het verlies
 

Het verlies

Het huis is leeg, de lucht is kil
Het schervende glas op de grond
Waar zijn de woorden van hulp zo veel
Zo snel vergaan als een schietend lont

Het leven was te veel gevraagd, de dood was het enige streven
En zonder enig woord of daad, deed jij de aarde doen beven
De lucht zo donker, de grond zo nat
Niets leek zo erg als het leven

Maar wat kon ik doen, hoe kon ik helpen
Zonder te weten wat
Hoe kon ik zien aan jou dat je het er moeilijk mee had

Hoe is het leven, zo zonder die pijn
Van jouw verlies zo even
En ik vergeet nooit die dag, dat jij de aarde deed beven.

Daniel kers :p

*Na de levende vergeving van angst en daad
Dat het even word herstreven naar het gelijke leven
Niemand verdient het om niet te leven!!!
De hulp is nader bij, laat het alleen weten.

vind dat je het mooi beschrijft, is wel erg treurig... is het autobiografisch? dat stukje achter het sterretje, als een soort oproep voor anderen het niet zo ver te laten komen maakt het allemaal wel duizelingwekkend echt...

supermooi!

alleen dit:
zuigt heel erg... sorry om het zo te zeggen maar het klinkt echt voor geen meter... maarja om het ritme te houden, en voor de rest is het gedicht wel nagenoeg perfect zowel taalkundig als ritmisch als gevoelsmatig