Je geeft me op
 

In de sleur van deze dagen
verwijt je mij om wie ik was
geweest en nu niet meer ben
Uit de kou van deze tijd
maak je op dat ik niet gelukkig kan zijn
niet meer zoals eerst
en ik knik..

Je probeert mij aan te raken
je strekt je arm maar mist
de lengte om mij te bereiken
je slaat je ogen neer en zucht
je geeft mij op
en ik slik..

's avonds begin ik te roepen
te hopen dat je me vergeeft
ik begin te rennen en te zoeken
maar ik durf je niet te vinden
bang dat ik het verkeerde doe
ik mis je armen en moet huilen
ik hou me in
en ik stik..

Misschien qua stijl en woordkeuze geen geweldig gedicht....maar wat de inhoud betreft heel mooi. Herkenbaar ook...als ik begrijp wat je bedoelt..

slik... :(
dit gedicht past zo perfect bij de situatie waarin ik nu leef...
mag ik vragen waar je inspiratie voor dit gedicht vandaan komt of is dat persoonlijk?