Weten dat het doek valt...(Een laatste buiging)
 

Weten dat het doek valt...(Een laatste buiging)

Ik weet dat het niet meevalt,
jij en ik, en de zon die maar onder gaat.
Die niet meer wil schijnen,
en de tranen die verdwijnen.
Maar plaats maken voor verdriet,
meer dan ik aankan,
meer dan je ziet.

Ik weet dat het niet meevalt,
samen zijn, jij en ik, een wij.
Zo groen als het gras was,
En zo levendig als wat.
Nu zijn we grijzer dan de lucht,
hopende hebben we,
alle hoop weggezucht.

We weten dat het doek valt,
het toneelspel over is,
en het applaus ophoudt.
We weten dat het over gaat,
jij en ik, en de zon die uitgaat,.
de laatste buiging,
en dan een boek wat dichtslaat.


(Jah, heeft hier idd al eens eerder gestaan...)

Ik kende hem nog niet... heel mooi ieg, goed verwoord. (y)

Stilte. 'k weet niet wa'k ervan moet zeggen. Geen slechte dingen in ieder geval. Het klinkt zo cliche om te zeggen: Dit is echt supermooi. En toch.

Bij jou gedichten raak je niet uitgelezen.