelf op zou reageren als het bij mij het geval was, ik weet ook niet wat ik zelf zou doen als ik in die situatie zou komen. Een kind adopteren of een kind van een sperma donor, bij de tweede mogelijkheid is het toch iig voor een deel van de ouders. Ik denk dat het ook voor de vader erg moeilijk is, het is wel het kind van zijn vrouw, maar biologisch niet van hem...

Een tijdje terug was er een vrouw op tv, die wist dat ze nooit zelf kinderen zou krijgen. Ze wilde errug graag kinderen, maar zij moest dan wel de moeder zijn en haar man/vriend de vader. Adopteren was absoluut geen optie... en een donor oid ook niet..

Mijn vriend en ik hebben daar een tijdje over gepraat.. Wat zouden wij doen als bleek dat een van ons geen kinderen kon 'verwekken'? Het leek ons zoo egoïstisch om te zeggen dat het alleen een kind mocht zijn dat uit ons zou zijn ontstaan.. mensen die bij voorbaar de keuze maken alleen een kind uit zichzelf te willen vind ik.. tja.. egoïstisch...
Maar wanneer iemand gebruik maakt van een donor, ligt dat anders. Dan wíl je kennelijk een kind, of het nu van jullie beide biologisch is of niet... Daarnaast vind ik het verhaal hierboven nóg... minder egoïstisch omdat adoptie op zich een keuze was, als het niet zo lang zou duren.

Zelf lijkt het me niet vervelend mijn biologische vader niet te kennen, wanneer blijkt dat mijn vader niet mijn biologische vader is... Hij heeft mij op gevoed en ik ben zijn keuze, dat maakt dat ik nog meer van hem zou houden omdat hij mij heeft geaccepteerd als zíjn kind. Je hoeft geen biologisch band met iemand te hebben om van hem of haar te houden als van een vader/moeder/broer/zus...

Overigens zijn mijn vriend en ik erg vóór adoptie. Er zijn zoveel kinderen die geen ouders hebben en vrijwel gedoemd zijn te leven in een weeshuis... Om dan zelf nog kinderen te krijgen, dát vind ik egoïstisch... maar dat is heel relatief natuurlijk...
We hebben bedacht dat we een kind van 'onszelf willen' en een kindje adopteren...

Klinkt misn stom, maar ik vraag me eigenlijk af hoeveel het uitmaakt wie je biologische vader is.. Ik bedoel, je kent diegene niet, je word er niet door opgevoed, krijgt er geen liefde van oid.
Ik snap ook wel dat iedereen vroeg of laat zn 'roots' wil weten, maar als je er geen band mee hebt..


Hm, denk je? De ouders hebben een kind, het kind is 100% gewenst, anders doe je t niet..
Ja, de vader zal er toch wel een raar gevoel over hebben.. En het kind denk ik ook wel..
:\ hm..

Wrm was het dan geen optie? Door haar geloof oid?

Mooie gedachte :)

Ik vind het niet egoïstisch om kinderen van jezelf te willen. Je kunt wel heel erg voor adoptie zijn - ik vind adoptie zelf ook een goede zaak (maar ik weet nog niet of ik ook wil adopteren of zelf een kind op de wereld wil zetten) - maar het moet wel een bewuste keuze zijn en blijven. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat er mensen zijn die niet voor adoptie kiezen en zelf een kind of meer kinderen op de wereld zetten. Ik vind het een beetje kort door de bocht om die keuze te veroordelen tot egoïsme, als ik heel eerlijk ben.

Ik vind sowieso dat je niet zo snel over de gevoelens en wensen van andere mensen moet oordelen. Het is heel erg gemakkelijk om een ander egoïstisch te noemen. Als je zelf zo voor adoptie bent, niemand houdt je dan tegen om daaraan te beginnen, maar laat andere mensen hun keuzes maken. Adoptie mag nooit iets worden dat opgedrongen wordt (en het hele idee van: je bent egoïstisch als je anders kiest, vind ik ook een lichte mate van opdringen).