Druk
 

Staat men glazig te kijken
Uit het raam
Naar dingen die men al
Veel eerder had zien staan

Het lijkt soms te vervelen
Doch zo is ’t met herinnering
Dat ‘t slechts steeds sterker wordt
Nooit bezwijkend voor herhaling

Wanneer ik uit mijn raam kijk
Voel ik de eenvoud van ’t geheel
En ondertussen voel ik me ook nietig
Één van de zoveel

En door dat gevoel te versterken
Weet men soms een plek te vinden
Om voortijdig heen te gaan
En vrolijk het leven te verslinden

(c) Genesis

Eerste drie strofes lezen lekker maar bij die laatste erger ik me een beetje aan die laatste En, aan het begin van je zin. Kweet ook nie precies waarom, kvind um gwoon nie mooi staan. Sorry ben een zeikerd he :D

Het je "klein" voelen in een wereld, wat beangstigend kan zijn, maar daarentegen je ook op de gedachten kan brengen, dat je daarom niet zo opvallend bent, je eigenlijk gewoon je Eigen weg moet/kan gaan (en niemand die het merkt).

x

Daar doorbreek je de rijm, Herinnering en herhaling rijmt niet goed...

vind je dat hinderlijk dan? Ik wilde het ook juist niet te dwangmatig laten klinken..

Thx Iamre18 voor de wetenschappelijk uitleg :p
Ik hou btw van dubbelzinnige slotzinnen valt me op :)

Genesis