Hoe het niet Was
 

HOE HET NIET WAS

Handen aan het stuur?
Vertrekkensklaar, alsof
vertrekken klaar is

Niets is zo deze ochtend
Zelfs niet deze woorden
niet de adem, niet de gom
Wel, alleen het uur
Voordat alles begon

Groetjes, Dreampoet

Ik geloof niet dat ik hem echt snap...wat niet betekend dat het slecht is natuurlijk, ik snap hem alleen niet helemaal. Sorry.

Ik vind m mooi .. loopt ook goed! :)

Deze is inderdaad een beetje persoonlijk, en daarom misschien is ie een ietwat moeilijk te begrijpen, daar ben ik me bewust van. Vanavond zal ik er eens een klein woordje bij geven...

Groetjes, Dreampoet

ik ben nu heel nieuwsgierig!

ik vind het mooi hoor! maar leg eens uit

ksnap hem niet

de magie van een begin is dat, wat niet is en toch voelbaar... jouw woorden dienen je nog steeds, Oneindiger :)

Met enkel dagen vertraging, waarover gaat dit gedicht? Ik schenk jullie niet zomaar de volmaakte oplossing op een blaadje :D, maar wil wel iets van de sluier oplichten. Stel je voor wat ik me voorstelde. Ik zie twee mensen die uit elkaar gaan, liefst niet op een clichémanier. Ze hielden, en houden van elkaar, maar kleine details maken het hen onmogelijk om samen te leven. Eén van de twee zit achter het stuur van een volgeladen wagen, alle spullen opgeborgen in de koffer. Ja, om op de vraag te antwoorden van de geliefde die buiten naast de auto een laatste maal de andere observeert, ja, de handen zijn al aan het stuur... hij/zij is klaar om te vertrekken. En de geliefde buiten denkt, net alsof wij alles hebben uitgeklaard, alsof alles verteld is, wij elkaar niets meer te zeggen hebben, en het vertrekken een duidelijke, klare beslissing is. Een beslissing waarvan vaststaat dat ze juist is, zonder dat één van hen beide enig argument om het niet te doen, kan opbrengen.
En de achtergelaten geliefde denkt verder, dat "niets klaar, duidelijk, niet betwijfelbaar is deze ochtend, van het vertrek". Zelfs het gedicht dat deze 'ik' schreef, en dat jullie lezen, maar dat, oef grote oef, niet autobiografisch is. Behalve dan dat ik opnieuw de woorden van de liefde ken. Dat is het persoonlijke eraan, het feit dat ik opnieuw kracht vind om te schrijven.
Alles valt te betwijfelen deze ochtend. De adem die woorden zou kunnen meevoeren, maar alleen maar de stilte opvoert. De gom waarmee hij of zij de extra regels van het gedicht over misschien zijn gebroken hart wegvaagde voor de lezers (wie weet?). Vroeger leek alles simpel, vroeger was het alleen maar houden van, het uur voor het afscheid begon.
Pas op, er is helemaal niets persoonlijks aan de inhoud, alleen maar aan de spirit, de muze die me opnieuw laat schrijven.

Bedankt voor de leuke reacties ;)

Groetjes, Dreampoet

een van de weinige mensne die ik graag wil blijven lezen...Thank god dat je terug bent :)