infinite saddness...
 

bevangen door kleine momentjes van gelukzaligheid
wat is zaligmakend, innnerlijke strijd?
tamelijk, stamelend, al hamerend op het feit...
dat dit gewoon simpelweg niet kan....

zoals men uren kan staren in vergetelheid
vlagen van schuld of onschuld die toch niemand begrijpt
mijmerend, weifelend, als tijdelijk onbevrijd
zou het niet kunnen dan?

"red me van de verdinkingsdood, de lucht is zwart"
melancholiek, enigszins verheerlijkt, begroet het met een lach
relativerend, gekscherend, al schreeuwend:
"dit kan niet!!!!!"


klankrijm kicks ass!

know the feeling...