Denken jullie dat dit er wat mee te maken heeft???
 

Hey
ik snij mezelf nu een jaar.....met periodes dat het opeens heel erg is en soms ook wel maanden van niet....(dat heb ik dna afgesproken,met me lerares, om het echt...echt niet te doen)
Maar het komt toch bij elke tegenslag weer terug....

Ik heb een super grote zelfhaat....Ik walg van mezelf....Ik doe alleen andere pijn(ik heb een erg grote socialewenselijkheid) als het me weer eens niet lukt het andere naar de zin te maken denk ik dat.....dan walg ik echt van mezelf om wie ik ben wat ik doe....en vooral wil ik dan niemand er eigelijk over vertellen....om dat ik dan nog meer van mezelf walg....(dat ik dat heb gedaan)

Nou zat ik laatst te denken waarom ik zo ben geworden wat dat is voor mij het grootste raadsel...
Ik ben al vanaf klein kind erg sociaal geweest .....en was doods bang iemand pijn te doen...als ik iemand op wat voor manier pijn had gedaan sliep ik niet at ik niet en zei al helemaal weinig en vaak zat ik dan te beven zo erg vond ik dat....
nu vroeg ik me af of mij adoptie er wat mee te maken heeft...ik ben geadopteerd toen ik ongveer een 6 weken was.....misschien is er toen iets gebeurt( in dat land heerste oorlog)
Denken jullie dat zit een oorzaak kan zijn....??

alvast heel erg bedankt dat jullie dit wilde aanhoren....

dikke kus
Phoebe

Wat een verhaal...
Geen idee... maar wilde toch iets zeggen, al is het nutteloos.

Sorry moet weg, moeder komt.

Lieve Phoebe,

als ik zo je verhaal lees dan kan ik zeggen dat je echt een goed persoon bent. Waarom dan die zelfhaat? Waren er maar meer mensen zoals jij! Als je iemand helpt, geeft je dat een goed gevoel, maar als het mislukt hoef je niet meteen te denken dat jij een fout hebt gemaakt en dat het aan jou ligt. Mensen pijn doen doe je niet opzettelijk, dat kan ook gewoon gebeuren zonder dat je er erg in hebt. Dat hoeft ook geen rede te zijn tot zelfhaat

Over dat van adoptie gesproken en die oorlog, dit soort dingen kunnen traumatische effecten hebben op mensen en vooral hun geest. Jij was toen erg jong en ik weet niet hoe je pleeggezin in elkaar zit. Dus, ik kan je niet echt helpen met je vraagstelling

Probeer jezelf niet elke keer te pijnigen (op welke manier dan ook) bij iedere tegenslag. Probeer zo'n tegenslag te zien als een leerproces. Je leert van je fouten Phoebe.

Ik hoop dat ik je enigzins vooruit heb geholpen,

veel liefs Jasper

Hey.

Probeer je frustraties dan anders te uiten. Te denken valt daarbij aan sporten, schreeuwen, huilen, enzovoorts. Je hoeft haat niet op jezelf te richten.

Erg ongezond. Je bent niet geboren om het anderen naar hun zin te maken. Het is zelfs onmogelijk om het steeds iedereen naar zijn zin te maken.

Dus stel doelen op voor jezelf en probeer deze te behalen. Anderen helpen is een deugd, maar geen plicht.

Heb je daar iets aan? De oorzaak achterhalen? Nee, veel beter is het aan oplossingen te werken. Dus nogmaals: denk niet aan oorzaken en problemen, maar aan oplossingen.

Succes.

Volgens mij is het bewezen dat je beter aan de oorzaak kunt werken dan aan oplossingen... :S Maar zeker in het begin is het misschien makkelijker en handiger om te werken aan oplossingen, de oorzaak ligt vaak zo ver weg, die komt vaak pas omhoog op momenten dat je er niet naar zoekt.

Verder ben ik het wel met ******** eens. En probeer jezelf eerst te accepteren, er eerst voor jezelf te zijn, daarna kun je er ook voor anderen zijn.