Een opmerking die macht over me heeft.... Ben ik nou gestoord?? (n)
 

Damn...

Een tijd trug maakte iemand de volgende opmerking tegen me:

"Als jij zo graag je polsen door wil snijden, dan doe je dat toch?!?!?!"

Het is die avond ook fout gegaan, maar glukkig (of niet.. kweet niet) kwamen toen ik besig was mn ouders binnen.... en ist nie glukt...

Maar die opmerking staat in mijn geheugen gehamerd.. en altijd als t kut gaat hoor ik die stem van die jongen weer die opmerking maken, en lijkt t wel een bevel, en ga k weer krassen.... tis echt net alsof die opmerking/stem macht over me heeft............

K ben zo bang dat het een keer echt fout gaat... damned...

Komt wel vaker voor geloof ik... iets waar je het bangst voor bent, daar denk je dan steeds aan en dan zeg je tegen jezelf: "denk daar nou niet aan", maar dan denk je er wel aan... best wel vaag maar heb ik ook wel es gehad.

mjah, maar bij mij gaan mn gedachten helemaal doorschieten naar het zwaar depressieve, waardoor ik mezelf ineens weer helemaal de put ingedacht heb (om t zo maar ff te noemen), en k geen andere uitweg meer lijk te zien dan mezelf van kant te maken.... => creepy

Ik weet niet of het ook voor jou geld, maar als iemand dat soort dingen tegen mij zegt dan blijft dat hangen omdat dat het meest logische voor mij is. Het klinkt logischer dan wanneer iemand tegen mij zegt "je bent te goed om je polsen door te snijden... doe eens vrolijk" ofzo. Ik heb een niet al te geweldig zelfbeeld om het maar een beetje genuanceerd te brengen en dus luister ik veel makkelijker naar menseb die mijn gevoel bevestigen.
Het is dus voor mij ook heel brlangrijk dat er veel mensen mij vertellen dat ik wel leuk en aardig ben en niet hoe leuk en aardig anderen zijn of hoe stom en slecht ik ben, dat laatste is namelijk wat in mijn geheugen blijft hangen. Nogmaals ik weet niet of dit bij jou hetzelfde is, maar k hoop dat je er iets mee kunt.

*succes*

Nou, bij mij kwam het er op neer dat diegene op dat moment een van de twee mensen was die ik als vriend beschouwde. En het kwam dus mega hard aan toen hij me liet vallen, en omdat hij het zei, en niet iemand anders, kon ik bijna niet geloven dat hij geen gelijk zou hebben.... *zuchiej*

Kuzzje

Lau.

Hai meis,

je zei dat het om een vriend van je ging,
mss bedoelde hij het helemaal niet zo,
maar juist omdat hij om je geeft wist ie misschien helemaal niet wat te zeggen,
werd ie bang, bang je kwijt te raken.
En zoals Miekmuis zei, de negatieve gedachtes/opmerkingen blijven hangen, het positieve niet.
Het kost echt ontzettend veel energie om iemand te blijven zeggen dat hij/zij het waard is enz enz..
Terwijl je weet, als je realistisch nadenkt, dat die opmerkingen helemaal niet aankomen, en dat als iemand zelfmoord wil plegen hij/zij het dan toch wel doet.
Wat als die gedachte hem eens te veel werd,
en hij die opmerking per ongeluk plaatste..
Kijk, begrijp me niet verkeerd hoor, ik wil het niet goed praten..
maar bekijk het ens van zijn kant, ga naar hem toe en vraag hem waarom ie dat zei. En dan niet een oppervlakkig antw van hem krijgen, maar laat m erover nadenken.. en erop trug komen.

En daarnaast, die opmerking van die jongen zit in je hoofd vast..
T lijkt wel alsof je die opmerking wil gaan gebruiken als vrijbriefje 'Ach, hij zei het, dus het mag... waarom zou ik het niet doen'
De verantwoordelijkheid afschuiven.
Niet bij jezelf houden, maar bij die jongen leggen. Want hij heeft die opmerking gemaakt, niet jij!
Maar aan het eind.. is en blijft zelfmoord je eigen keuze..

Waarom zei hij het dan? Ik bedoel hadden jullie ruzie ofzo? t Is inderdaad vreselijk om zoiets van een vriend te moeten horen. Misschien moet je eens met hem gaan praten en hem vertellen hoe die opmerking jou geraakt heeft?
Sterkte!

*knuvvol*

Hij zei het omdat hij even geen tijd had op dat moment, stom arrogant figuur ist gwoon gworden... :mad:

mjah, en k kan t nie echt aan om er met hem over te praten.... en mn vriend heeft het liever ook niet, want hij is bang, dat als die jongen weer irrie tegen mij gaat doen, hij (mn vriend) door het lint gaat...

*knuffol*

dit maakt t al n stuk helderder voor me..

Onzekerheid straalt van jeaf. In de topictitel alleen al. Ben je daarvan bewust, ik zeg dat niet om je nu te klieren ofzo ik probeer je er bewust van te maken. Want volgens mij is dit een wortel, een oorzaak, van een aantal problemen.

Trek je niet teveel aan van wat anderen van je vinden/denken/voelen/ruiken/proeven. Probeer hette relativeren. In een ander topic werd uitgelegd hoe:
http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=214087

Dit is mogelijk een leerzaam topic voor mensen die zich te snel iets aantrekken. Volgens mij voor jou ook. Want ik weet nog goed dat ik iets tegen je zei dat je je veel teveel aantrok..

Hmm jah ik wist niet precies hoe de situatie tussen jou en die jongen nu zat, maar in deze situatie is het inderdaad waarschijnlijk beter om niet met hem te praten. Maar je vriend geeft dus duidelijk wel veel om jou. Dat is alvast fijn! Misschien kun je samen met je vriend naar een proffessioneel iemand gaan om erover te praten? Dan kan jou vriend die persoon dingen vertellen en kan die persoon jou vriend vertellen hoe hij jou het beste kan helpen enzo. Hierdoor krijgen andere mensen misschien wat meer duidelijkheid...

Je moet maar denken dat sommige mensen net zo verschillend van je kunnen zijn als een kat van een hond. Jij snijdt je zei niet. En daarom zullen zij dat ook nooit begrijpen. Nou als die persoon dat tegen je gezegd heb dan snapt hij er dus de ballen van en behoor jij zijn opmerking gewoon lekker te negeren. Tenminste dat zou ik wel doen als ik jou was.

En wat zeiden je ouders eigenlijk toen ze binnenkwamen terweil jij je zat te krazze? Of hadden ze het niet door?

Maar zon opmerking komt hard aan en als t iemand die je als vriend beschouwt is die t zegt komt t des te harder aan... Maar aangezien mensen die t van je weten mensen zijn die je vertrouwt en waarvan je eigenlijk niet verwacht dat ze zo zullen reageren wordt t vaak lastig zoiets te negeren.

Ik had t toen ik eindelijk durfde te zeggen tegen 2 vriendinnen dat ik kraste... Ik wilde niet meer uitvluchten bedenken waarom ik niet naar de gym ging en zon dingen en er vanaf komen...
Een van hen reageerde zo vreemd erop, terwijl zij juist degene was waarvan ik dacht dat ze t juist t beste zou begrijpen ofzow :S Ze noemde me laf dat ik zo wegrende voor mn problemen. En ik mocht hen niet zo opzadelen met mijn problemen...
Wat dacht ze toen wel niet? Waarom zou ik t hen vertellen? Ze had me eerst gezegd dat als er wat was ik dat kon zeggen, ik vertrouwde hen... Ik wilde ermee wilde stoppen, maar daarbij had ik hulp nodig...
Zoiets doet enorm pijn, je denkt dat je bevriend bent met iemand en dan boort diegene je met iets dat je zelf haat de grond in, dan ben je op dat moment zo van slag... Voor mij betekende dat toen dat t verergerde, dat ik mezelf nog meer haatte en me nog minder voelde en nog meer ging krassen.
En later las ik hier op t forum ook n reactie van haar op iets van krassen en toen had ik zoiets van 'meid, je snapt t echt niet he?'... Sommige mensen lijken gewoon niet te snappen dat je jezelf zo kan haten dat die krassen je niks boeien op t moment dat je t doet, maar dat je het doet omdat je niet met jezelf/je gevoel/bepaalde situaties kan omgaan...

NOu ik denk niet dat je nou gestoord bent hoor. Ik denk eerder dat je stiekem ergens ver weg in je onderbewuste die jongen gelijk geeft. Elke keer als je bewust niet durft laat je onderbewuste die jongen weer hooren met zoiets als ' weet je nog je was het ermee eens???"
Maar dat wil zeker niet zeggen dat je het ook moet doen. IK zou als ik jou was eens even naar een psycholoog, maatschappelijkwerker ofzo gaan.. voor de zekerheid...

Volgens mij moet jij eerst eens uitzoeken wat je echt voelt en denkt. Aan de ene kant ervaar je zelfmoord als iets naars, aan de andere kant doe je wel pogingen. Dit spreekt duidelijk van een niet geintegreerde persoonlijkheid. Ik denk dat het misschien ook verstandig is hulp te zoeken bij dit probleem.