oma...
 

rimpels rond je ogen
rustig voor je kijkend
je hand
die de mijne vasthoudt
en mijn hart
verwarmt
opeens komt het pijnlijke
naar boven
woorden brengen kou
en ongeloof
ik luister niet meer
hou me doof
ik zag het niet komen

jij gaat dood ...

mooi, hoe je hoe je de kleine dingetjes (waarop je op het moment dat ze plaatsvinden niet bij stil staat) zo mooi verwoord...
(bijna) iedereen kent het gevoel... het is zwaar het is moeilijk... en de aloude cliches ("het hoor bij het leven" , "het is beter zo" etc) kunnen je geen reet meer schelen... het is klote..
ik wens je veel sterkte en fijn dat je het wilde delen met ons...

(damn this is corney(my reply)), maar het raakt me...)

ze gaat niet dood ofzow maar het valt me opeens op dat er zoveel mensen om me heen dood gaan die jonger zijn dan we oma. komt eigenlijk op neer dat ze werd tijdjuh geleden 70 en mijn vader zei de 80 gaat ze niet meer halen en toen bedacht ik opeens dat zij ook tot die grote groep hoorde met mensen die het niet al te lang meer zullen volhouden

mooi he... dat beschrijvende, in toch korte zinnetjes spreekt me erg aan! zeg maar niet beschrijvend, dat je precies verteld wat er gebeurd (da's verhalend, en daar heb ik echt eehekel aan) maar juist een beetje dingen openlaten, yay! keep up the good work
liefs, nicoline

dank je :)

kben nu beetjuh zo'n soort stijl aan ut ontwikkelen kvind het wel mooi. dit schreef ik vandaag nog :

de dood
zoekt en vind
zijn slachtoffer
om mij heen
gapenm zwarte gaten
mij aan
en lachen mij uit
eisen nog meer doden ...