liefdesverdriet
 

Ik weet dat dit een behoorlijk afgezaagd onderwerp is... en dat het ook al meerdere malen is behandeld maar toch zit ik ermee. Mijn vriend heeft het een maand geleden uitgemaakt (nu was dit mijn eerste echte vriend) en nog steeds denk ik elke dag aan hem... hoewel ik besef dat het leven gewoon doorgaat en dat je er toch niets aan kan doen. Ik zit hier zo erg mee, alles draait gewoon nog steeds om hem. We hebben allebei dezelfde vrienden dus ik zie hem meerdere keren per dag, en daar kom ik niet onderuit. Nu is mijn vraag, hoe lang heeft dat bij jullie geduurd voordat jullie over een jongen/meisje heen waren en hoe hebben jullie dat gedaan?

Anderhalf jaar. Kreeg een "ruzietje" met haar en haar vriend (wat mijn beste vriend was toenertijd) en nu, tsja nu spreek ik ze nooit meer. Als ik haar tegenkom kan ik haar wel schieten.

Als ik denk aan hoe het ging toen het uitging met mijn eerste vriendje.... ik was toen vijftien jaar... tja, daar is nogal wat tijd overheen gegaan toen, voor ik over hem heen was. Dat kwam denk ik ook omdat ik nog elke dag met hem geconfronteerd werd, omdat mijn toenmalige beste 'vriendin' ook opeens vrienden met hem was geworden en was gebleven toen het uit was zodat ik ook nog met hem op moest trekken terwijl ik nog steeds verliefd op hem was. Ik heb zelfs nog een tijd een soort van losvast iets met hem gehad, wat voor hem waarschijnlijk niks voorstelde, maar voor mij wel omdat ik hoopte dat het uiteindelijk toch weer aan zou gaan...

Allemaal fout. Je kunt het beste gewoon eventjes afstand nemen als je nog gevoelens voor hem hebt en niet, net als ik toen, in zijn buurt blijven hangen in de hoop dat hij je toch ooit weer terug wil. Probeer afstand te nemen, dat werkt echt het allerbeste, hoe moeilijk het ook is.

ja, maar als je nu nog iets heb dat je haar wel kan schieten, dan ben je toch niet gegroeid, dan ben je blijven stil staan bij wat zij heeft gedaan. zit je dat niet dwars?

Ik ben er niet door blijven stilstaan, eerst wel maar nu bijna een jaar later niet meer. Tis nu zo dat als ik ergens binnenkom, of me broer, dan gaat zij uit zichzelf al weg want ze is bang dat de waarheid aan t licht komt. En daarom kan ik haar wel schieten, ze durft er niet voor uit te komen dat ze achterbaks was door mij een heel ander verhaal te vertellen dan wat de waarheid werkelijk was. Maar ik doe er niks aan, zij doet t zichzelf wel aan uiteindelijk.

Toen ik zag hoe lomp hij deed op school was ik genezen..
toch steekt het als ik hem met andere meisjes zie flirten..

Ik vind het best; na een dag heb ik echt zoiets van: de ballen
liefdesverdriet? Niet echt dus, ik prefereer gewoon niet teveel van mijzelf in een relatie te stoppen.

Klein probleempje:
Ze kan moeilijk van iedereen afstand nemen. Daar wordt ze ook niet gelukkiger van.

Er is geen echte oplossing voor als je hem tegen blijft komen. Het enigste is tijd eigenlijk..

Sterkte.

tis 4 maanden geleden dat het met mijn ex uitging, ben er eerste tijd erg verdrietig van geweest, helemaal over de zeik, hij had al snel een nieuwe vreindin en toen dacht ik bij mezelf " je kan de schijt krijgen, als jij ão bent hoef ik niet meer verdrietig te zijn" dus tsja, ik heb nu ook een geweldig lieve vriend :)

maar wel vervelend dat je idd steeds tegen hem aan moet kijken, weer eigenlijk zo niks wat je ertegen kunt doen, je verdriet blijft denk ik nog wel even.. en wat afstand creeren is hier dus niet aan de orde :S nja suc6 iig

liefdesverdriet duurt altijd te lang :(
ach ja, komt allemaal wel goed zeggen ze altijd...

Tijd heelt wonden....Bij mij wel iig...Geen contact is ook n goeie, en dan kan je diegene wel gewoon blijven zien, maar gewoon niet op hem ingaan, je niet ergeren... Hoe moeilijk t ook is...

Kuzzje IK ;)

*Lachen helpt ook*