wie ben ik?
 

Dag mensen,
ik wil mijn verhaal even kwijt, misschien herkent iemand dit...

Ik doe al jaren lang alsof ik vrolijk ben, met mensen die ik ken doe ik niet triest en ben ik mezelf niet. Ik doe alsof ik blij ben, ik lach, ik dans. Maar ik ben niet blij, ik lach nooit als ik alleen ben, en soms huil ik.
Hoe ouder ik word, hoe uitzichtlozer mijn leven wel wordt. De richting die ik heb gekozen op hogeschool leek me boeiend maar ik hou er niet meer van. Ik weet niet wat ik wil, toch doe ik verder om mijn ouders niet te ontgoochelen. Zij hebben me nooit begrepen, met hen kan ik niet babbelen, voor hen telt 1 ding en dat is slagen in alles wat ik doe. Als ik faal duwen ze me dieper de put in. Als ik slaag doen ze alsof er niks aan de hand is en doen ze alsof het logisch is.
Ik voel me niet begrepen door vrienden, ik heb het uitgemaakt met mijn vorige vriend omdat ik merk dat ik geen liefde kan geven en bang ben om sexueel contact te hebben. Ik snap niets van liefde en vriendschap.
Ik ben bang van alles, ik weet niet hoe ik verder moet. Er is niks wat ik werkelijk wil en waar ik voor ga, en ik voel me onbekwaam.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik terugval.
Ik wil slapen en nooit ontwaken...

'k weet niet hoe oud je bent...maar mocht je een jaar of 17/18 (event 19) zijn...dan denk ik dat je gevoel bij de periode in je leeftijd past: de puberteit. Blijft klote, maar veel mensen (ook je vrienden) zullen het herkennen, omdat ze het zelf ook meemaken. Probeer maar eens om er met iemand (die je vertrouwd) voorzichtig er over te praten, dan zul je dat vanzelf merken (misschien niet bij de eerste, en niet bij iedereen, maar bij een aantal wel).

Sterkte.

Ik ben 20.
Het is al jaren dat ik me zo voel, dat gaat niet over, dat weet ik. En hoe ouder ik word, hoe meer ik nadenk en tot de conclusie kom dat het niet nuttig is de dingen die ik doe. Het is alsof ik me bij niks of niemand goed voel. Ik ben liever alleen omdat ik me niet begrepen voel. Ik ken veel mensen en ik ga vaak op stap, maar ik kan vriendschappen niet goed onderhouden. Met mijn ouders praten kan ik doen maar ik ben bang want ze zijn al zo vaak teleurgesteld geweest in hun kinderen waaronder mijn oudere zus en broer. Ik wil ze niet opnieuw ontgoochelen. Een vertrouwenspersoon zal me ook nooit kunnen begrijpen aangezien ik mezelf amper begrijp. Ik weet geen juiste uitweg, ik heb sommige vrienden met wie ik babbel over mijn gevoelens maar die begrijpen me ook niet. :(
Ik weet niet hoe ik verder moet, wat met me zal gebeuren, ik vraag me af of er ooit verbetering komt.

:eek: Herken een hoop. Grijp niet te hoog, bllijf dicht bij jezelf. Als niemand anders trots op je is, wees trots op jezelf. Door voor jezelf een doel te stellen. En dan mag je best een lange arm hebben om jezelf op je schouder te kloppen hoor. Probeer! Geef dit wereldje een kans, wees een vriend van jezelf. En ja, neem verantwoording voor je eigen leven. Ik ken jou ouders niet, maar ik denk dat ze heel trots zouden moeten zijn, als ze zien dat jij het heft in eigen handen neemt en gaat werken aan jezelf. Als je dit niet zelf kan, ja een vertrouwenspersoon klinkt een beetje slap. Denk eerder aan iemand die je kan confronteren, je kan leren jezelf beter aan te voelen en jezelf te leren kennen.

:confused: Ofzo?

Sorry, ik ben een beetje warrig persoontje. Ik bedoel het goed, maar het staat allemaal een beetje door elkaar he. Ik herken er echt dingen in. Het is niet makkelijk.

En bedenk eens, wat WIL je? Wat zou jij moeten doen, zodat je jezelf nuttig vind? Waar ben je goed in?

Liefde en vrienschap. Daar durf ik niets over te zeggen...ik zeg tegen mezelf: Als ik mezelf niet leuk vind, hoe kan een ander mij dan ooit leuk vinden? Maar die ken je vast al wel.

Ik snap wel een beetje wat je bedoelt, en ik vind het ook erg herkenbaar. Zelf ben ik soms ook moe van het leven, en wil ik alleen nog maar slapen (lees dit niet alsof ik dood wil, maar ik wil gewoon slapen omdat ik moe ben!).
Ik kan je aanraden om een leuke hobby te zoeken, waarbij je ook andere mensen kunt ontmoeten.
Ik kan je niet vertellen wat het is, maar wat ik heb gedaan is: gitaar spelen. Ik was alles behoorlijk zat, en ik ben een nieuwe hobby gaan zoeken. Door het gitaarspelen kwam ik meer tot mezelf, en was ik eindelijk met iets bezig wat mij ECHT interesseert. Ik ben hierdoor erg veranderd: andere kleding, andere houding, andere vrienden, andere mening, meer na gaan denken over dingen en aan de hand daarvan gedeelten van mijn karakter bijgestuurd, etc....
Mijn moeheid is nog steeds niet over, maar ik kan eindelijk zeggen dat ik een klein beetje de goeie kant op ga, en dat het allemaal wat begint te minderen!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Mail me maar als je erover wilt praten!

Sorry, dat ik het zeg...maar vooral denken dat niemand je begrijpt...dat helpt echt een hoop. Ik denk dat veel meer mensen jou zullen begrijpen dan je nu denkt. Daar komt ook nog bij dat een ander begrijpen iets heel anders is dan jezelf begrijpen.

En ook mensen van 20 maken dit mee. Je los maken van je kindertijd, ouders enz. kortom: volwassen worden. Heel vaak liggen dit soort problemen oa daaraan, soms heeft het natuurlijk een andere oorzaak. Misschien is er ooit iets gebeurd. Of bv.
Dat werkt natuurlijk ook niet bevorderend. Misschien moet je daar eens met ze over praten, soms lijkt het dat mensen dingen om een bepaalde reden doen, terwijl dat helemaal niet zo is. Misschien hebben ze niet door dat jij het zo opvat. Ik ken ze niet, ik weet het dus niet, ik zeg alleen wat mijn ervaringen zijn, of je er wat mee wilt doen moet je zelf weten.

En als je studie je niet bevalt, ga dan eens praten met de decaan. Ga een half jaar werken en dan weer naar school. Blijf niet hangen in een situatie, probeer oplossingen te zoeken. Ook al lijken ze er niet te zijn. Wachten helpt over het algemeen (helaas) niks.

Ik hoop dat je in ziet dat het leven ook leuk kan zijn.

(Ik lijk nu misschien hard en alsof ik het niet wil begrijpen, ik denk alleen dat ik het wel begrijp, maar het van een andere kant zie. Je zult nu misschien ook zeggen of denken 'zie je, weer iemand die me niet begrijpt', ik denk dat dat niet waar is, maar dat ik het, wat ik al zei, iets anders zie. Dat houdt niet meteen in dat ik het niet begrijp.)

Bedankt voor jullie reacties iedereen.
Ja dat zie ik in, soms geniet ik van mooie momenten, van kleine dingen. Maar ik val altijd terug in een dal. En alsof er een beest is in me die tekeer gaat en waartegen ik niets kan doen.

Citaat:

(Ik lijk nu misschien hard en alsof ik het niet wil begrijpen, ik denk alleen dat ik het wel begrijp, maar het van een andere kant zie. Je zult nu misschien ook zeggen of denken 'zie je, weer iemand die me niet begrijpt', ik denk dat dat niet waar is, maar dat ik het, wat ik al zei, iets anders zie. Dat houdt niet meteen in dat ik het niet begrijp.)

Ik snap wat je bedoelt, dat is uiteindelijk ook mijn bedoeling, begrepen willen worden, en soms zijn er dagen waar ik me beter voel, gisteren zag ik het even allemaal niet meer zitten, life sucks sometimes, maar toch moet ik door. Ik ga doorheen een moeilijke periode, maar uiteindelijk zijn er nog zoveel dingen die mijn leven een andere draai kunnen geven, vandaag zie ik het allemaal wat beter dan gisteren, laten we hopen dat het zo blijft.

dit heb ik ook, ik kon het gevoel alleen nooit omschrijven tot ik dit las, dit is echt hoe ik me voel. en echt helemaal niet leuk.
zal het helpe om er met een psycholoog over te praten of niet, want daar moet ik heen van de huisarts enz.
nou ja alvast bedankt
kus

Same here. :( :( :(

Ripper

Je bent de baas over je eigen gevoelens, als je denkt Ik heb een eigen leven ik maak er wat van. Dan ga je het wel leuk krijgen, misschien moet jij maar eens gaan reizen, vul je eigen leven in.
ONTHOUD DIT GOED:

JE KAN JE HELE LEVEN ZELF INVULLEN

Je hebt complete vrijheid, er is meer dan nederland.

:(
Herken het. Sorry, heb hier niets aan toe te voegen. (Ben leeg vandaag.)

jah ik heb zelf ook geen idee wie ik ben, en herken me zelf best wel sterk in jou verhaal.
het gaat nu al wel iets beter maar ut mislukkingen bestond mijn leven(tje)

Ik ben tweemaal gaan reizen en ver van hier tijdens de zomervakantie. Ik heb het er heel goed gehad en het heeft me goed gedaan maar helaas dit lost het niet op.
Dat begin ik nu wel wat in te zien maar complete vrijheid is fout, als je niet veel geld hebt en geen diploma hebt geraak je niet heel ver. Op reis bijvoorbeeld was ik voor enkele dagen aan mijn lot overgelaten en heb me toen nog nooit zo alleen gevoeld, je hebt je leven in eigen handen, ja maar je moet er op de juiste manier mee kunnen omgaan. Uiteindelijk sta je er helemaal alleen voor en het is die gedachte die pijnlijk is...

Bedankt allemaal voor jullie reacties, het gaat al beter, soms val ik terug maar dat gebeurt minder omdat ik mezelf kan overmeesteren en er leer mee omgaan. Een psych en medicatie daar begin ik niet aan, het ligt inderdaad aan mezelf en ik ga er proberen iets aan te doen.
Ik voel me nog steeds alleen, soms leeg en onbegrepen, maar het is alsof ik het aanvaard, misschien is dat wel mijn lot..

Dat heb ik ook..

Ik kan je er verder niet mee helpen.. wat voor mij het beste werkt.. doe gewoon opgeruimd en vrolijk tegen je familie, en zoek vrienden bij wie je jezelf kunt zijn.. ga een btje experimenteren met wat je echt leuk vind.. :)

Onnuttig nadenken over nut en onnut? Of toch liever nadenken over iets dat wel nuttig is?

Wat ik probeer te zeggen: denk niet te veel na over hoe rot je jezelf wel niet voelt en hoe leeg alles wel niet lijkt. Concentreer je op dingen die belangrijk zijn, hou jezelf bezig.

En lot? Bijgeloof is ongezond.

Daar ben ik mee bezig :)
Dat denk ik niet, ik voel me beter als ik denk dat er een lot is, dat het vaststaat dat mijn leven soms minder rooskleurig is. Ik doe wel wat me te doen staat maar ik leef en laat me leven, ik zie wel wat gebeurt.. Omdat het vaststaat kan ik er beter mee omgaan..
Misschien wel een slechte gedachte maar anders kan ik het me niet voorstellen.

Misschien helpt het ook wel om te beseffen dat je je het niet hoeft voor te stellen :)

Maar vals vrolijk zijn werkt frustrerend. Met het tweede heb je wel gelijk, ik heb al ongeveer gevonden waar ik me het beste bij voel (liever alleen zijn dan me niet goed te voelen bij mensen met wie ik niet kan omgaan of die me niet begrijpen).

Ja misschien wel, maar ik kan het moeilijk, hoewel ik niet graag plannen maak en niet in het vooruitzicht kijk, soms stel ik me helemaal niks voor en denk ik: er kan zoveel veranderen. 1 klein ding kan mijn leven een heel andere draai geven. Toch weet ik dat als er iets verandert, het zo moest gebeuren.

daar moet je je doorheen bijten.. is niet makkelijk.. maar als je je echt gaat gedragen zoals je je voelt.. kan dat veel schade doen aan je omgeving, en krijgt dat ook een negatieve uitwerking op jou zelf.. ik zeg niet dat je moet doen of je iemand anders bent.. maar in het geval van jouw familie zou ik zeggen "ignorance is bliss".. Ik heb namelijk de ervaring dat als je zo'n familie hebt die je niet begrijpt, en ze komen er daadwerkelijk achter dat je je totaal niet goed voelt / depressief bent enz. dat alleen maar voor meer problemen zorgt..