Nu al niet meer naar het riagg durven
 

Hoi,allemaal

Ik had van de week geschreven dat ik hulp heb gezocht en die krijg ik ook.De 21 oktober heb ik een afspraak maar ik durf nu al niet meer.Ik heb het mijn ouders toch maar verteld die zeiden meteen 1 woord over hoe het thuis gaat en je kan vertrekken en we gaan voor jou zeker ook geen vrij nemen.Mijn oude mentrix van het speciaal onderwijs heb ik ook al ingelicht en ze was trots op me.Ze wil mij ook spreken omdat ze weet dat ik er weer vanaf ga zien.Ik voel me nou zo klote de ene kant wil ik zo graag hulp maar de andere kant mijn ouders die moeilijk doen :S

hey meis..kvind het oo ksuperknap da tje hulp hebt gezocht! je hebt het echt nodig en je moet samen met die lerares zorgen dat je ouders je niet het huis uit zetten of w at dan ook..en misschien dreigen ze alleen maar..ik heb het zelf ook meegemaakt.kwilde ook in zo'n meidegroep en mn ouders warener echt op tegen en dreigden ook met vanalles..echt niet meer normaal. uiteindelijk heb ik het niet gedaan en heb nu no gsteeds van riagg hulp.
En je kunt evt ook stiekem gaan..je hebt recht op hulp.
Blijf iig met die lerares erover praten! het lukt je wel!succes knuf

Natuurlijk is het moeilijk om te gaan. Ik begrijp je heel goed.
Ik moet morgen naar leeringenbegeleiding, en ik weet wel zeker dat ik word doorgestuurd als ik vertel wat er aan de hand is. En ik weet nog niet wat ik precies allemaal ga zeggen, als ik niet alles vertel hoeft het misschien niet.

Maar in jou geval vind ik dat je in ieder geval echt moet proberen te gaan. RIAGG kan misschien meer voor jou doen dan je denkt. Je kan het minstens proberen. Ik weet wel dat je steeds meer zal twijfelen. Je denkt er steeds aan, je telt de dagen af.. en je twijfelt steeds meer.
Probeer het minstens:) Kijk hoe het gaat.

Ik hoop echt dat jou leven snel beter zal gaan, ook al weet ik helemaal niet wie je bent. Ik gun niemand een leven vol problemen.

Take care.

Het is in ieder geval een moedige stap van je dat je hulp bent gaan zoeken. Ik kan me voorstellen dat je, mede door de reactie van je ouders, je bedenkingen hebt of je er inderdaad mee door zult gaan, maar je ouders dienen zich naar mijn idee goed te realiseren dat het noodzakelijk is dat je hulp krijgt en dat zij dat niet mogen beletten door jou te intimideren. Ik begrijp uit de reactie van je ouders dat ze niet willen dat je met een hulpverlener over je thuissituatie praat, maar als de situatie slecht is, zoals ik vermoed, zal er toch een oplossing moeten worden gevonden om die situatie te verbeteren, en ook je ouders zullen daar, of ze dat nu leuk vinden of niet, een bijdrage aan moeten leveren. Mijn advies is om op 21 oktober naar die afspraak te gaan en te vertellen wat er precies aan de hand is. Ik ben in ieder geval blij voor je dat je oude mentrix van het speciaal onderwijs zo positief op jouw voornemen heeft gereageerd. Hopelijk heb je ook iets aan dat gesprek met haar.

t probleem zit hem er in dat mijn broer alles mag sinds ze weten dat ie pdd-nos heeft.Op zich kan ik dat nog wel hebben maar niet als ze dan al hun vroegere agressie op mij richten.
Verder intereseer ik ze hier niks mijn moeder en ik fitnessen nu samen en als we ons omkleden zitten mijn armen onder de littekens ze ziet het maar gaat verder alsof er niks aan de hand is.Als ik s avonds vroeg naar bed ga omdat ik me niet oke voel met de situatie hebben ze nog niks door.Ik had beter niet geboren kunnen worden in dit gezin ze hebben voldoende aan 1 kind

Hey meis,
dapper van je dat je een afspraak hebt gemaakt!
Ik snap wel dat je twijfelt, is op zich wel
een grote stap..
Kom op, dan ga je alleen.. Je zocht hulp, je hebt nu de kans om die te krijgen.. Grijp die kans, blijf niet hangen.
Als het echt zover komt dat je ouders je het huis uitzetten,
zorg dat je een plek hebt waar je terecht kan,
vrienden, familie, kennisen, er zal heus wel iemand zijn..

Misn domme vraag hoor, maar wat is pdd-nos?
En waarom mag hij dan alles weten,
het gaat toch over jou?
En, ehm, vroegere agressie? Waarom zouden ze die op jou richten als ik vragen mag?

Dat je moeder niks van die littekens zei,
betekent nog niet dat het haar niet boeit.
Het is best moeilijk voor een moeder om te zien
dat haar kind automutileert, misn durft ze niks te zeggen..
Misn wil ze er niet over praten, is ze bang om jou te kwetsen.
Er kunnen zoveel redenen zijn..

Zo'n gevoel ken ik wel..
T enige wat ik kan zeggen is dat je je familie niet kan kiezen..
Ik geloof er allang niet meer in dat je met een doel ergens komt oid, maar misn ben jij juist de persoon
om vrolijkheid of iets anders in jullie gezin te brengen..

Heel veel suc6 :)

pdd-nos is een autistiche stoorenis

Je ouders kunnen/mogen je niet zomaar het huis uitplaatsen.
Jij voelt je duidelijk niet lekker thuis. En je wilt er over praten. Jij wilt immers dat jij je weer beter zal gaan voelen, niet waar?

Probeer je er niet te veel van aan te trekken wat je ouders hebben gezegd. Het gaat er nu om wat jij vind, en wat jij wilt.
Praat er over bij het riagg, over wat jij kunt doen om de situatie aan te kunnen.

Succes!

diane schreef:

Nee het mag niet maar dat houd niet in dat ze het niet doen.
Zijn er geen familieleden/vrienden/kennissen waar je terecht kunt als het niet lekker gaat?

Dat ik me graag beter wil voelen inderdaad
Jij hebt de macht en ik hoop ook, de kracht, om er iets aan te doen. Think about it. Het gaat om je toekomst! :)

Ze zeggen het nu nog steeds en je kan er niet omheen als je dat 10 duizend keer per dag moet horen
Dat snap ik. Het is psychische mishandeling :( Pak het aan, als je het niet alleen 'kunt', vraag dan of een vriend(in) je er bij wilt helpen.

Daar ben ik intussen ook wel achter

Goedzo, dus doe er wat aan!

Dat is 1 van de reden waarom ik er heen wil

Wat zijn de andere redenen als ik vragen mag?

Ik ben 8 jaar gepest en daar heb ik wat verkeerde dingen aan over gehouden.Zoals de kas uit lopen als ik het moeilijk heb mensen bijna niet meer vertrouwen.En ik heb van binnen een rotgevoel over mezelf overgehouden en daar door snij ik nu zo'n jaar.(was gister film over snijden op net 5 mijn ouders zeggen mensen die dat doen zijn gek)