Stappen
 

isschien niet al te bijzonder geschreven, toch denk ik dat zo'n vorm van eenzaamheid wanneer je samen bent wel herkend word...zeker wanneer je eenzaamheid gedeeld word...


Stappen verder, op en neer,
maar hoofden naar beneden,
en ogen kijken niet meer.
Heen en weer,
Maakt niet uit waarheen,
we willen, want,
Hoe dan ook,
het doet ons zeer.

Hoe hard de regen,
we kunnen ertegen,
en terug kan toch nooit meer.
Dus waar we ook lopen,
en hoe hard we ook hopen,
hoop worden tranen,
en tranen de regen.
En daar kunnen we tegen.

Stilstaan doen we,
wel een andere keer.

Hm, again geen negatief commentaar. Sorry ;)

Vind hem heel mooi geschreven, zeker dit stuk:
Dus waar we ook lopen,
en hoe hard we ook hopen,
hoop worden tranen,
en tranen de regen.
En daar kunnen we tegen.

Keep them coming! ;)

Idem

Het geheel is heel goed. Toch vind ik dat je onderaan het eerste stukje echt te veel comma's gebruikt. En daar loopt hij ook niet zo goed als het tweede stukje. Ik denk dat ik daarom ook voral het tweede stukje het mooist vind.

Bij the way, Dit hierboven is poging om kritisch te zijn. Probeer het maar, want er is toch bijna niemand die op jou gedichten wat heeft te zeuren. Dus bij deze :D

Altijd blij me kritiek:)
Dat meen ik overigens...

Tis enkelt dat het bij mij juist wel het goede ritme geeft wanneer je kleine pauzes bij de komma's neemt...'t was namelijk bedoeld als een soort van tik tak text, in ritme van vallende druppels dat je dit oplees, vlot dus, maar met de komma's een kleine stilte...

Maargoed denk dat iedereen dat op zijn eigen manier moet lezen...