*zucht* ben ik 'verslaafd'???
 

dag mensjes,

nja, ik automutileer nu al ongeveer een jaar en 3 maanden... ik doe het best wel veel, vooral de laatse tijd weer...
ik heb periodes gehad,d at ik het een week of langer niet deed, maar die zijn nu wel helemaal over... de laatste weken doe ik het weer elke dag... toch vind ik het raar, omdat ik er het voorbije jaar eigenlijk redenen voor had, en nu dus niet meer.... het is meer een soort verplichting die ik mezelf opleg... ik MOET het gewoon doen van mezlf, als ik het niet doe is het gewoon slecht... versta je?!
nu, ik ben daar met een leerkracht over gaan praten (wat ik het voorbije jaar trouwens meer gedaan heb) en euh, zij raadde me aan toch eens na te denken over het voorstel om naar de GGZ (geestelijke gezondheidszorg) te gaan... nu, zonder er zelf over na te denken weet ik toch dat ik NIET ga... ik wil er niet naartoe... nu, die leerkrachte zei ook dat de meeste mensen er wel vanaf komen als ze nog maar een paar maand automutileren en zelf er ook vanaf willen, maar dat mensen die het na een jaar nog steeds doen zich eigenlijk serieus zorgen moetn beginnen maken. volgens haar ben ik dus eigenlijk verslaafd aan het snijden. het is wel zo, dat ik er niet meer echt mee wil stoppen... ik ben er eigenlijkv an beginnen houden en wil het niet meer kwijt... zelf de littekens (al heb ik die eigenlijk niet echt veel, omat ze bij mij steeds redelijk rap verdwijnen) begin ik mooi te vinden...
wat moet ik nu doen?? ben ik nu verslaafd of niet??

Ik denk dat het toch verstandig is om hulp te zoeken, ook al zie je daar misschien tegen op. Je beschouwt het snijden als een verplichting, maar dat is het niet. Dat het volgens jou zou moeten omdat het slecht zou zijn als je het niet zou doen is iets wat je jezelf waarschijnlijk hebt aangepraat. Het is in feite een excuus om toch te kunnen snijden terwijl het niet goed voor je is omdat je jezelf daarmee verminkt, niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch. Het heeft inderdaad iets weg van een verslaving en dat is niet goed.
Je schreef dat je het afgelopen jaar wel redenen had om jezelf te snijden, maar nu niet meer, een reden te meer om er, met hulp van anderen, alsnog mee te stoppen. Wat waren voor jou de redenen om te beginnen met snijden als ik vragen mag?

Ik wil je niet de grond in boren.. maar ehm..

Als je eenmaal eraan begint dan kom je er niet zo makkelijk meer af. Ik doe het dus ongeveer 1.5 jaar.
En woensdag kwam mijn moeder erachter :(

Really fucked up. Ik ga er verder niks over zeggen, maar pleazz... probeer het niet zo ver te laten komen. Want als je ouders erachter voel je je nog slechter.

Een reden om er ooit mee te beginnen hab ik niet, tenzij je het uitproberen omdat andere mensen het deden als een reden kunt zien... het is eigenlijk erger beginnen worden, toen mijn vriendje het uitmaakte... toen is het eigenlijk pas 'goed' begonnen, het is véél erger geworden daarna... de redenen bleven in het begin dan ook hetzelfde: als ik me slecht voelde, als ik ruzie had etc. daarna zijn die redenen ook gaan evulueren, omdat ik gelukkig was... ik vond van mezelf dat ik niet super gelukkig mocht zijn, beetje gelukkig kon, maar er moest altijd iets zijn waardoor ik me slecht voelde... dus uiteindelijk was alles gewoon goed om te snijden, gelukkig of niet,....

mijn ouders weten het ondertussen al... het kon wel niet anders, aangezien ik nooit meer ging zwemmen en probeerde zo weinig mogelijk te turnen... dat mijn ouders het weten heeft me inderdaad een klote gevoel, maar goed, gelukkig praten we er nooit over (al willen mijn ouders dat waarschijnlijk wel)

Ik denk dat je wel verslaafd bent, net als ik. Je houdt ervan, in elk opzicht. Maar wat wil je ertegen doen dan?

Als je echt wil stoppen dan moet je het langzaam afbouwen of zo. Mijn moeder heeft me laten beloven dat ik het niet meer zou doen, maar dat lukt dus echt niet. Vannacht nog gedaan.

Misschien is er iemand met hetzelfde probleem in jou buurt? Een vriend of vriendin? Dat biedt toch wel veel steun, en als jullie elkaar helpen kunnen jullie misschien ook samen stoppen.

Please take care :)

Snijden omdat andere mensen het ook doen en het daarom zelf uitproberen is inderdaad een reden, maar wel een hele slechte. Ik denk dat je van het idee af moet dat er altijd iets moet zijn waardoor je je slecht voelt omdat je daardoor juist als het ware een excuus probeert te vinden om te snijden, en het is juist de bedoeling om er van af te komen. Ik denk dat het op zich wel goed is om er met anderen (ook met je ouders) over te praten, ook al zie jij dat misschien niet zitten. De eerste stap op weg naar de oplossing van een probleem is door er met anderen over te praten en zo een oplossing te vinden. Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken op mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

'k las laatst een topic waarin iemand beschreef dat het wel zou helpen als je je eigen zou belonen adat je het een bepaalde tijd niet doet. Bijvoorbeeld nieuwe/leuke kleding, een cd die je graag wilt hebben, etc.
Misschien kun je dat eens proberen om er van af te komen.

"Als ik 3 weken niet snijd, dan koop ik die hele mooi broek die ik heb zien hangen."

Je schrijft zelf dat je er nu eigenlijk geen reden meer voor hebt. Eigenlijk kun je nu dus een eenvoudige balans maken, waarin je de voordelen en nadelen van het snijden opschrijft.

Aangezien je snijdt om het snijden zelf, heeft het - behalve een kortstondig goed gevoel - geen voordelen, maar enkel nadelen (littekens, gedoe met GGZ, etc).

Wat je het beste kunt doen, net zoals een roker die wil stoppen, is gewoon morgen ermee ophouden. Niet proberen af te bouwen en ook niet proberen jezelf voor de gek te houden met allerlei trucjes (zoals dat ene wat Moenbase geeft). Dat heeft allemaal geen zin, omdat je je alleen maar rotter voelt als het niet lukt op dat moment. Dan wordt van een beloning snel een straf. Niet doen dus.

Gewoon zeggen "nu stop ik!" en het volhouden. Wees hard voor jezelf en je zult erachter komen dat het je zelfvertrouwen geeft.

Helaas... zo makkelijk werkt dat niet :rolleyes:

Dat klopt...helaas... maar toch kun je er vanaf komen denk ik hoor... maar je moet het echt WILLEN en daar ligt het probleem...

Ik had precies hetzelfde probleem..ik wou er eigenlijk helemaal niet vanaf en daarom kon iedereen zeggen wat ie wou (lees: mn vriend , want die is de enige die het weet) maar bleef ik er ook mee doorgaan (het was idd een soort verslaving..)

Bij mij heeft er echt een uitbarsting moeten plaatsvinden om me te laten stoppen met snijden. Op een gegeven moment betrpate mn vriend me met een mes in mn hand en een snee op mn been...en laat ik het zo zeggen...dat was niet gezellig (hij wist wel dat ik het deed, maar had t me nooit zien doen)

we hebben heeel lang gepraat en op een gegeven moment zei hij: wat zou jij voelen als je MIJ zo zou zien?? En toen begon er bij mij iets te dagen dat ik niet voor eeuwig in de slachtofferrol kon blijven zitten omdat ik niet de enige was die pijn had...

Okeej..een lang verhaal met een korte conclusie...zoals met elke verslaving is het mogelijk om er vanaf te komen...als je genoeg motivatie hebt...zal niet zeggen dat het dan makkelijk is....

* take care*

snijden/krassen wordt als je het vaker dan 1 á 2 keer gedaan hebt vanzelf een verslaving...

zelf zou ik er ook graag vanaf willen, maar aan de andere kant ook weer niet... Het snijden is als een vriend/vriendin voor me geworden (nou mjah, eigenlijk het mes dan, maar ok)...

Samen met mn vriend probeer ik nu er mee te stoppen, maar het gaat denk ik echt alleen met vallen en opstaan. En net als met bijv. roken of alcohol blijft de verleiding toch erg groot om het te doen, en gaat het naar mijn mening, als je er geen goeie hulp bij hebt, heel snel weer mis.

Ik heb een tijd lang hulp gehad, maar kon er op een gegeven moment niet meer tegen omdat ik helemaal gek werd daar. Maar wellicht dat het jou wel helpt.
Alleen zal het je in iedergeval nooit lukken ben ik bang...

xje

Laura

ik heb zelf gesneden, euhm... anderhalf jaar ofzow *weet niej meer :confused: * Ik was er wel verslaafd aan, sneed soms gewoon omdat ik ut moest van mezelf. Geen straf of zo, maar gewoon. soms zelf als bedankje...
Maar op een moment heb ik tegen mezelf gezegt: 'ik kap ermee!' en ben toen minder gaan snijden. in 1 dag gestopt, en dan net zo lang als ik vol kon houden *eerste keer was 1 weekje*
na een tijdje werd ut steeds minder en nu snij ik niet meer. En nu ben ik daar heel erg blij mee. Ik zag eerst geen reden om te stoppen, net als jij... maar ik deed het voor mezelf, ik wou me niet meer schuldig voelen als ik had gesneden, de littekens verbergen.
Ik geloof dat je alleen kan stoppen als je dat zelf wil en gewoon steeds proberen als je t weer eens hebt gedaan.

Ik denk dat ut voor jou wel slim is als je hulp zoekt... ik herken best veel in je verhaal.

succes,
Blackdolfin

bedankt allemaal voor jullie reacties!!

zelf probeer ik ook wel een beetje te zien hoe het met me gaat, alleen is dat niet zo makkelijk...

ik doe het inderdaad ook soms als 'bedankje' aan mezelf... erg frustrerend eigenlijk, maar goed...
ook is het niet zo dat ik de snijwonden nog verberg en eigenlijk vind ik de littekens die ik er aan overhoud ook mooi... sommige mensen denken nu (omdat ik het niet verberg dus) dat ik het doe om aandacht te trekken... dat is dus niet zo... ik verberg ze alleen niet meer, omdat ik mezelf eindelijk een beetje ben gaan aanvaarden en dat ik ook gewoon mezelf wil zijn, net als iedereen anders... soms vraag ik me af, waarom ik dat niet mag/kan zijn...

:S zie et niet meer zitten... school wordt ook weer een flop zoals het nu gaat :'(

Ik ben zo bang dat mijn ouders erachter komen he, echt erg. Wat moet ik dan doen, kan iemand mij helpen want ik weet het echt niet. Ze wouden me al naar een psychiater sturen omdat ik te negatief over mezelf dacht, maar als ze dit te weten komen ben ik volgens mij echt dik de pineut.

Maybe is zo'n psy wel goed voor je?
Toen mijn ouders erachter kwamen stonden ze erop dat ik hulp ging zoeken, wat ik dus owk heb gedaan.
Maar ut moet voornamelijk uit jezelf komen om te stoppen enzow...

Blackdolfin

Wat er zo "leuk" is aan snijden is het volgende, door de lichamelijke pijn voel je je geestelijke pijn niet meer. En het heeft, in iedergeval had het op mij, een bepaald rustgevende effect als je het bloed ziet stromen.

Kijk het probleem van stoppen met snijden is dat jet een uitweg voor je problemen kan zijn, ja een foute uitweg dat klopt maar toch. En het klopt ook dat gewoon moet stoppen, maar eerst moet je beseffen dat je het niet meer zo wilt . . . en niet van ik ga er maar mee stoppen, terwijl je er toch niet 100% achter staat.

Jup. Dat klopt. (y)

Klopt helemaal . . . maar ja het oplossen van die problemen gaat meestal niet zomaar . . . en ja dan zoek je naar euhm andere uitwegen

nou hier dan mijn verhaal:

2 jaar geleden sneed ik voor het eerst.Het voelde goed aan, eindelijk had ik een manier gevonden om mezelf te straffen.Ik vond dat ik niets waard was.Ik kon mezelf niet aanvaarden, kon nooit iets goed vinden van mezelf, voelde me dik en lelijk.Door te snijden kon ik die geeselijke druk dat ik mezelf oplegde, even verlichten.Eventjes voelde ik goed, ik had de macht over iets.Dit goede gevoel duurde niet lang en al gauw voelde ik me nog erger dan eerst.Ik voelde dat het niet normaal was wat ik deed, probeerde het zoveel mogelijk te verbergen.Toch kwam het uit.
Er volgde een erg donkere periode.Ik denk dat er niemand goed wist wat ze met me aan moesten, en mn ouders al helemaal niet.
Toen kwam ik er op de een of andere manier uit.ik leerde, beetje bij beetje, meer van mezelf houden.Nu kan ik terug in de spiegel kijken en daar ben ik trots op.
Alleen, het snijden in niet opgehouden.Zeker, nu veel minder dan vroeger, maar toch blijf ik het doen.Het voelt nog altijd aan als een soort verluchting.
Ik doe het maar af en toe meer, vooral als er iets niet goed gaat in mn leven.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen is: snijden is wel degelijk een verslaving.En je raakt et echt niet gemakkelijk van af.ik doe het nu al heel lang, en er zijn periodes geweest dat ik het een paar maanden bijna niet deed, en dacht dat het echt helemaal gedaan was, om vervolgens weer een mes te pakken, en dan begin je van vooraf aan.
Vroeger hield het me echt bezig, ik vond mezelf abnormaal, anders.Nu heb ik het meer aanvaard, het is een deel van mezelf geworden.Wat nog altijd niet wil zeggen dat ik er niet mee zit.Ik moet het stoppen, het is gewoon niet goed voor me, maar moest ik maar weten hoe??

]

Ik had echt een dikke joint gerookt zondag avond met veel tabak er in volgende avond had ik gelijk zin in een nog een joint heb een week lang volgehouden niks te roken door tegen me zelf te zeggen "JIJ BENT STERKER" en nu kan ik lekker zo onregelmatig joints roken als ik wil :)

Kwestie van karaktersterkte, hoe sterk is jou karakter?

Ik denk dat je verslaafd bent... Je bent t gewend, het is niet meer vreemd om jezelf te snijden. Je MOET stoppen... Het kan ook een x helemaal fout gaan... Ga praten, zoek ajb hulp... Dit kun jij niet alleen en dat verwacht ook helemaal niemand van je. Ga praten, als je wilt kun je me mail oid. Liefs, Heleen.

Ga eens wat positiever doen allemaal! Jullie praten elkaar de problemen in! Als je snijdt en je gaat er gigantisch gedetailleerd over praten zet je andere mensen er toe aan... dat gebeurde bij mij namelijk ook. Jullie kunne beter via msn mensen vertellen over je probleem.
Mjah ik ben ervan af en ik blijf er nu vanaf. k Wil niet mezelf eeuwig kapot blijven maken en mijn vrienden erin meeslepen. Ik wil aan de toekomst deken en niet in het verleden blijven hangen.
t Is tuurlijk weleens moeilijk om niet weer opnieuw te beginnen.. maar k WIL het echt niet meer! k Wil weer dat vrolijke onschuldige meisje van vroeger zijn en k ga mijn uiterste best doen om die terug te vinden!

Met mij is het precies hetzelfde..
Ik snij ook
Ik doe het sinds bijna een jaar of zo, hoe het precies is begonnen is een beetje vaag, maar ik weet wel dat het voor mij goed voelde.. Toen ik dreigde te blijven zitten (voor mij was het al duidelijk dat ik niet over zou gaan) is het erger en erger geworden totdat ik op een gegeven moment na een schoolfeest in tranen ben uitgebarsten omdat ik me zo ontzettend rot voelde over vanalles, die avond heb ik het ook tegen een vriendin van me verteld. Dat luchtte erg op.
De volgende dag ben ik naar school gegaan voor de jaarafsluiting, ik wachtte op een lerares die ik erg vertrouw en waarmee ik al vaker over problemen gesproken had. (Ik heb een tijd lang ernstige slaapproblemen gehad) Na een lang verhaal en veel aarzelen heb ik het haar toch verteld, ze reageerde heel rustig en ik was ook erg opgelucht dat ik het verteld had.
Uiteindelijk ben ik toch over gegaan, naderhand heb ik haar nog een aantal keer gesproken, over het snijden en over dingen die me dwars zaten. Ik ben rond die tijd ook een dagboek gestart. Gewoon een groot schrift waarin ik schreef wat ik voelde, het waren erg persoonlijke dingen, niet voor anderen bestemd, ik denk dat als iemand dat zou lezen dat die zou denken dat ik gek ben of zo.. het liep niet zoals ik dacht...
Ik heb de hele zomervakantie niet gesneden en gekrast en dat vond ik toch wel een grote overwinning voor mezelf, de littekens die ik al had waren wel zichtbaar en vooral omdat ik naar Zuid-Frankrijk op vakantie ging waar het nogal zonnig is (korte mouwen, bikini, ouders) had ik geen zin om op vakantie te gaan. Uiteindelijk viel alles reuze mee. Ik heb na de vakantie ene aantal leuke festivals en concerten bezocht en mijn jaar kon weer vrolijk beginnen! Ik had tegen mijn lerares verteld dat ik besloten had niet meer te snijden, ik was mijn littekens zat, ik wilde niet dat iedereen ze zag.
Laatst echter ben ik erachter gekomen dat mijn zusje (13 jaar) mijn dagboek heeft gelezen. Ik weet dat ze het weet. Ik durf er met haar alleen niet over te praten.. Ook dat heb ik weer tegen de lerares verteld. Een week of 2 geleden of zo, ben ik weer begonnen.. Het was zo mooi...

Mijn slaapproblemen zijn weer terug, ik zit geheel in de stress voor mijn repetitie-week volgende week.. En ik snij weer bijna dagelijks. Ik heb mijn lerares maar weer verteld dat ik graag even met haar wilde praten..
Zover ben ik nu..

Tot nu toe heeft ze me nooit aangeraden een psychiater of andere hulp te zoeken, dat wil ik ook niet. Mijn ouders weten nog steeds van niets, of tenminste ik heb het ze nooit verteld, wat ze zelf gezien hebben weet ik niet.

Euhm ok hoe begin ik . . . weet nie eens of je op comment zit te wachten maar goed . . .
Et is echt goed dat je iemand hebt, je lerares, waarmee je kunt en durft te praten. Ik denk dat het normaal is dat je een terug val hebt . . . in iedergeval ik heb het ook gehad. Dus niet echt iets waar je je druk om hoeft te maken, en nu al helemaal niet nu het winter wordt. ( wees dus niet bang dat je nu al verslaafd bent, dat bedoel ik er eigenlijk mee )
En tja . . . je zusje . . . zolang ze het voor zichzelf houdt, en ik neem aan dat ze dat wel doet, want ook al lijke zusjes een ramp, ze zijn toch wel lief dan is het toch nog te overzien, of niet ? ( niet dat het niet klote is )

In ieder geval heeeeel veel sterkte er mee . . . en et komt ooit allemaal goed, echt waar. Het lijkt misschien nu achterlijk, maar werkelijk vroeg of laat komt het allemaal weer met zijn pootjes op grond

Hmmm dit is volgens mij nie echt samenhangend en duidelijk, solly

Je zult het zelf waarschijnlijk nog niet inzien, maar het is het beste wat je kan overkomen als je ouders er achter komen. Eindelijk iemand die ziet dat JIJ hulp nodig hebt, dat je er alleen niet uitkomt is niet het einde van de wereld, laat het dan ook niet zover komen....neem dit advies van je ouders dan ook gewoon aan, want dit zijn de beste woorden die je nu kan horen! het feit dat je banger bent dat je ouders er achter komen dan wat er met JOU kan gebeuren zegt al weer genoeg. (ik probeer nu niet het ergste scenario voor me te halen, maar jezlf geestelijk kwellen is 1 vd ergste dingen die je kan overkomen)

je MOET inzien dat dit niet 'goed' is voor je. inplaats je je zo druk te maken om je ouders......!!! als je even op je gemakje alle reacties op dit forum leest zul je je dat langzaam maar cker realiseren. ER IS WAT AAN TE DOEN ALS JE DAT ZELF WILT

BEN BLIJ DAT ER IEMAND IS DIE EEN ANDER ER UIT PROBEERT TE HALEN. ECHT GOED VAN JE....EN ZO BLIJVEN VASTHOUDEN!!!

probeer je niet teveel te focusen op het verleden, zoals het vroeger was, zal het nooit meer zijn. maar als je doorgaat zoals nu dan ga je een hele leuke, frisse toekomst tegemoet! succes...

[QUOTE]~*Mad^Athlete*~ schreef:
[B]Euhm ok hoe begin ik . . . weet nie eens of je op comment zit te wachten maar goed . . .
Et is echt goed dat je iemand hebt, je lerares, waarmee je kunt en durft te praten. Ik denk dat het normaal is dat je een terug val hebt . . . in iedergeval ik heb het ook gehad. Dus niet echt iets waar je je druk om hoeft te maken, en nu al helemaal niet nu het winter wordt. ( wees dus niet bang dat je nu al verslaafd bent, dat bedoel ik er eigenlijk mee )
En tja . . . je zusje . . . zolang ze het voor zichzelf houdt, en ik neem aan dat ze dat wel doet, want ook al lijke zusjes een ramp, ze zijn toch wel lief dan is het toch nog te overzien, of niet ? ( niet dat het niet klote is )

In ieder geval heeeeel veel sterkte er mee . . . en et komt ooit allemaal goed, echt waar. Het lijkt misschien nu achterlijk, maar werkelijk vroeg of laat komt het allemaal weer met zijn pootjes op grond


@ Mad^Athlete

hardstikke bedankt voor je reactie!